Vikan - 07.02.1980, Qupperneq 35

land og frá morgni til kvölds, og
jafnvel heilu næturnar, þjösn-
aðist Zobrini á maurnum til þess
að hann lærði meira. Tíminn
vann með honum og eins og allir
vita þá er það þolinmæðin sem
gildir i allri tamningu.
— Jæja, litli vinur, sagði
Zobrini dag einn við maurinn
sinn, nú ætla ég að kenna þér að
tala!
í þrjá mánuði hélt þjálfunin
áfram og þar kom einn dag að
maurinn litli sagði sín fyrstu orð:
Tala, tala....
— Bravó! hrópaði Zobrini,
bravó! Þetta kalla ég nú frammi-
stöðu. Nú ert þú eini maurinn í
viðri veröld sem getur talað! Ef
við fyllum ekki heilt sirkustjald
með svona sýningu þá veit ég
ekki hvað fólk vill sjá!
En Zobrini átti enn nokkra
mánuði óafplánaða í fangelsinu
þannig að nægur tími gafst til
frekari æfinga.
Daginn sem Zobrini var
látinn laus gat maurinn staðið á
einum fæti, náð jafnvægi á lítilli
kúlu og sungið O sole mio!
Svo gat maurinn iíka sungið
fyrsta erindið í þjóðsöng Nepal
um leið og hann lék jafnvægis-
kúnstir á kúlunni sinni, að því
loknu tók hann nokkur menú-
ett-spor, hneigði sig svo og sagði
með mjóu mauraröddinni sinni:
— Takk, takk!
Zobrini tók maurinn og kom
honum þægilega fyrir i tómum
eldspýtnastokk, yfirgaf fangelsið
og fór beint á fínan veitingastað
þar sem hann ætlaði að fá sér
reglulega vel að borða eftir
vistina í prísundinni. Þegar hann
hafði lokið við matinn tók hann
maurinn ofurvarlega upp úr
stokknum og lét hann taka
nokkur spor á fínum hvítum
hóteldúknum. Zobrini var
ákaflega hamingjusamur yfir
þeim árangri sem hann hafði
náð með maurinn og til þess að
einhver fengi að deila gleðinni
með honum kallaði hann á
þjóriinn og benti honum að
koma yfir til sín.
— Sjáið þér þennan maur
hérna? sagði hann og augun
glóðu af fögnuði er hann benti á
litla maurinn sinn sem skreið
eftir dúknum endilöngum.
Þjónninn hallaði sér yfir borðið
og kom þá auga á hann.
— Æ, ég biðst afsökunar,
herra minn! sagði hann um leið
Erlent
LÚXUS-
HÓRA
Hún hitaði ýmsum yfirstéttarmönn-
um í hamsi hér á árunum, hún Mandy
Rice-Davies sem varð til þess ásamt
vinkonu sinni, Christine Keeler, að
ýmsir virðulegir lávarðar og stórpólitík-
usar misstu æru sina. Enda er einn af
þingmönnum bresku lávarðadeildar-
innar talinn hafa hitt naglann á höfuðið
er hann sagði:
— Ég vildi að ég þyrfti aldrei framar
að sjá neitt um Mandy Rice-Davies —
nema minningagreinina.
En lávarðinum varð svo sannarlega
ekki að ósk sinni. Og þeir sem áttu
rekkjubrögð við ungfrúna eru enn ekki
Mandy Rice-Davies: Veldur mörgum
lávarðinum kviða.
og hann sló maurinn út af
borðinu með handþurrkunni
sinni. Hann sást ekki oftar.
Þýð.: ej
búnir að bita úr nálinni með það, því
hún hefur nú í hyggju að rita ævisögu
sina.
Mandy Rice-Davies er nú komin heim
til Englands eftir 16 ára útlegð í lsrael,
en eins og flestir muna varð hermála-
ráðherra Breta, John Profumo, að segja
af sér embætti vegna viðskipta sinna við
þær lúxushórur Davies og Keeler og
einnig blönduðust inn í málið fleiri
ástríðufullir framamenn. Og nú ætlar
Mandy að leysa frá skjóðunni á ný — í
þetta skiptið af fullkominni hreinskilni.
— 1 þetta sinn ætla ég hvorki að
stinga neinu undir stól né taka tillit til
neins í sambandi við það sem gerðist í
ibúð okkar Christine, segir Mandy, sem
nú er orðin 35 ára gömul.
Svo að þeir sem svöluðu ástarþrá sinni
í faðmi þeirra vinkvenna — að sjálf-
sögðu fyrir væna greiðslu — fá liklega
að sanna gamla máltækið: Sætar syndir
verða að sárum bótum.
6. tbl. Vikan 35