Vikan - 07.02.1980, Side 39

mér líka! Það er mín skoðun! Finnst þér
það ekki líka, Maríanna? Svona setning-
ar lét hann falla þegar Lísa þagnaði
augnablik til að draga andann. Ég var
önug og sagði að ég væri alls ekki sama
sinnis en hann tók ekkert eftir óánægju
minni eða hvað ég sagði. Greger var
alsæll og virtist kunna mjög vel við sig i
návist Lísu.
— Hvar er vinkona þín? spurði Jes
næsta morgun um leið og hann renndi
tei i krúsina sína.
— Með kærastanum mínum að reyna
að finna sams konar málverk og
uppáhaldsmálverkið mitt, sagði ég
geðvonskulega. — Annars er hún ekki
vinkona mín.
— Ekki? Jes hallaði undir flatt. —
Hversvegna ekki?
— Æi, það veit ég ekki... Mér fannst
litilfjörlegt af mér að gagnrýna Lísu, þó
svo það hefði aðeins verið í huganum
hingað til.
— Það var skrýtið, sagði Jes. — Ég
hélt að þið ættuð margt sameiginlegt.
— Hvernig nennirðu að láta svona.
Jes, stundi ég. — Hún er ekkert lik mér,
allt önnurmanngerð.
— Nú. hvernig?
— Hún . . . hún er svo yfirborðsleg,
hugsar aðeins um veraldlega hluti...
— Nú, en er þér ekki eins farið? sagði
hann rólegá. — Hefðir þú gifst Greger ef
hann hefði verið sorphreinsunarmaður?
— Auðvitað, sagði ég gröm. — Það
skiptir engu máli. En tilhugsunin var
fáránleg. Ég reyndi að sjá Greger fyrir
mér í skitagalla en tókst ekki. Aftur á
móti gat ég vel imyndað mér Jes í þannig
múnderingu. Ég gat reyndar séð hann
fyrir mér í hvaða hlutverki sem var.
Alltaf vel upp lagðan og kátan, tilbúinn
að spauga og hlæja. Þessi staðreynd fór i
taugarnarámér.
— Hann er ólikur þér, sagði ég hrana-
lega. — Greger hefur alltaf stefnt að þvi
að verða eitthvað.
Jes fórnaði höndum. — Svona, svona,
þú þarft ekki að æsa þig við mig. Ég er
bara gamli góði Jes.
Ég brosti þreytulega. — Fyrirgefðu,
Jes. Ég er ekki alveg með sjálfri mér
síðustu dagana. Lisa hefur svo sem
ekkert gert mér. Ég er bara ekki vel
stemmd.
— Þú þarfnast tilbreytingar. Nú
skaltu heyra — ég held kveðjuveislu á
föstudaginn. Þú ert ein af fáum
útvöldum. Meira að segja er Greger
velkominn með þér.
Ég þakkaði honum heiðurinn og
sagðist koma. Greger varð að fórna sér
mín vegna. Það var alltaf skemmtilegt i
veislum hjá Jes. Ég hafði oft verið boðin
til hans áður en Greger kom í spilið. Eitt
augnablik varð ég angurvær andspænis
þeirri staðreynd, að Jes væri á förum. Ég
myndi sakna rugludallsins míns.
— Föstudag? sagði Greger þegar ég
sagði honum frá boðinu hjá Jes. — Það
getum við ekki. Mamma heldur veislu
einmitt þá og heiðursgesturinn er
frænka min búsett fyrir vestan. Þú
verður að hitta hana. Ég hélt að ég hefði
verið búinn að segja þér frá veislunni
fyrir löngu. Verst að þetta boð Jes er
ekki heldur á laugardag.
Ég var hálf niðurdregin þegar ég sagði
Jes þessi tíðindi.
— Allt í lagi, sagði hann hressilega, —
við frestum veislunni til laugardag. Án
aðaldansfíflsins væri veislan dauf er ég
smeykur um!
— Já, en þú sem varst búinn að
ákveða...
— Mig skiptir þetta ekki nokkru máli,
ég get alltaf breytt áætlunum minum.
Smásaga
eftir
June Vigor
sagði hann. Mér fannst hann venju
fremur alvarlegur.
— Hvernig á ég að skilja þetta, sagði
ég rugluð.
Mér fannst hann allt i einu ekkert
líkur sjálfum sér. Hönd hans strauk
augun þreytulega, en hann var þó léttur
í tali þegar hann svaraði. — Ég er reiðu-
búinn að flytja fjöll úr stað, ef svo ber
undir fyrir vinkonu mína. Þess vegna
breyti ég áætlun minni. Hvort ég legg
upp í ferðina einum degi fyrr eða síðar
gerir ekki gæfumun. En til starfa, vina,
nú þarf ég að fá frið til að hringja í alla
hina gestina og segja þeim frá breyting-
unni.
Þegar ég kom aftur inn á skrifstofuna
mína lét ég það verða mitt fyrsta verk að
hringja til Gregers og sagði honum fagn-
andi að veislunni hefði verið frestað til
laugardags okkar vegna. Greger virtist
ekki jafnhrifinn. En ég ætlaði að hafa
mitt fram. — Segðu nú já, elskan — ég
sem bið þig svo fallega. Og að lokum
svaraði hann dræmt að við yrðum vist
að fara.
Siðustu þrír vinnudagarnir á skrifstof-
unni voru næstum endalausir. Jes var
önnum kafinn við undirbúning — bæði
vegna veislunnar og hjólreiðaleiðangurs-
ins. Það var ekki mikið að gera fyrir
okkur Lísu tvær á skrifstofunni og þvi
fór tíminn gjarnan í að ræða brúðkaup
okkar Gregers og undirbúning þess.
Eiginlega virtist Lísa ólíkt áhugasamari
um mitt eigið brúðkaup en ég. Hún
malaði linnulaust um boðskort og
móttöku gesta, um hrísgrjón og Ijós-
myndara, brúðarklæði og brúðarmeyjar
og mér fannst allt þetta tilstand sannast
sagna skelfing fáránlegt því meira sem
hún rausaði um það. Það gekk svo langt
að ég stakk upp á því við Greger að við
giftum okkur i kyrrþey hjá borgar-
dómara bara einhvern daginn.
— Ó, hvað þér liggur á í hjóna-
sængina, sagði hann. — En auðvitað
getum við það ekki, það sérðu sjálf. Ég
vil halda myndarlegt brúðkaup að hefð-
bundnum sið.
Lísa var með okkur hvert kvöld. —
Aumingja stelpan þekkir ekki nokkra sál
i borginni, sagði Greger og fannst ekkert
sjálfsagðara.
Hann virtist kunna því vel að leiða
okkur sina við hvora hlið, aldrei stakk
hann upp á að við tækjum fjórða mann
með.
Sem betur fer átti Lísa ekki að fylgja
okkur í veislu móður hans á föstu-
daginn. En þegar til kom var það ekki
eins mikill léttir og ég hafði búist við.
Samræðurnar gengu stirðlega, ég fann
að þarna hefði Lísa getað orðið að liði.
6. tbl. Vikan 39