Vikan - 07.02.1980, Side 40

Framhaldssaga_____________________
„Þið munuð heyra þennan mann
segja frá hvernig barnið hans, einka-
barn hans, Audrey Rose, flmm ára,
dó á sorglegan hátt með móður sinni
í bílslysi. Þið munuð finna beiskju
Elliots Hoover vegna missis hans,
hrœðilegan einmanaleika hans, þið
munuð heyra hann segja frá því
þegar hann var sem þunglyndastur,
hvernig skilaboð komu til hans, sem
sögðu ...”
Smésaga__________________________
HJÚL
FYRIR TVO
Mér létti mikið þegar við losnuðum úr
þessu þvingaða þoði.
Á laugardagsmorgun vaknaði ég full
eftirvæntingar. Það var margt sem
gladdi. Ég var hætt á skrifstofunni, á
mánudag ætlaði ég að flytja í nýju
íbúðina og í kvöld var veislan hjá Jes.
Greger vildi reyndar fyrir alla muni taka
Lísu með, sem var mér þvert um geð, en
ég ætlaði ekki að láta það spilla
ánægjunni.
Ég dreif mig að pakka niður bókum
og smáhlutum og var önnum kafin
mestan hluta dagsins. Lísa kom og hafði
með sér hluta af farangri sínum og bauðst
til að aðstoða mig. Ég var í sólskinsskapi
og full tilhlökkunar. Greger kom um
fimmleytið. — Þú ert snemma á ferðinni
þykir mér, sagði ég hlæjandi. — Við
áttum ekki að mæta hjá Jes fyrr en um
átta.
— Mér þykir það leitt, Maríanna, en
við verðum að hætta við að fara. Mikil-
vægur viðskiptavinur kom til borgar-
innar í morgun og við megum til með að
snæða með honum í kvöld, annað væri
ókurteisi.
— En við getum ekki gert Jes þetta,
Greger! Ég lofaði honum því að við
kæmum . . . hann breytti um dag okkar
vegna ... og þú lofaðir mér...
— Veit ég vel, Marianna, en þú
verður að skilja að viðskiptin koma i
fyrsta sæti.
— Því þá? Hvernig getur þessi maður
verið viss um að þú getir fórnað honum
laugardagskvöldi þegar hann kemur
svona fyrirvaralaust. Er þetta virkilega
svona mikilvægt? Ég var alveg aðsleppa
mér.
— Hann er hér í frii. Drottinn minn
dýri, getur þú ekki séð að það skiptir
máli að koma vel fram við viðskipta-
Skop
Hann var eitt sinn góflur
Ijónatemjari ... þú veist þossir sem
stinga hausnum i gin Ijósins ...
vinina. Auðvitað ræðum við ekki bein-
linis viðskipti í kvöld en svona samveru-
stundir eru eigi að síður afar mikilvægar
— það hlýtur þú þó að sjá.
— Auðvitað veit hún það, greip Lisa
inn í, — henni sárnar bara. Maríanna
áttar sig örugglega á gildi...
— Ég er búinn að ákveða þetta við
manninn, hélt Greger ákveðinn áfram.
— Þetta er ákveðið og því get ég ekki
breytt.
— Já, en þú lofaðir...
— Ef ég væri þú, Maríanna, hóf Lísa
máls.
En nú þoldi ég ekki meira. — Viltu
gjöra svo vel að hætta að skipta þér af
mínu lífi, gargaði ég hamslaus. — Það er
um mig að ræða en ekki þig ...
Það varð steinhljóð i stofunni eitt
andartak. Svo fór Lísa að kjökra og
Greger sagði: — Nei, heyrðu nú,
Maríanna ...
En ég lét ekki stöðva mig. — Ætlarðu
að svíkja mig, Greger?
— Ég fæ ekki betur séð en það sért þú
sem ætlar að svíkja mig, sagði hann
kuldalega.
Dyrnar stóðu opnar að íbúð Jes þegar
mig bar að garði. Ég gekk rakleitt inn og
hitti hann fyrir I eldhúsinu þar sem
hann var önnum kafinn við undirbúning
veislunnar. Hann leit brosandi upp
þegar hann varð min var og sagði: —
Nei, halló. Þú kemur snemma, elskan.
Ereitthvaðað?
Ég hallaði mér upp að isskápnum með
krosslagða arma. — Ekkert sérstakt.
Lísa var að taka við hlutverki mínu í
lífinu.
— Aha. Hann varð allt i einu alvar-
legur á svip. — Og hvernig finnst þér
það?
— Ég veit það ekki ennþá, sagði ég
hægt. — t>etta er nýskeð. En . . en ég
held reyndar að mér létti stórum.
Ég hélt fram hringlausri hendinni. —
Hringurinn var alltaf að krækjast í.
— Hringurinn?
— Já, og ekki bara hann. Ég vissi ekki
hvernig ég átti að útskýra tilfinningar
mínar, enda virtist Jes ekki ætlast til
t>ess. Hann yppti öxlum og sagði: — Og
hvað nú?
— Hef ekki minnsta grun. Ég yppti
öxlum ráðleysislega — Ég er atvinnu-
laus, húsnæðislaus og búin að missa
kærastann. Greger segir að ég viti ekkert
hvaðég vilji.
Jes hristi höfuðið. — Myndi það
koma sér vel ef ég keypti þér hjól? sagði
hann og leit djúpt í augu mér.
— Hjól? sagði ég og hló meðan hann
dró mig út að glugganum þar sem
kötturinn hans sat og malaði.
Ég vissi varla hvað gerðist, en skyndi-
lega grúfði ég mig að brjósti hans og
bæði grét og hló í senn. Hann þrýsti mér
fast að sér og ég hvíslaði: — Guði sé lof
fyrir að Lísa greip inn í líf mitt. Mikið
má ég vera henni þakklát. ★
„Hann hefur náð Ivy!” Hann brölti á
fætur og ýtti með öllum þunga sinum á
læstar dyrnar. „Vill einhver ná í
þjófalykil!”
Dominick, sem var fölur og
hörkulegur á svipinn, skokkaði upp og
reyndi hvern lykilinn af öðrum á lykla-
kippunni. Dyrnar opnuðust ekki.
Hoover hafði sett keðjuna fyrir.
„Opnaðu, Hoover,” kallaði Bill.
Það var þögn inni — sem var ills viti.
„Hvað er á seyði?” Tveir ungir lög-
regluþjónar höfðu komist óséðir upp.
„Það er maður þarna inni með barnið
mitt!”
Lögregluþjónninn, sem var hærri,
gekk að dyrunum. „Ég er lögregluþjónn!
Opnaðu dyrnar!”
Hann beið eftir svari en sneri sér
síðan að Bill. „Er um annan inngang að
ræða?”
„Auðvitað. Þjónustuinngangurinn
hjá brunastiganum!”
Þau hlupu — Bill, lögregluþjónninn,
Dominick og Janice. Dominick setti
lykilinn i. Dyrnar opnuðust. Bill hleypti
lögregluþjóninum og Dominick inn.
Janice var við stigann þegar Bill kom
út úr barnaherberginu. Andlit hans var
náhvítt.
„Þau eru farin!” tilkynnti hann Janice
ákveðinn. „Hannhefurræntlvy!”
„Ef þú ert að tala um hr. Hoover ”
sagði Domnick, „þá hefur hann leigt
íbúð hr. Barbours á fimmtu hæð.
Þau flýttu sér að lyftunni. Dyrnar
opnuðust og Kaplan læknir kom út úr
henni.
„Ivy hefur verið rænt, Kaplan
læknir!” kallaði Bill að honum.
„Komdu!”
Það sem næst gerðist myndi Janice
muna alla ævi sem röð óstöðugra
imynda sem byrjuðu þegar kylfa lög-
regluþjónsins barði á dyr Hoovers.
„Hr. Hoover, ég er lögregluþjónn!
Opnaðu dyrnar!”
„Nei.” Svarið kom langt að og kæft.
Lögregluþjónninn gaf Dominick
merki um að nota þjófalykil. Dyrnar
opnuðust, strekktist á keðjunni og þau
sáu Hoover sem var hörkulegur og ein-
beittur á svipinn.
„Viltu gjöra svo vel að opna dyrnar?"
„Nei. Það hefur verið nóg vitfirring í
kvöld."
„Felur þú barn hr. Templetons i
íbúðinni þinni?”
Það var hlé. „Nei, hún er barnið
mitt.” Lögregluþjónninn leitaði ráða hjá
Dominick: „Á hr. Hoover barn?”
Dominick hristi höfuðið: „Hann átti
það ekki í gær þegar hann flutti inn.”
Hávær rödd lögregluþjónsins
þrumaði gegnum rifuna: „Ég gef þér
þrjátíu sekúndur. Ef þú samþykkir ekki
að koma þá sendi ég eftir liði til að brjóta
upp!”
Augnabliksþrái, síðan lét Hoover
undan. Dyrnar opnuðust. Bill ýtti
Hoover ruddalega til hliðar og hljóp upp
þröngan stigann. Hann kom niður með
Ivy steinsofandi í fanginu.
Lögregluþjónninn, sem var minni,
skálmaði að Hoover og var hreinskilinn:
„Ég handtek þig vegna gruns um
mannrán."
Hoover leit ásakandi á Janice.
Var það í raun og veru lófatak sem
hún heyrði þegar hann var leiddur
burtu, handjárnaður?
Lófalak?
Strákslegt og hugvitsamlegt bros
Brice Mack, hins unga verjanda, var ná-
kvæmt og saklaust um leið og hann setti
varfærnislega fram spurningar sínar
fyrir hinn væntanlega tólfta
kviðdómanda.
1 þrjár vikur hafði val á
kviðdómendum farið fram. Það var tími
einbers vítis fyrir Bill. Fyrir Janice var
það aðeins einn atburðurinn í viðbót við
endalausar martraðirnar.
Meðan á málsrannsókninni stóð, sem
átti að standa i fimm vikur að því er
Scott Velie sagði, en hann var fulltrúi
málaflutningsmanna héraðsins og átti
að sjá um málssóknina, var hver dagur
öðrum líkur. Klukkan níu á virkum
40 ViKan 6. tbl.