Vikan - 07.02.1980, Síða 43

vikum, til dæmis ef sjúklingurinn sam-
þykkir það. Og þaðgerir Ivy ekki.”
Hoover og málafærslumaður hans
höfðu þegar fengið sér sæti við varnar-
borðið þegar Janice og Bill komu í réttar-
salinn.
Rétt fyrir klukkan hálf tvö komu
Scott Velie og aðstoðarmenn hans.
Stuttu seinna stóð það fáa fólk upp er í
réttarsalnum var, þegar Harmon T.
Langley dómari þaut fram hjá ríkis-
fánanum og hreiðraði um sig í dómara-
stólnum.
„Herra dómari.” Brice Mack stóð
upp. „Viðerum tilbúin aðhalda áfram.”
„Janice fann fyrir augljósri stífni í
Bill, sem var girðing fyrir höggið sem
myndi koma, þegar Brice Mack gekk í
áttina að kviðdómendastúkunni.
„Herrar mínir og frúr i kviðdómi,”
byrjaði hann. „Þaðsem þiðfáiðbrátt að
heyra er einstakt í dómabókum hér á
landi. Ykkur getur blöskrað það sem þið
fáið að heyra. Það getur vakið hjá ykkur
vantrú til að byrja með.
En ég lofa ykkur því að áður en
þessum réttarhöldúm lýkur mun skiln-
ingur koma i staðinn fyrir hryllinginn
og þið munuð samþykkja í staðinn fyrir
að trúa ekki. Áður en við höldum áfram
langar mig að skilgreina það sem lögin
segja varðandi mannrán...”
Scott Velie var staðinn upp. „Mót-
mæli, herra dómari! Lögfræðingur
verjanda veit að aðeins dómararnir
mega leiðbeina kviðdómendum í
sambandi við lögin.”
„Herra dómari,” hefndi Brice’Mack
sín, „verjandi fullyrðir að ef einhver
ákæra er málinu viðkomandi, væri það
af minni ákæru en af varðveislu
blöndunar af annarri gráðu...”
Nú kom að því. Janice fálmaði eftir
hönd Bills og fann hve hún var stíf og
þvöl. Eini blaðamaðurinn á staðnum
virtist allt I einu lifna við.
„Varðveisla blöndunar, hr. Mack,”
sagði dómarinn, „þýðir, eins og ég býst
við að þú vitir, beint blóðsamband milli
málsaðila. Getur þú komið með slíkar
sannanir?”
„Já, herra dómari. Verjandi mun sýna
greinilega fram á að fjölskyldutengsl,
eins sterk og möguleiki er á, fyrirfinnast
vissulega á milli Elliots Hoover og
barnsins sem er þekkt sem Ivy
Templeton.”
„Mótmælum vísað frá,” sagði
Langley dómari. „Haltu áfram, hr.
Mack.”
Brice Mack sneri sér að Hoover og
benti á hann með vingjarnlegri handa-
hreyfingu. „Þið munuð heyra þennan
mann' segja frá hvemig barmð hans,
einkabarn hans, Audrey Rose, fimm
ára, dó á sorglegan hátt með móður
sinni í bílslysi. Þið munuð finna beiskju
Elliots Hoover vegna missis hans, hræði-
legan einmanaleika hans, þið munuð
heyra hann segja frá því þegar hann var
sem þunglyndastur, hvernig skilaboð
komu til hans, sem sögðu ...”
Algjör þögnin I réttarsalnum skapaði
fullkomið andrúmsloft fyrir næstu,
athugasemd Macks, sem kom með
þrumandi krafti.
„Hún lifir!” kallaði hann og benti upp
til himins.
Janice fann viðbrögðin í réttar-
salnum. Jafnvel Langley dómari kipptist
við.
„Audrey Rose kom til baka!!” Mack
hvíslaði næstum. „Sál hennar hefur
farið yfir i dimman dal inn í nýtt jarðlíf
þar sem hún býr nú I líkama barns sem
heitir Ivy.”
Allir í réttarsalnum önduðu frá sér og
því fylgdi fliss sem breiddist út. Mack
beið eftir þögn. Hánn hafði hemil á
framkomu sinni.
„Herrar mínir og frúr í kviðdóminum,
ég bið ykkur ekki að trúa þessum undar-
legu atburðum. Ég bið ykkur aðeins að
opna huga ykkar gagnvart vitnisburði
sérfróðs vitnis sem ég mun koma með í
réttarsalinn til að sýna fram á þá
staðhæfingu okkar að Elliot Hoover
hefur fullkominn rétt — föðurréttinn —
til að taka barnið, Ivy Templeton, eins
og hann gerði og flytja hana á rólegan
og öruggan stað.
Ég er viss um að þegar vitnis-
burðinum er lokið munuð þið veita úr-
skurð sem hreinsar alla sekt af Elliot
Hoover með tilliti til þeirrar fölsku og
villandi ákæru sem hefur verið borin
fram á hann.”
Hann hneigði sig fyrir dómaranum.
„Þakkaþérfyrir, herra dómari.”
Langley dómari barði fljótt með
hamrinum. „Það verður hlé á réttinum
þar til í fyrramálið.”
Um leið og þau komu heim hringdi
Janice i skólann og bað um að fá að tala
við Ivy. Móðir Veronica lét ná I hana. Á
meðan þau biðu sagði hún: „Þú þarft
ekki að hafa áhyggjur, frú
Templeton, allar systurnar og
kennararnir hafa verið á varðbergi til að
tryggja leynd barnsins. Þið getið treyst
okkur.”
„Þakka þér fyrir,” sagði Janice rám.
Bill hafði lesið póstinn sinn. Hann
kom inn og sá að Janice hlustaði þögul
og með umhyggju á Ivy.
„Hvað er að?” spurði hann
áhyggjufullur.
Janice lagði lófann yfir tólið. „Hún
hóstar. Ég held að hún sé að fá kvef.”
„Ó.” Bill andvarpaði af létti.
„Pabbi er hérna og ætlar að heilsa
upp á þig.” Janice rétti Bíll símtólið.
„Hæ, prinsessa, ertu komin með
kvef?”
„Það er ekkert, pabbi,” sagði Ivy milli
hóstahviðanna. „Allar stelpurnar eru
með nefkvef. Pabbi, þið mamma komið
hingað um næstu helgi, er það ekki?”
„Reyndu bara aðaftra okkur frá því,”
sagði hann.
Bill kom með kvöldblaðið með sér.
Hann setti símann niður og sýndi
Janice. Forsíðufréttin var: Þetta er
barnið mitt, segir mannræninginn,
endurholdgað. Þegar þau kveiktu á frétt-
unum í sjónvarpinu var sama sagan þar.
Eftir áhrifamikla sýningu Brice Macks
var Hoovermálið ekki lengur einfalt mál
um mannrán. Það var efniviður í yfir-
náttúrulegar, yndislegar fréttir, sem vert
var að birta.
„Nú byrjar ballið,” sagði Bill bitur.
„Fjandinn hirði Hoover. Ég gæti drepið
hann fyrir það sem hann er að gera
okkur.”
Næsta morgun var gangurinn fyrir
framan réttarsalinn ein flækja af vírum,
símasnúrum og fólki. Ljóskastarar voru
á öllum hliðum. Þegar Bill og Janice
komu út úr lyftunni þrengdu þau sér
laumulega fram hjá fólkinu við mynda-
vélamar og tókst að komast inn í réttar-
salinn án þess að þekkjast.
Réttarsalurinn var fullur af forvitnum
og spenntum áhorfendum. Sætaröðin
fyrir fréttamennina var núna þéttsetin.
Málssóknin gegn Hoover byrjaði og
fjöldi vitna bætti hvert sínu litla
sönnunargagni við hið vandasama mál
Scott Velies.
Fyrir Janice voru ferðirnar i og úr
réttinum fyrstu fjóra dagana
óraunverulegar. Á föstudeginum gerðist
svolítið sem hristi hana úr draumaheimi
sinum.
Það gerðist eftir að þau voru komin úr
hádegismat og rétturinn var tilbúinn að
koma saman aftur. Bill var að ráðfæra
sig við Scott Velie. Janice var nýsest
þegar blaðamaður gekk hratt meðfram
sætaröðinni sem var fyrir blaðamenn og
skýldi því sem hann hafði í hendinni
fyrir augliti Bills. Hann þrýsti saman-
brotnu blaði I hönd hennar.
Hún opnaði það og sá tvær línur,
svera, svarta stafi: „Ég er hræddur um
barnið! Er allt í lagi með hana? Gerðu
það, láttu rnig vita!!! E.H.”
Það var ógnvekjandi, oddhvasst og
gagnyrt. Janice fann hroll fara um sig,
þegar húm krumpaði bréfið saman og
henti því á gólfið.
Laumulega og með örari hjartslætti
leit hún í áttina til Hoovers. Hann starði
á hana yfir réttarsalinn og strax var hún
sem negld af krafti augna hans, sem
báðu um svar við spurningunni.
TIL GJÁFA
Svissnesk úr, öll þekktustu merkin.
Gull- og silfurskartgripir,
skartgripaskrín, mansettuhnappar,
si/furboröþúnaöur,
bókahníjar og margt fleira.
- ALLT VANDAÐAR VÖRUR —
6. tbl. Vlkan 43