Vikan - 07.02.1980, Síða 44

Framhaldssaga
Janice kinkaði kolli, svo það var með
naumindum skynjanlegt, sem staðhæfði
að Ivy liði vel. Hoover slakaði strax á.
Rödd Langleys dómara myndaði
óskiljanlegt suð bak við hugsanir Janice.
Einhver hræðilegur fyrirboði hlyti að
hafa ýtt undir snögga umhyggju
Hoovers það var hún viss um. Hún varð
að tala við Ivy. Núna! Hún flýtti sér að
hvisla að Bill að henni liði ekki vel og fór
út. Það tók hana nokkrar mínútur að
finna síma og fá samband við Ivy.
„Mamma! En æðislegt! Hvað kemur
til?” Rödd Ivy var glaðleg, guði sé lof!
„Ekkert sérstakt, elskan,” sagði
Janice. „Hvernig gengur?”
„Ágætlega!”
„Sefurðu vel?”
„Auðvitað. Gettu hvað þú truflaðir?”
„Hvað?” Janice reyndi að láta ekki á
neinu bera.
„Algebru," sagði Ivy. Á meðan Ivy
talaði hlustaði Janice með einbeitni og
brosi móður sem átti stutta,
skemmtilega samverustund með barni
sínu.
„... og Sylvester er meira en sex fet á
hæð! Sylvester,” útskýrði barnið, „er
snjókarlinn í skólanum.”
„Ég er fegin að þú ert hætt að
hósta, elskan,” skaut Janice inn í.
„Ég hósta ennþá svolitið á næturnar.”
Rödd hennar lækkaði allt í einu í
hvísl. „Það er ein stúlka hér sem mér
líkar alls ekki við, mamma. Það er Jill
O’Connor. Hún er lygari. Hún breiðir út
hræðilegar sögur um mig i skólanum.”
„Hvers konar sögur?”
„Hún segir að ég sé tvær manneskjur,
að ég sé einhvers konar viðundur og það
sé sagt alls staðar í útvarpi og
sjónvarpi.”
Janice hikaði. „Þetta er vitleysa.”
„Ég veit það,” svaraði Ivy glaðlega.
„Hvað sem öðru líður þá er hvorki
útvarp né sjónvarp leyft hér núna. Það
var bannað í síðustu viku.”
Janice hikaði aftur. „Við pabbi
hlökkum svo til á morgun” sagði hún
glaðlega.
Það var engin leið að leyna
sannleikanum fyrir henni til eilífðar.
Henni myndi verða sagt þetta, og ef
Janice fengi að ráða yrði það eins fljótt
ogmögulegt væri.
Þegar Janice kom aftur í réttarsalinn
brá henni við að sjá Bill sitja óblíðan á
svip í vitnastúkunni. Af einhverri á-
stæðu hafði Scott Veliesett Billþarfyrr
en hún hafði búist við, sem þýddi að
hún myndi sennilega fara á eftir honum.
Janice var heltekin ótta.
Brice Mack sleppti gagnspurningum
sinum en bað Bill að vera til taks sem vitni
fyrir vömina.
Þá var komiö að Janice. Óvenjuleg
þögn breiddist yfir réttarsalinn þegar
hún steig í stúkuna.
Það var með sjálfstrausti og æfingu
meistara sem Scott Velie laðaði fram
söguna, sem hann óskaði að
kviðdómendur heyrðu frá Janice, og
hann gaf henni hvorki tækifæri til að
fegra eða útskýra neitt eða vikja að
nokkru sem gæti orðið verjandanum að
gagni.
Að lokum sneri Velie sér að
verjandanum. „Gagnspyrðu.”
„Herra dómari,” sagði Brick Mack.
„Mætti ég segja að það má læra margt
af þessu vitni og af vitninu á undan.
Mörg sannleikskorn hafa verið þögguð
niður í slægri yfirheyrslu ágæts félaga
míns.
Hann starði á Janice kuldalegur og
miskunnarlaus. „Sannleikskorn sem ég
hef ætlað mér að láta koma fram. Ég hef
engar spurningar fyrir vitnið sem
stendur en ég myndi vissulega vilja fá
hana aftur sem vitni fyrir vörnina.”
„Þá höldum við áfram á
mánudaginn." sagði Langley dómari.
Stundin til að segja Ivy allt af létta
kom næsta kvöld þegar þau voru búin
að koma sér fyrir á Candlemas hótelinu.
Frásögnin lenti á Bill. Þau voru öll í
litlu setustofunni sem var líka svefnher-
bergi Ivy. Ivy sat uppi i rúminu og
hlustaði áköf meðan Bill sagði henni
allar staðreyndir með nærgætni og
algjörri hreinskilni og sleppti aðeins einu
— martröðunum.
„En er það mögulegt?" spurði Ivy.
Bill þagnaði. „Nei, en hr. Hoover
virðist halda það.” Síðan bætti hann við
með blíðlegri röddu: „Þú verður að
skilja, lvy, að þegar faðir missir barn
sem hann elskar mjög mikið getur sorgin
orðið svo mikil að hann neitar að trúa
því sem skeði. Þegar hr. Hoover missti
allt sem honum þótti vænt um gat hann
ekki viðurkennt staðreyndina og fór
að leita að öðrum svörum.
Það dapurlega við þetta er að
illgjarnt fólk var tilbúið að gefa honum
þau svör sem hann vildi heyra. Þannig
fór hann að trúa að hið látna barn sitt
væri endurfætt í líkama þinum. Svo þú
sérð, elskan, að þStta var ekki honum að
kenna. Hann var fórnarlamb sinnar
eigin sorgar.”
Það var löng þögn og Ivy andvarpaði
djúpt. „En hvað þetta er hræðilega
dapurlegt,” hvíslaði hún.
Klukkan tíu minútur fyrir þrjú um
nóttina vaknaði Janice við hljóð sem
komu frá herbergi Ivy — hávær hósti.
Hún flýtti sér inn í stofuna og varð
agndofa aðsjá bamiðsitt í hóstakasti.
„Meðulin eru í töskunni minni.” Ivy
tókst að koma orðunum út úr sér.
Á miðanum stóð: „Á að taka inn eins
oft og þörf er á.” Ivy drakk svolítið beint
úr flöskunni. Hvað sem flaskan innihélt
þá virkaði það strax, og fljótlega var
hóstahviðan gengin yfir, en Ivy var
titrandi. Janice hryllti við kastinu.
„Gerist þetta á hverri nóttu?”
„Umm,” staðfesti Ivy. „Ekki þó eins
slæmtog þetta.”
„Þú verður að fara til læknis.”
„Allt í lagi.” Ivy kyngdi. „Mamma?”
„Já, elskan?”
„Væri það ekki yndislegt ef það sem
hr. Hoover trúir er í raun og veru satt?
Að við höldum öll áfram að lifa að eilífu
og deyjum aldrei?”
Janice dró Ivy þétt að sér og hvislaði
blíðlega: „Jú, elskan, það væri reglulega
yndislegt.”
Mál verjandans byrjaði á mánudags-
morguninn. Janice var ekki í réttar-
salnum. Það var ákveðið með samþykki
Scott Velies að hún yrði kyrr í Westport
þar til Ivy liði betur. Eini fyrirvari Velies
var að Janice ætti að vera til taks ef hún
yrði kölluð í réttinn.
Þegar Brice Mack kallaði fyrsta vitnið
sitt fór kliður um troðfullan réttar-
salinn. „Ég kalla til vitnis maharisha
Gupta Pradesh.”
Hávaxinn, grannur, meinlætalegur,
klæddur einföldum appelsinugulum
viðhafnarfötum. Pradesh var frægur
hindúavitringur og koma hans frá
Indlandi bara fyrir þetta mál hafði verið
boðuð með miklum fréttum. Hann
heilsaði Elliot Hoover með breiðu
brosi og byrjaði vitnisburð sinn með
djúpri, hljómmikilli röddu.
Brice Mack hóf yfirheyrslu sína með
röð spurninga sem vörðuðu almenn
einkenni köllunar hans, trúna sem hann
hafði helgaðallt sitt líf.
Trúarleiðtoginn fór varlega gegnum
margbrotinn vef hindúatrúar, trúar sem
var eins fjölbreytt og fólkið sem á hana
trúði, en var samt með vissri staðfestu
og umfram allt trúin á raunveruleika
endurholdgunar.
„Varðandi eldurholdgun,” skaut
Brice Mack inn i: „Þú talar um
raunveruleika endurholdgunar. Getur
þú skýrt það nánar?”
Hann sneri sér að hinum tólf
mönnum og konum í kviðdóminum,
sem öll virtust skoða hann með mis-
munandi miklum efa og vantrú, og hinn
aldraði maður hóf fyrirlestur sinn. •
„Stjörnuheimurinn,” byrjaði hann,
44 Vlkan 6. tbl.