Vikan - 07.02.1980, Qupperneq 48

Úr nýjum bókum
teikna strik og litla hringi. „Það er eyði-
tími síðan ég hef séð þig,” sagði hann.
„Það hefur enginn séð mig í háa tíð,”
sagði presturinn. „Ég hef farið einförum
og setið og ígrundað margt. Ég er
sterkur í andanum ennþá, en það er ekki
sami andinn og áður. Ég er farinn að
missa trú á ýmsum hlutum. „Hann rétti
sig í sætinu. Hönd hans boraði sér eins
og íkorni ofan í vasa hans, og dró loks
upp svarta og nagaða tóbaksplötu. Hann
hreinsaði vandlega af henni strá og
kusk, beit svo horn af henni og mjakaði
tölunni út í kinnina. Tommi bandaði
með prikinu í neitunarskyni, þegar
tóbaksplatan var rétt í áttina til hans.
Skjaldbakan braust um innan í treyj-
unni. Jimmi leit á iðandi böggulinn.
„Hvað hefurðu þarna — kjúkling? Þú
kæfir hann innan í þessu.”
Tommi braut treyjuna fastar saman.
„Það er skjaldbaka,” sagði hann. „Ég
fann hana á veginum. Gömul karlskjald-
baka. Mér datt í hug að taka hana með
handa litla bróður mínum. Allir
krakkar eru vitlausir i skjaldbökur.”
Presturinn kinkaði kolli hugsandi.
„Já, allir krakkar eignast einhvern tíma
skjaldböku. En öll tapa þau henni fyrr
eða seinna. Látlaust sitja skjaldbökurnar
um tækifæri til að komast burt, og að
lokum finna þær smugu og horfnar eru
þær — eitthvað út í buskann. Það er
alveg eins með mig. Ég vildi ekki gera
mig ánægðan með blessað gamla
evangelíið eins og það er. Ég þurfti endi-
lega að fara að tosa og toga í það,
þangað til ég var búinn að rífa það allt til
grunna. Stundum er ég alveg barma-
fullur af andagift, en veit ekkert hvað ég
á að prédika. Ég finn hjá mér köllun til
ÞRÚGUR
REIÐINNAR
að leiða fólkið, en veit ekkert hvert ég á
að leiða það.”
„Leiddu það bara alltaf í hring,” sagði
Tommi. „Leiddu það út í áveituskurðinn
og skírðu það. Segðu því, að það muni
brenna í helvíti, ef það hugsi ekki eins og
þú. Því í fjandanum skyldirðu þurfa að
leiða það i einhverja sérstaka átt? Leiddu
það bara eins og það gengur.” Skugginn
frá trjábolnum var nú orðinn stærri, og
Tommi færði sig feginsamlega inn í
hann og settist aftur á hækjur sínar og
bjó sér til nýjan, sléttan blett til að
teikna á hugsanir sínar. Loðhærður,
gulur fjárhundur kom röltandi neðan
veginn meö trýnið niður við jörð og
tunguna lafandi út úr sér. Hálfhringuð
rófan hékk máttlaus niður, og hann blés
upp og niður af mæði. Tommi blístraði á
hann, en hann varð bara ennþá
skömmustulegri og skokkaði áfram án
þess að breyta um stefnu. „Hann er að
fara eitthvað,” sagði Tommi dálítið von-
svikinn. „Kannski er hann á heimleið.”
Presturinn var ennþá með hugann við
sama efnið. „Fara eitthvað,” át hann
upp. „Já, það er rétt, hann er að fara
eitthvað. En ég — ég veit ekkert hvert
ég er að fara. Ég skal segja þér — ég var
vanur að koma fólkinu í svoleiðis trúar-
hrifningu, að það hoppaði upp í loftið og
talaði tungum og froðufelldi, þangað til
það féll loksins í yfirlið. Og suma skírði
ég á eftir til að koma heim til sjálfs sín
aftur. Og svo — veistu, hvað ég var svo
vanur að gera á eftir? Ég var vanur að
fara með eina stúlkuna út í grasið og
leggjast með henni. Gerði það venjulega
eftir hverja samkomu. Svo fylltist ég
iðrun og bað og bað, en það gagnaði
ekkert. A næstu samkomu, þegar
söfnuðurinn og ég vorum orðin alveg
barmafull af heilögum anda, fór allt á
sömu leið. Mér fannst ég eiga engrar
hjálpar von, og ég væri ekki annað en
fyrirlitlegur falshundur. En þó veit guð,
að mér var ekkert fals í hug.”
Tommi brosti, svo að skein í stórar
framtennurnar, og hann sleikti á sér var-
irnar. „Það er ekkert sem gerir þær eins
tilleiðanlegar og heit og kröftug bæna-
samkoma,” sagði hann. „Það hef ég
sjálfur reynt.”
Jimmi hallaði sér áfram. „Það er
einmitt það,” sagði hann æstur. „Ég sá
það var einmitt þannig, og ég fór að
brjóta heilann um, hvernig stæði á þvi.”
Hann pataði upp og niður með stórri,
beinaberri hendinni, eins og hann væri
að klappa einhverjum. „Ég hugsaði á
þessa leið: Hér er nú ég að prédika
fagnaðarboðskapinn. Og hér er fólkið,
hoppandi og hallelújandi af guðrækni.
Nú stendur skrifað að freistingar
holdsins séu frá þeim vonda. En því
fyllri sem stúlkurnar eru af heilögum
anda, því áfjáðari eru þær að fara út í
grasið. Og ég fór að hugsa um, hvernig í
heitasta víti — fyrirgefðu — hvernig i
ósköpunum freistarinn kæmist inn í
stúlkurnar, þegar þær eru svo sneisa-
fullar af heilögum anda, að hann freyðir
út um nef og eyru á þeim.” Augu hans
skinu af hugaræsingu. Kinnar hans
gengu til nokkrum sinnum og svo spýtti
hann í rykið, og hrákinn valt og hnoðaði
utan á sig rykinu, þangað til hann var
eins og þurr, lítill hnöttur. Presturinn
rétti út hendurnar og horfði í lófana eins
og hann væri að lesa í bók. „Og hér er
ég,” sagði hann lágt. „Hér er ég með
sálir alls þessa fólks í hendi mér —
ábyrgur fyrir þeim og meðvitandi um
ábyrgð mína — og í hvert skipti leggst ég
með einni af stúlkunum.” Hann leit yfir
til Tomma og það var hjálparvana
svipur á andliti hans. Það var eins og
hann væri að beiðast aðstoðar.
Tommi teiknaði itarlega kvenmanns-
lágmynd í rykið, brjóst, mjaðmargrind,
meyjarbrekku. „Ég hef að vísu aldrei
verið prestur," sagði hann. „En ég læt
aldrei neitt slíkt fara fram hjá mér, ef
tækifæri gefst. Og ég hef aldrei gert mér
neina rellu út af því á eftir. Bara verið
glaður.”
„Þú hefur aldrei verið prestur — það
gerir allan muninn,” sagði Jimmi. „1
þínum augum eru stúlkur bara kvenkyn,
ekkert annað. 1 mínum augum eru þær
heilög ker. Ég var að bjarga sálum
þeirra. Og með ábyrgðina á sáluhjálp
þeirra hvílandi á herðum mér æsti ég
þær upp i froðufellandi heilags-anda-
æði, og fór svo með þær út í grasið.”
„Ég heid ég hefði átt að vera prestur,”
sagði Tommi. Hann náði í tóbak og
pappír og vafði sér sígarettu. Hann
kveikti í henni og skotraði augunum til
prestsins gegnum reykinn. „Það er
orðinn tími síðan ég var með stúlku,”
sagði hann. „Ég þarf sannarlega að
vinna þaðupp.”
Jimmi hélt áfram: „Ég hafði svo
miklar áhyggjur af þessu, að ég var
hættur að geta sofið. Ég sagði við sjálfan
mig á undan hverri samkomu: „Nú
skaltu sjá, í þetta skipti heldurðu þér frá
því, karl minn!” Og um leið og ég sagði
það, vissi ég með sjálfum mér, að ég
mundi samt sem áður gera það.”
„Þú ættir að gifta þig,” sagði Tommi.
„Það bjuggu einu sinni hjá okkur prests-
hjón um tíma. Þau voru Jehóvítar.
Sváfu uppi á lofti, rétt uppi yfir okkur.
Þau fengu að halda samkomu á bak við
hlöðuna. Við krakkarnir lágum alltaf á
hleri. Ég skal segja þér, að næturnar
eftir samkomurnar lék allt á reiðiskjálfi
hjá þeim.”
„Mér þykir vænt um að þú skyldir
segja mér frá þessu,” sagði Jimmi. „Ég
hef alltaf haldið það væri bara ég einn.
Loksins var ég orðinn svo friðlaus, að ég
lagðist út til að þrauthugsa ráð mitt.”
Hann dró undir sig fæturna og klóraði
sér á milli tánna. „Ég sagði við sjálfan
mig: „Hvað er það, sem nagar þig? Er
það náttúran?” Og ég svaraði: „Nei, það
er syndin." Og svo segi ég: „Hvernig
getur þvi vikið við, þegar maður er alveg
gegnsýrður af Jesú og ætti að vera
brynjaður í bak og fyrir gegn syndinni,
að einmitt þá skuli maður fara að þukla
um buxnalokuna?” ” Hann sló takt með
tveim fingrum i lófann á hinni hendinni,

§
FÉLAG ÍSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar jyður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
C °
Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
4B Vikan 6. tbl.