Vikan - 10.07.1980, Blaðsíða 18

Framhaldssaga
— Hve lengi hafið þér unnið þar?
—Tvo mánuði.
— Það er ekki langur tími.
— Ég mótmæli, herra dómari.
— Ég er bara að rannsaka starfsferil
mannsins, herra dómari. Hann þykist
vera hæfur en getur þó ekki haldið
neinni vinnu. Ef vitnið vill reyna að
hrekja þessar staðreyndir...
— Passar þetta, herra Kramer?
— Já, en þetta er ekki allur
sannleikurinn.
— Ég hef engar frekari spurningar.
Shaunessy tók við og reyndi að reisa
við álitið á skjólstæðingi sinum. Voru
stöðuskipti ekki algeng í starfsgrein
jhans, hafði hann ekki unnið sig upp og
Jbætt stöðu sina í gegnum árin, var ekki
sjálfsagður hlutur að fullorðið fólk ætti
sitt félagslíf og leigði sér barnagæslu, og
ætlaði hann ekki heim eftir réttarhöldin
til að sinna þörfum barnsins síns eins og
hann hafði gert allt frá þeirri stundu er
fyrrverandi eiginkona hans yfirgaf
hann?
Lögfræðingur stefnanda átti rétt á
frekari gagnspurningum.
— Herra Kramer, lá ekki einu sinni við
að sonur yðar missti annað augað í yðar
umsjá?
Andartak var eins og Ted skildi ekki
spurninguna. Þau ætluðu að færa sér
slysið í nyt.
— Ég er að spyrja yður, herra Kramer.
Slasaðist barnið ekki i yðar umsjá
þannig að hann mun ætíð bera þess
merki?
Ted fann til líkamlegrar vanlíðunar.
Hann leit á Jóhönnu. Hún huldi andlitið
í höndum sér.
— Ég mótmæli, herra dómari. Mál-
flutningsmaðurinn spyr spurninga sem
koma þessum réttarhöldum ekkert við.
— Barnið skarst illa í andliti í umsjá
vitnisins og ber nú ör eftir það.
— Eigið þér við 'að hér geti verið um
vanrækslu að ræða?
— Já, herra dómari.
— Ég skil. Jæja, þér verðið að færa
einhverjar frekari sönnur á það. Hafið
þér einhver áþreifanlegri sönnunargögn
sem styður að um vanrækslu geti verið
að ræða?
— Nei, herra dómari. En...
— Þetta er bara einstakt óhapp. Nema
þér getið fært ^önnur á annað, mál-
flutningsmaður.
— Neitar vitnið að slys þetta hafi komið
fyrir?
— Nei, málflutningsmaður. Ég get ekki
tekið slíkar spumingar til greina.
— Þá hef ég lokiðspurningum minum.
Ted yfirgaf vitnastúkuna, honum leið
enn illa. Hann gekk hægt til Jóhönnu og
staðnæmdist fyrir framan hana.
— Þetta er það auvirðilegasta, Jóhanna.
Þaðauvirðilegasta...
— Mér þykir þetta leitt, sagði hún. —
Ég minntist bara aðeins á þetta. Eg hélt
ekki að hann mundi nota þetta gegn þér.
— Jæja?
— Trúðu mér, Ted. Ég ætlaðist aldrei
til að þetta yrði notað. Aldrei.
Hún hafði sýnilega misst stjórn á því
sem hér fór fram. Þau höfðu hvort sinn
lögfræðinginn og lögfræðingar beittu
isínum eigin brögðum. Þessi brögð virt-
ust óháð lífinu sjálfu og nú voru báðir
aðilar búnir að særa og verða sárir.
Yfirheyrslunum lauk með þvi að
báðir lögfræðingarnir rifjuðu upp öll
aðalatriðin í málinu. Stefnandi og
stefndi mundu ekki fá orðið framar í
réttarsalnum, hvorki til að talast við eða
beina máli sinu að dómaranum. Mál-
flutningsmaður stefnanda lagði aðal-
áhersíuna á móðurkærleikann, „þetta
einstæða, skapandi afl i lífinu sem ekki
stóðst neinn samanburð við annað”, eins
og hann orðaði það. Hann bætti við „að
það væri óeðlilegt að skilja svo ungt
barn frá móður sinni, óeðlilegt að láta
föðurnum eftir forræði barnsins, þegar
móðirin væri svo greinilega fær um að
hafa það, þegar hún væri tilbúin til að
láia þvi alla ást og umönnun í té sem
aðeins móðir getur veitt”. Málflutnings-
maður stefnda tefldi aftur á móti fram
föðurkærleikanum.
— Föðurástin er sterk tilfinning, sagði
hann. — Hún getur alveg verið jafnsterk
og móðurástin og það hefur sannast best
hér í þessum réttarsal.
Hann bætti við að þetta ætti sér-
staklega við um föðurást Teds Kramers.
— Það væri grimmdarlegt og óréttlátt
að skipta um forræði barnsins I þessu
tilfelli, sagði hann. — Barnið ætti að fá
að vera um kyrrt á indælu heimili
elskandi föður, föður sem hefur með
eigin lífsháttum best sannað hæfni sína
til að hafa forræði barnsins.
Svo var öllu lokið. Það yrði dómarans
að skera úr um málið. Hann átti eftir
að fara yfir alla vitnisburði, síðan yrði
hann að taka tillit til bæði staðreynda og
laga og kveða upp úrskurð sinn. 1 þess-
um réttarhöldum var enginn harmrænn
hápunktur. Enginn biði dómsins með
hnyklaðar brúnir og hendurnar
krepptar á borðbrúninni eins og i þeim
kvikmyndum, sem fjölluðu um mála-
ferli. Úrskurðurinn yrði aðeins birtur i
Lögbirtingi sem síðan yrði sendur lög-
fræðingunum. Þeir mundu svo sjá um
að láta skjólstæðinga sína vita.
Tilkynningin um það hvoru foreldrinu
bar barnið yrði stutt og kuldaleg — en
réð örlögum þess um aldur og ævi.
NÍTJÁNDI KAFLI
Hann þorði ekki að vera fjarri
símanum í meira en kortér í senn. Hann
var líka nokkurs konar upplýsinga-
miöstöð fyrir annað áhyggjufullt fólk. Á
meðal þeirra var móðir hans, sem
hringdi daglega frá Flórída.
— Hefurðu frétt nokkuð?
— Nei. Ég læt þig vita.
— Þú lætur mig vita.
— Mamma, þú dregur nú ekkert úr
taugaálaginu með þessu móti. Þú ættir
kannski að hringja í hana.
— 1 hana? Ég mundi aldrei hringja í
hana. Ég hringi í þig.
Hann lifði aftur upp öll réttarhöldin,
reyndi að ráða í kænskubrögð lög-
fræðinganna, gagnrýndi eigin svör í
vitnastúkunni en var að lokum ánægður
með úrslit mála.
Næstu daga hegðaði hann sér eins og
lýst hafði verið í réttarhöldur.um sem
var hin venjulega hegðun hans. Hann
eyddi dögunum á vinnustað og
kvöldunum heima með syni sínum. En
timinn leið miklu hægar en venjulega,
hægar en á tímum atvinnuleysis hans,
jafnvel enn hægar en fyrstu þrjár
vikurnar í Fort Dix þegar skipunarbréfið
hans fannst ekki og hann eyddi tima
sínum á móttökuskrifstofunni. Hann
var opinberlega í hernum, en þessi tími
yrði ekki dreginn frá herskyldutima
hans. Þetta var eitthvað álika, nei enn
verra — tími sem hafði enga þýðingu
utan biðarinnar eftir úrskurði dómarans.
Afmælisdagur Washingtons nálgaðist
og það þýddi þriggja daga frí. Larry og
Ellen buðust til að opna hús sitt á Fire
Island. I húsinu var hvorki rennandi
vatn né hiti svo þau ætluðu að nota það
eins og tjaldstað og sofa í svefnpokum.
Billy kallaði þetta „mikið ævintýri” og
Ted fékk þannig tækifæri til að eyða
langri helgi fram á næsta vinnudag.
Biðin eftir símhringingu frá lög-
fræðingrium yrði léttari.
Eftir því sem nær dró ferðinni því
minni varð hrifning hans yfir að sofa í
óupphituðu sumarhúsi við sjöinn að
vetrarlagi en Billy hlakkaöi mikið til.
Hann gætti þess vel að eiga nýjar
rafhleðslur í vasaljósið sitt svo hann
gæti séðskunkana og þvottabirnina fyrir
utan húsið á nóttunni og brýndi plast-
skátahnifinn sinn svo hann gæti barist
við villta birni. Ted skemmti sér við að
ímynda sér ný réttarhöld sem byggðust á
þessari nýju fórn hans — að drepast úr
kulda fyrir barn sitt.
Föstudaginn áður en haldið skyldi úr
bofginni hringdi lögfræðingurinn hans.
— Ted, þetta er John.
— Já?
— Úrskurðurinn er kominn, Ted.
— Já?
— Við töpuðum.
— Ó, Jesús...
— Mér þykir þetta leiðinlegra en orð fá
lýst.
— Ó, nei!
— Dómarinn féll fyrir móðurkær-
leikanum, alveg frá fyrstu byrjun.
— Ó, nei! Mér finns-l hjarta mitt vera að
bresta.
— Ég tek þetta líka ákaflega nærri mér.
Mér þykir þetta afar leitt, Ted.
— Hvernig gat hún unnið? Hvernig?
— Hún er móðirin. Móðirin vinnur 1
90% tilfella. Sú prósentutala er jafnvel
hærri þegar um lítil börn er að ræða.
Mér fannst bara að í okkar tiífelli ættum
viðdálitla möguleika á aðvinna.
— Nei.
— Þetta er hræðilegt.
— Ég hef tapað honum? Ég hef glatað
honum?
— Við reyndum, Ted.
— Þetta er ekki réttlátt.
— Ég skal lesa fyrir þig úrskurðinn.
Hann er því miður alveg eins og flestir
aðrir í svona málum.
I málinu Kramer gegn Kramer er
stefnandi móðir barnsins, Williams, sem
er fimm og hálfs árs gamall. Móðirin vill
í þessu máli ná umráðaréttinum yfir
barninu frá föðurnum, en það hefur
verið hjá honum í eitt og hálft ár eftir
skilnað foreldranna. Rétturinn tekur
tillit til þess hvað barninu er fyrir bestu
og dæmir eftir því. Þar sem barnið er svo
'unét'er það best ktjmið i umsjá móður
sinnar.
Stefnandi á nú lögheimili á
Manhattan og hefur gert ráðstafanir til
að skapa barninu hentugt heimili.
Rétturinn telur fyrri ákvörðun um
umráðarétt ekki geta ráðið úrslitum i
þessu máli, sjá málið Haskins gegn
Haskins. Móðirin var undir þungu álagi
i hjónabandinu en virðist nú hæf og á-
byrg sem foreldri. Faðirinn virðist lika
vera hæfur og ábyrgur aðili. Þar sem
bæði eru þannig talin hæf verður
rétturinn að velja á milli, sjá málið
Burney gegn Burney. Rétturinn ákveður
að það sé barninu fyrir bestu að það sé
dæmt stefnanda, sjá málið Rolebine
gegn Rolebine.
Dómur þessi tekur gildi frá og með
mánudeginum 16. febrúar. Stefnda er
ætlað að greiða 400 dali á mánuði í
meðlag með barninu og á rétt á að
umgangjjkt það eftir því sem hér segir: Á
sunnudijgum frá klukkan 11 að morgni
jtil 5 siðdegis. F.innig tvær heilar vikur í
Ijúli eða ágúst. Honum er ekki gert að
'greiða kostnað af máli þessu fyrir hönd
stefnanda. — Þannig hljóðar þetta Ted.
— Svo að það hljómar þannig? ' Og hvað
fæ ég? Sunnudaga frá klukkan 11 að
morgni til 5 síðdegis? Er þetta sá timi
sem ég fær að vera með barninu minu?
— Að minnsta kosti þarftu ekki að
greiða hennar hlut af málaferlunum.
— Hvada máli skiptir það? Ég hef
glatað honum. Ég hef glatað honum.
— Ted, þú getur haldið áfram að vera
hluti af lífi hans ef þú vilt. Stundum
lenda foreldrar i hörkudeilum vegna
umráðaréttar og sá sem tapar málinu
fær kannski ekki einu sinni að sjá bamið
eftir það.
— Við verðum hvort sem er eins og
tvær ókunnugar manneskjur.
— Ekki endilega.
— Mánudagur — frá og með næsta
mánudegi. Þaðer núna strax.
— Þetta þarf ekki að vera fyrir fullt og
18 Vikan 28. tbl.