Vikan - 10.07.1980, Blaðsíða 19

allt. Ef eitthvað breytist geturðu alltaf
stefnt henni.
— Frábært!
— Við getum líka áfrýjað. En þú ve/ður
samt að hlíta dómnum núna og
venjulega þýðir ekkert að áfrýja.
— Svo að ég skila honum þá bara til
baka? Skila honum einfaldlega til baka?
— Ted, mér þykir þetta svo leitt. En ég
held að við höfum gert allt sem í okkar
valdi stóð.
— Hann Billy minn! Hann Billy minn
litli, Ó, Jesús...
— Ég get ekki séð að við hefðum getað
farið öðruvísi að.
—.Frábært! Og nú er mér, sem er
dæmdur óhæfur til að hafa hann, ætlað
að segja honum frá þessu. Ó, Jesús...
Ted Kramer leið svo illa að hann
treysti sér ekki til að vinna meira þennan
dag. Hann fór heim, rótaði í dótinu í
herbergi Billys og velti þvi fyrir sér
hvernig hann ætti að standa að
hlutunum. Átti hann bara að pakka öllu
því sem hafði verið líf Billys niður I
kassa? Eða átti hann að skilja eitthvað
eftir sem Billy gæti leikið sér að þegar
hann kæmi í heimsókn? Hann reyndi að
koma skipulagi á það sem hann ætlaði
að segja við hann, hvernig hann átti að
útskýra málið.
Ron Willis, sem gegndi hlutverki
milliliðans fyrir Jóhönnu, hringdi eftir
að hafa reynt árangurslaust að ná í Ted
á skrifstofunni. Hann var mjög kurteis í
símanum, sigurvegarinn sem sýnir þeim
sem tapar góðvild c-g roiskunnsemi.
Hann spurði hvort það hentaði Ted að
Billy yrði sóttur klukkan tíu á
mánudagsmorguninn og hvort hann
gæti pakkað niður nauðsynlegustu
hlutunum hans í ferðatöskur. Það var
hægt að sækja hluti eins og leikföng og
bækur seinna.
Etta kom úr verslunarferð hlaðin
matvörum og Ted sagði henni að
Jóhanna hefði unnið umráðaréttinn yfir •
drengnum. Hann sagði lika að Etta
hefði reynst Billy ómetanleg og gefið
honum góða fótfestu í lífinu með ást
sinni. Hann ætlaði að biðja Jóhönnu að
ráða hana sem húshjálp og Etta sagði
að hún vildi auðvitað halda áfram að
annast Billy. Svo fór hún að sinna
venjulegum heimilisstörfum, en
skömmu seinna heyrði hann að hún var
farin að gráta inni á baðherberginu.
Brátt var skóladegi Billys lokið og
Ted bað Ettu að fara með hann í
skemmtigarðinn áður en þau kæmu
heim. Sjálfur átti hann svo mörgu ólokið
og hann treysti sér ekki til að sjá Billy
alveg strax. Hann hringdi í vini og
vandamenn til að kynna þeim úr-
skurðinn og vonaði að hann hitti ekki á
neinn heima en gæti bara skilið eftir
skilaboð. Hann treysti sér ekki til að
standa í samræðum um þetta. Hann
áleit það best fyrir sig að fara úr borginni
yfir helgina og eyða laugardegi og
sunnudegi eins og ákveðið hafði
verið. Þá losnaði hann við simann og
Billy yrði lika fyrir miklum vonbrigum
ef ekkert yrði úr ævintýrinu. Síðast
hringdi hann til móður sinnar. Dóra
veinaði ekki upp yfir sig eins og hann
hafði búist við.
— Jóhanna fékk umráðaréttinn, sagði
hann og hún svaraði rólega:
— Já, ég var hrædd umaðsvofæri.
— Þýðir það að ég fæ aldrei að sjá hann
framar? spurði hún svo og Ted var
andartak ekki alveg viss um hvernig
umgengnisrétti afa og ömmu væri hátt-
aðí svona málum.
— Þú færð að sjá hann, mamma. Ég
lofa þvi. Að minnsta kosti á þeim tima
sem ég fær að hafa hann.
— Vesalings barnið mitt, sagði hún.
Hann ætlaði að svara henni einhverju
huggunarríku fyrir hönd Billys þegar
hún spurði: — Hvað ætlarðu að gera? og
hann skildi að hún átti við hann sjálfan.
Framtið Ettu lá honum mjög á hjarta
og hann langaði til að hafa samband við
Jóhönnu áður en hún gerði sínar
áætlanir. Ef hann skrifaði henni
hraðbréf fengi hún það næsta dag. Hann
langaði ekki til að tala við hana í eigin
persónu! Það voru líka fleiri hlutir sem
hún þurfti að vita i sambandi við Billy.
Hann gat varla hengt á hann miða með
upplýsingum eins og hvert annað flótta-
barn.
Jóhanna, skrifaði hann. Mig langar til
að kynna þig fyrir William Kramer. Þú
munt komast að raun um að hann er
indælt barn. Hann hefur ofnæmi fyrir
greipaldinsafa en bætir sér það upp með
ókjörum af eplasafa. Hann hefur samt
sem áður ekki ofnæmi fyrir sjálfum
ávextinum. Ég veit ekki hvers vegna.
Hann viróist líka hafa ofnæmi fyrir
hnetusmjöri sem keypt er hjá náttúru-
lækningafélaginu og fersku, hökkuðu
kjöti en ekki því sem fæst í stór-
mörkuðunum. Ég veit heldur ekki hvers
vegna. Hann á það til að fá skrímsli i
heimsókn á nóttunni og þá sérstaklega
eitt skrímsli sem hann kallar Andlitið.
Andlitið lítur að því er ég best veit út
eins og líkamslaus sirkustrúður. Sam-
kvæmt barnalækninum og þeim bókum
sem ég hef lesið er þetta annaðhvort
ómeðvituð hræðsla við að missa tippið,
hræðsla við eigin reiðiköst eða einfald-
lega einhver sirkustrúður sem hann
hefur einhvern tíma séð. Já, meðan ég
man, þá er dr. Feinman læknirinn hans.
Hentugasta kvefmeðalið fyrir hann er
sudafed. Hann hefur hingað til haft
mest dálæti á sögunum um Barbar og
loðhundinn Winnie þó Batman vinni
stöðugt á. Hann hefur verið í umsjón
Ettu Willewsku og það er raunar mest
vegna hennar sem ég skrifa þetta bréf.
Hún er yndisleg, samviskusöm kona og
hefur hugsað frábærlega vel um Billy.
Auk þess er hún vön öllum heimilis-
störfum. Það mikilsverðasta er að Billy
þykir afar vænt um hana og er vanur
henni. Ég vona að þú ætlir þér ekki að
rjúfa svo gjörsamlega öll bönd við for-
tiðina að þú getir ekki hugsað þér að
hafa hana í þinni þjónustu. Mig langar
til að biðja þig um að hafa hana áfram.
Simanúmerið hennar er 555—7306 og
ég held að hún taki því að hafa þessa
vinnu áfram ef henni býðst hún. Þú
mátt auðvitað spyrja mig að öllu sem þú
þarft að vita, ég býst við að það komi
aftur að því að við getum talað saman.
Ég man ekki eftir fleiru til að skrifa þér í
bili. Reyndu að tala vel um mig í návist
hans og ég skal þrátt fyrir allt reyna að
gera það sama þar sem það „er barninu
fyrir bestu” eins og það er orðað. Ted.
Hann póstlagði þetta sem hraðbréf
og fór svo heim til að bíða eftir Billy.
Hann kom inn, rjóður i framan eftir
útiveruna. Hann flýtti sér til Teds:
— Pabbi, ertu kominn svona snemma
heim, sagði hann og faðmaði föður sinn
'aðsér.
Ted treysti sér ekki að segja honum
strax frá því að heimili hans væri ekki
lengur hér. Hann treysti sér heldur ekki
til þess yfir hamborgurunum á Burger
King eða þegar Billy var háttaður um
kvöldið og slökkti öll ljósin til að reyna
súper-vasaljósið sitt sem hann ætlaði að
nota til að sjá þvottabirni. Hann skaut
því líka á frest fram yfir morgunverð
næsta dag, en þegar þeir voru að bíða
eftir að Ellen og Larry kæmu að ná í þá
fann hann að við svo búið mátti ekki
standa og hélt ræðu:
— Billy, þú veist að mamma þín býr
núna í New York, er þaðekki?
— Já, ég veit það.
— Jæja, stundum þegar mamma og
pabbi eru skilin leikur vafi á því hjá
hvorum aðilanum barniðeigi aðbúa. Þá
kemur vitur maður til skjalanna sem er
kallaður dómari. Hann hefur mikla
reynslu af skilnaðarmálum, mömmum,
pöbbum og börnum. Hann ákveður
þess vegna hjá hverjum er best fyrir
bamiðaðbúa.
— Hvers vegna ákveður hann það?
— Það er atvinna hans og hann er mjög
voldugur maður.
— Eins og skólastjóri?
— Voldugri en skólastjóri. Hann situr í
stóra sætinu sínu i stórri skikkju. Þessi
dómari hefur hugsað mikið um okkur,
um þig, mig og mömmu og hann hefur
ákveðið að það sé best fyrir þig að búa
heima hjá móður þinni. En ég er samt
mjög heppinn. Þótt þú búir þannig hjá
mömmu þinni má ég hitta þig á
hverjum sunnudegi.
— Og það ætla ég að gera, Billy, ég lofa
þér því. Ég ætla ekki að vera eins og það
fólk sem Shaunessy talaði um.
— Ég skil þetta ekki, pabbi.
Ég ekki heldur.
— Hvað skilurðu ekki, elskan min?
— Hvar verður rúmið mitt? Hvar á ég
að sofa?
— Hjá mömmu. Hún hefur herbergi og
rúm handa þér.
— En hvar verða leikföngin mín?
— Ég sendi þér leikföngin og svo færðu
áreiðanlega ný leikföng.
— Hver les fyrir mig sögur?
— Mamma.
— Verður frú Willewska líka þarna?
— Ég veit það ekki enn, það er ekki búið
aðákveða það.
— Ætlar þú að koma á hverju kvöldi og
bjóða mér góða nótt?
— Nei, Billy. Ég held áfram að eiga
heima hér. En ég hitti þig á
sunnudögum.
— Á ég þá aðbúa heima hjá mömmu?
— Já, frá og meö mánudeginum.
Mamma þín sækir þig um morguninn.
— En við ætluðum að fara í ferðalag yfir
helgina. Þú lofaðir því.
— Við gerum það líka. Við komum bara
heim degi fyrr en við ætluðum.
— Ó það er gott.
— Já, þaðergott.
Barnið tók sér andartaks
umhugsunarfrest en sagði svo:
— Pabbi, þýðir þetta að við getum aldrei
framar farið í apaleik?
Guð minn góður, ég veit ekki hvernig
ég á að standast þetta.
— Jú, elskan mín. Við getum farið í
apaleiki á sunnudögum.
Á leiðinni til Long Island reyndi
fullorðna fólkið örvæntingarfullt að
halda uppi fjörugri stemmningu í
bílnum með því að kyrja Ég hef unniö
við járnbrautarlagningu og fleiri gamla
og góða söngva. En mitt í þessu
uppgerðarfjöri átti Ellen það til að lita á
Ted og Billy og svo undan aftur eins og
hún gæti ekki afborið að horfa á þá. Er
hlé varð á söngnum sátu allir sem
komnir voru yfir fimm og hálfs árs aldur
með sorgarsvip. Billy talaði aftur á móti
stanslaust og hlakkaði til helgar-
dvalarinnar: Hvar eru fuglarnir núna?
Eiga nokkrir krakkar heima þarna?
Getur ferjan rutt sér braut i gegnum ís
eins og ísbrjótur? En loks varð hann líka
þögull og hugsandi.
— Pabbi, ég á mér leyndarmál.
Svo hvíslaði hann að föður sínum svo
þau hin gætu ekki heyrt það:
— Hvað á ég að gera ef Andlitið kemur
eftir að ég er fluttur til mömmu?
— Mamma veit um Andlitið. Þið
mamma rekið Andlitið i sameiningu í
burtu.
Billy sat og starði út um gluggann á
ferjunni, hann ætlaði sér ekki að missa
af neinu á þessu ævintýraferðalagi. Þess
á milli var eins og áhugi hans dofnaði og
hann varðafturáhyggjufullur.
— Veit mamma að ég má ekki drekka
greipaldinsafa?
— Já, hún veit það. Hún gefur þér ekki
neitt sem ekki er hollt fyrir þig.
Þegar þau komu til eyjarinnar breytti
Billy auðu sumarhúsunum strax i
„draugahús”. Hann bjó til nýja leiki
sem þeir Ted léku allan morguninn. Þeir
leituðu að draugum, klifruðu um húsa-
garða, fóru í feluleik, hlógu.
28. tbl. Vikan 19