Vikan - 10.07.1980, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
Gerðu þennan tíma ekki of yndis-
legan, hugsaði Ted. — Kannski er betra
ef þessu lýkur með reglulegum
leiðindum.
Hrifning barnsins smitaði út frá sér.
Fullorðna fólkið fékk sér í glas eftir há-
degisverðinn og þegar tók að hýrna yfir
Larry og Ellen af romminu fóru þau líka
í „draugaleik” á þessum lágskýjaða og
kalda degi. Svo hlupu þau um á
ströndinni. Eftir kvöldmat fór Billy út
með vasaljósið sitt til að leita að litlum
dýrum en nú var orðið alvöru drauga-
legt úti. Skuggar og dularfull hljóð
næturinnar urðu honum ofviða og hann
kom inn eftir tíu mínútur.
— Sástu nokkur dýr? spurði Larry.
Eins og þú kannski veist eru dýr hérna.
— Ekki í Ocean Bay Park, sagði Ted. —
Það vill enginn leigja t>eim.
Þau hlógu og Billy fannst þetta ákaf-
lega fyndið.
— Hugsið ykkur ef dýrin færu og
keyptu sér mat í kjörbúðinni, sagði Billy.
Þetta var dæmigerður brandari fyrir
fimm ára barn en vakti þó mikla kátínu
hjá fullorðna fólkinu sem rommið og úti-
veran var farin að svífa á. Þau voru enn
flissandi þegar þau skriðu í svefnpokana.
Seinasta daginn þeirra, sunnudag,
drifu Ted og Billy sig niður á strönd til
að byggja sandkastala. Ströndin var
mannauð. 1 þetta síðasta skipti höfðu
þeir eyju alveg út af fyrir sig. Þeir fóru í
boltaleik, gengu niður að höfninni og
sátu þar á hafnargarðinum en svo leit-
uðu þeir skjóls vegna kuldans. Ted og
Billy spiluðu lúdó. Fyrst var Billy
niðursokkinn í leikinn en svo tók hugur
hans að reika á ný. Hann sneri sér
skyndilega að föður sínum og horfði á
hann döprum augum. Ted vissi að nú
varð hann að standa sig í föðurhlut-
verkinu, þjáningar hans sjálfs skiptu
ekki máli. Hann varð að hjálpa
drengnum til að komast í gegnum þetta.
— Þér mun líða vel, Billy. Mömmu
þykir vænt um þig. Og mér þykir vænt
um þig. Og þér er óhætt að segja
hverjum sem er allar þinar þarfir og
óskir.
— Já, pabbi.
— Það verður allt í lagi með þig. Þú ert
umkringdur fólki sem elskar þig.
En engum var hlátur í hug á leiðinni
til baka með ferjunni. Ted leið svo
miklar kvalir vegna aðskilnaðarins við
Billy að hann átti erfitt með andardrátt.
Þegar þau komu til borgarinnar óku
Ellen og Larry þeim heim.
— Stattu þig, félagi, sagði Larry viðTed.
Ellen kyssti Billy og sagði: — Þú ert
velkominn til okkar hvenær sem þú vilt.
Mundu það. Við getum farið og gáð að
dýrum í kjörbúðinni.
— Það verður þá að vera á sunnudegi,
sagði drengurinn. Og nakinn
raunveruleikinn rann skyndilega upp
fyrir honum.
Ted lét Billy bursta í sér tennurnar og
fara í náttfötin. Svo las hann fyrir hann
sögu. Hann reyndi að sýnast glaðlegur
þegar hann bauð honum góða nótt.
— Sé þig I fyrramálið, Billy.
Hann reyndi að horfa á kvikmynd i
sjónvarpinu, en hann var sem betur fer
dauðuppgefinn. Hann fór inn í barna-
herbergið til að horfa á sofandi drenginn
í síðasta sinn. Hann velti því fyrir sér
hvort hann hefði lagt allt of mikið af
tilfinningum í samband sitt við barnið.
Kannski var eitthvað til í því. En
samkvæmt eigin reynslu hlaut slíkt að
vera óhjákvæmilegt hjá einstæðu for-
eldri. Jóhanna mundi komast að því
sama. Hann komst að þeirri niðurstöðu
að þessir mörgu mánuðir þeirra saman
hefðu ekki getað verið öðruvísi. Hann
var þakklátur fyrir þennan tima. Hann
var staðreynd sem enginn gat tekið frá
honum. Og hann fann að hann var ekki
samur maður og áður. Hann trúði því
að barnið hefði orðið honum til þroska.
Það var barninu að þakka að hann var
nú ástúðlegri, opinskárri, sterkari og
vingjarnlegri en áður. Það var barninu
að þakka að hann hafði öðlast aukinn
skilning á því sem lífið hefur upp á að
bjóða. Hann beygði sig yfir sofandi
barnið, kyssti það og sagði: — Vertu
sæll, litli drengur. Þakka þér fyrir.
TUTTUGASTI KAFLI
Nú voru fáeinar klukkustundir þar til
Jóhanna kæmi.
— Hvað segirðu um að við skreppum út
og fáum okkur morgunverð, saman,
strákur?
— Fæ ég kleinuhring?
— Þegar þú ert búinn að borða.
Ted Kramer hafði tileinkað sér allar
leikreglur foreldra.
Þeir fóru á kaffihús í nágrenninu,
settust þar í bás og fengu sér
morgunverð. Brátt yrði Ted eins og
aðrir sunnudagspabbar, leitandi
dauðaleit að einhverju sem hægt væri að
gera — úti. Þeir fóru aftur heim og
pökkuðu mikilsverðustu eigum Billys
niður i tvær ferðatöskur. Nú var ekkert
eftir nema biða komu Jóhönnu. Ted
leyfði Billy að horfa á sjónvarpið í svefn-
herberginu sinu. Sjálfur sat hann í
stofunni og las blöð.
Jóhanna var of sein. Klukkan var
orðin kortér yfir tiu. Hún hefði þó að
minnsta kosti átt að reyna að gera þetta
eins sársaukalitið og unnt var, hugsaði
hann. Klukkan hálfellefu var hann
farinn að ganga um gólf. Þetta er and-
styggilegt af þér, Jóhanna! Klukkan
ellefu rann upp fyrir honum að hann
hafði ekki einu sinni símanúmerið
hennar. Það var heldur ekki í skránni.
Hann reyndi árangurslaust að finna
Ron Willis. Tuttugu mínútur yfir ellefu
hringdi síminn loks.
— Ted?
— Fjandinn hirði þig, Jóhanna.
— Mér þykir fyrir þessu.
— Hvar í fjandanum ertu?
— Heima.
— Guðhjálpi mér!
— Ted,ég kem ekki.
— Hvað...?
— Ég get ekki fengið það af mér.
— Jóhanna.
— Ég get bara ekki fengið það af mér.
— Hvað á betta að þýða, Jóhanna?
— Ég.. . er... ekki manneskja til þess.
— Manneskja til hvers?
— Ég erþaðekki.
— Áttu við í dag? Eða á morgun? Hvað
í fjandanum ertu að reyna að segja?
— Ég get ekki... ég bara get ekki..
Húnfór aðgráta.
— Hvaðgeturðu ekki.
— Ég á við ... eftir að hafa setið í réttar-
salnum. . . heyrt hvað þú hefur lagt í
sölurnar... vitandi hvað er í húfi...
Hann fékk varla greint orð hennar.
— Ábyrgðin...
— Já, hvað um hana? Jóhanna, hvað
um hana?
— Ég get ekki hugsað.
— Jóhanna, ég er hérna með dreng sem
biður með ferðatöskurnar sinar.
— Hann er yndislegur drengur...
— Já, hann er það.
— Y ndislegur drengur.
— Jóhanna...
— Ég hélt að þetta yrði allt öðruvísi. En
jregar að þvi kemur... Ég á við þegar ég
verð að standa augliti til auglitis við það.
— Hvað? Fjandinn hafi það, reyndu að
koma þessu út úr þér.
— Ég býst við að ég sé ekki manneskja
sefn er sjálfri mér samkvæm. Ég býst
við... að það sem fékk mig til að fara. . .
sé enn til i mér. Ég er ekkert sérlega
ánægð með sjálfa mig núna.
— Jóhanna, hvað ertu að segja? 1
guðanna bænum, hvað ertu að segja?
— Ég get þetta ekki, Ted. Ég get ekki
axlað...
— Jóhanna.
— Hann er... þinn, Ted.
— Minn?
— Mig langaði til að hafa hann. Mig
langaði svo mikið til þess...
— Er þér alvara?
— Ég kem ekki Ted. Ég mæti ekki.
—Er þetta satt?
— Ég mun ekki berjast við þig framar út
af honum.
— Má ég hafa Billy?
— Ég held að ég fengi engan dómara i
lið með mér eftir þetta...
Röddin brást henni, hún fór að há-
gráta.
— Ó, Ted... Ted... Ted... Ted...
— Svona nú, Jóhanna.
— Sennilega er ég alveg misheppnuð.
Misheppnuð manneskja eins og lög-
fræðingurinn þinn sagði.
— Jesús... Það sem við höfum ekki gert
hvort öðru.
— Þú mátt hafa hann, Ted. Hann er
þinn.
— Er hann raunverulega minn?
— Já, Ted.
— Ó, Guð...
— Mig langar bara að biðja þig um eitt.
— Hvað, Jóhanna?
— Má égstundum fáaðsjá hann?
Á þessari stundu var hún svo
viðkvæm að honum fannst sem hann
gæti tortímt henni með einu orði. Ef
hann segði nei mundi hún ekki reyna
aftur. En honum fannst hann ekki geta
það, hann hafði engan rétt til að gera
það.
— Við hljótum að komast að
samkomulagi um það.
— Þakka þér fyrir, Ted. Ég. . . get ekki
talað við þig lengur.
Hún lagði á.
Hann hallaði sér upp að veggnum.
Hann var svo gjörsamlega búinn að
vera að fæturnir neituðu að bera hann.
Hann settist við borðstofuborðið, hann
var allur dofinn. Hann hristi höfuðið og
reyndi að trúa því sem hann hafði heyrt.
Billy var hans. Eftir allt sem á undan var
gengið var Billy hans. Hann sat þarna.
og tárin streymdu niður kinnamar.
Einu sinni hafði Etta sagt honum að
hann væri lánsamur maður. Hann fann
það best núna að það var satt. Hann
fann bæði til gleði og þakklætis, hann
var svo sannarlega lánsamur maður.
Hann stóð á fætur og gekk fram i and-
dyrið þar sem ferðatöskurnar stóðu.
Hann grét enn þegar hann bar þær inn í
herbergi drengsins.
Billy var að horfa á sjónvarpið. Það
varð að segja honum tíðindin. Ted
reyndi að ná valdi á tilfinningum sinum.
Svo fór hann inn til hans. Hann slökkti á
sjónvarpinu og kraup á kné fyrir framan
drenginn.
— Billy, mamma var að hringja. Og ...
jæja, Billy . . . þú átt þrátt fyrir allt að
halda áfram aðbúa hjá mér.
— Kemur mamma ekki?
— Nei, ekki í dag. Hún elskar þig mjög
heitt. En við höldum samt áfram að lifa
lífinu eins og áður.
— Erþað?
— Vegna þess að ég elska þig líka, Billy.
Augu hans fylltust af tárum á ný.
— Og. . . ég hefði verið. . . mjög
einmana án þín.
— Áttu við að ég geti þá haldið áfram að
sofa í gamla rúminu mínu?
— Já. 1 gamla herberginu þinu.
— Og öll leikföngin min verða kyrr hér?
— Já.
— Líka Batman?
— Já.
— Og bækurnar mínar?
— Allt.
Barnið melti þetta með sér.
— Svo að ég fer ekki þangað í dag?
— Nei, Billy.
— Þarftu að vinna í dag?
— Nei.
— Getum við þá ekki farið á leikvöllinn,
pabbi?
— Jú, Billy. Við getum farið á
leikvöllinn.
Þennan dag gerðu þeir nákvæmlega
það sem þeir voru vanir að gera, fóru á
leikvöllinn, keyptu sér pizzu og fóru með
hana heim, horfðu á Prúðu leikarana.
Billy fór í rúmið og Ted Kramer fékk að
halda syni sínum. Sögulok.
20 Vikan 28. tbl.