Vikan - 30.10.1980, Qupperneq 6

Að tjaldabaki í Holiywood
Hin guðdómlega Garbo. Hver skyldi trúa því að hún vseri i snjóðum
inniskóm innanundir?
Gréta Garbo
að tjaldabaki
Breski kvikmyndaleikarinn
David Niven er einn þeirra
manna sem er alltaf öðru hverju
inni á gafli á heimilum manna.
Kvikmyndirnar sem hann hefur
leikið í eru margar og andlit
hans sérkennilegt. Þó hefur hann
oft verið talinn hinn dæmi-
gerði Breti sem lætur sér fátt um
finnast. í því hlutverki hefur
hann orðið einna þekktastur.
Hver man ekki eftir Phileas
Fogg úr myndinni ,,Umhverfis
jörðina á 80 dögum ”?
Hitt vita fœrri að Niven er vel
pennafær maður og hefur þegar
skrifað tvær metsölubækur. í
annarri þeirra fjallar hann mest
um lífið I Hollywood og gefur
bæði litríkar og skemmtilegar
lýsingar á fólki sem í senn er
manni nákunnugt og fjarlægt.
Bókin nefnist ..Bring on the
Empty Horses". Sjálfsævisögu
sína nefnir hann hins vegar
„ The Moon ’s a Balloon
Meðal þeirra sem Niven
kynntist nokkuð vel er hin
dularfulla Gréta Garbo sem
reyndar er að komast í sviðs-
Ijósið enn á ný er ævisaga
hennar kemur út. Óvist er þó
hve vel höfundi hefur gengið að
nálgast þessa lifandi goðsögn
sem nú er hálfáttrœð.
Það verður ekki annað sagt en
að Niven takist að fylla í
forvitniseyður sem hugsanlega
verður hægt að finna í nýju
ævisögunni um Grétu Garbo.
Við skulum Hta aðeins nánar á
brot úr kafanum Garbo:
Við vorum í allt of stuttu matarhléi
bakdyramegin við M-G-M kvikmynda-
verið.
Rykugur vegur aðskildi vel hirta
flötina sem við lágum á og gafla á húsa-
röð frá gamalli tíð I Nýja Englandi, sem
klambrað var upp þar. Þar var ekkert
innanstokks og ekkert að baki.
„Þarna kemur hún,” tilkynnti einhver
með eftirvæntingarfullum hvíslandi
rómi. Fréttin barst með hraða skógar-
elds um hóp nokkurra tuga lúinna
borgara.
„Hver?” spurði ég feita mexíkanska
kerlingu, ekki allt of þrifalega, sem sat
við hliðina á mér.
„Garbo!” svaraði hún og stóð upp.
„Hún gerir alltaf æfingar í hádeginu á
hverjum einasta degi.”
Vegurinn lá nærri tuttugu metra frá
okkur þar sem hann var næstur og við
aukafólkið stóðum þögul og heilluð þar
sem við vorum. Við gerðum ekki tilraun
til að fara út á auða svæðið milli okkar
og vegarins. 1 hljóðri aðdáun stóðum við
þar og horfðum á þessa grönnu veru
með sólgleraugun og í vinnubuxunum.
Hún var með stóran slútandi hatt. Við
horfðum með óttablandinni lotningu á
andlitið. skarpir drættir og kaldhæðinn
svipur sem hver einasti kvikmyndaleik-
ari hafði fyrir löngu uppgötvað. Skyndi-
lega var kyrrðin rofin og eins og álögin
hyrfu. Ungur piltur braust fram úr
hópnum og hljóp yfir flötina með blýant
og snjáðan pappirssnepil i átt að rykug-
um veginum. „Ungfrú Garbo! . . .
ungfrú Garbo!” kallaði hann.
Veran sem var að æfa sig þarna missti
taktinn og stirðnaði upp. Síðan forðaði
hún sér, stikaði stórum skrefum burt.
Þegar unglingurinn skokkaði nær henni
var hún komin á tölt og þegar hann dró
á hana herti hún ferðina og fór á
glæsilegu stökki aftur að griðlandi aðal-
versins þar sem búningsherbergið skýldi
henni. Unglingurinn varð eftir agndofa
á vellinum. Hún leit aldrei til baka.
Þegar hún var að forðast ókunnuga
virtist hún búa yfir sams konar
aðvörunarkerfi og gerir leðurblökum
kleift að fljúga i myrkri.
Þegar unglingurinn kom aftur and-
stuttur og vonsvikinn hristi mexíkanska
konan hann og tók i hnakkadrambið á
honum.
„Þvi þú ekki leyfa henni að vera í
friði?” sagði hún háum ávítunarrómi.
„Hún vill vera i friði."
Það voru orð að sönnu og í kvik-
6 Vikan 44- tbl.