Vikan - 30.10.1980, Síða 24

Smásaga
Drengurinn sem vissi h\
EfTIR aö bróðir minn og mágkona
höfðu farist i bílslysi hafði ég tekið að
mér uppeldi litla sonar þeirra. Og mér
þótti vissulega mjög vænt um hann. En
hann og vinur niinn. Tommi, áttu þvi
miður ekki skap saman. Hvernig átti ég
að leysa það vandamál?
Þennan dag beið Maggi litli. bróður
sonur minn. eftir mér á bílastæðinu
þegar ég kom úr skólanum.
„Halló, Inga frænka,” kallaði hann
hátt þegar hann sá ntig og flýtti sér inn i
bilinn strax og ég hafði opnað dyrnar.. .
„Þú kemur seint. Förum við ekki beina
leið heim?"
Ég brosti og settist við stýrið. „Ég þarf
að koma snöggvast við á vörumarkaðin
um og kaupa ofurlítið til heimilisins.”
„Ó, getur það ekki beðið til morguns.
Irænka?" spurði hann í bænarrómi.
„Simon er að gera við bilinn.sinn i dag.
Hann bað mig að konta til sín og hjálpa
sér við það. og ég sagði að ég kænii strax
og ég væri búinn i skólanum, — það —
það er að segja cf þú vildir leyfa mér
það.'
Ég andvarpaði og liristi höfuðið |regar
við héldum úl i umferðina.
„Þú veist vel að þetta er ekki liægt.
Maggi. Þú verður svoóhreinn."
„Já. já . . . en ég fer auðvitaö fyrst
heim og hel' fataskipti." Því næst bætti
hann fljótt við: „En geturðu ekki ekiö
hraðar, Inga frænka? Simon ekur a.m.k.
helmingi hraðar."
..Nei. það gel ég ekki,” sagði ég
ergileg. Ég var satt best að segia orðin
sárleið á þessu eilifa Símonarskrafi. ..Og
einu máttu ekki gleyrna. — ef ég leyl'i
|rér að dunda hjá Símoni i kvöld
verðurðu að vera heima á morgun og
hjálpa mér við að ganga frá dótinu
okkar. Þá máttu alls ekki lofa Símoni að
konta til hans. Ég vil hafa alll tilbúiðsvo
að við getum komist að heinían i tima
áður en lestin l'er."
Ég þurfti ekki að líta til hliðar til |iess
að gera mér Ijóst að Magga brá mjög við
þessa fregn. Hann var bara álta ára
gamall og oft var hreint ekki auðvell að
lást við hann. Það kom fyrir hvað eftir
annað að ég varð andvaka af þvi að ég
hugsaði svo rnikið um að hann líktist
alltaf föður sinum, Eiriki. meira og
meira. — bróður minum sáluga sem mér
halði þótt svo innilega vænt um. Hann
halði erft sjúklegan áhuga Eiriks á öllum
vélum og bilum. Og það var sama hve
oft ég reyndi að koma I veg fyrir að hann
færi út á bensínstöðina til Síínonar,
honum tókst alltaf að laumast þangað
fyrr en varði.
Eftir nokkra stund tautaði Maggi
ólundarlega: „Mig langar ekkert til að
fara að heiman um páskana. Hvers
vegna þurfum við endilega að fara?”
' „Það veistu vel. Maggi minn.
Manima Tomrna hefur boðið okkur að
koma. Við megum til rneð að fara." Ég
sagði þetta hægt og rólega.
Maggi stundi óg það var sení hann
sigi saman i sætinu. „Hún vill ekki aðég
komi,” sagði hann ákveðinn og stappaði
fótunum i gólfið, — „og Tonimi vill það
ekki heldur. Hann vill bara vera með
þér einni. Má ég ekki fá að vera heima?
Ég get sem best verið hjá Símoni."
„Láttu nú ekki eins og flón. Maggi
minn," sagði ég. „Þú kannt áreiðanlega
vel við þig þegar við erunt kontin
þangað."
Maggi ýtti fram neðri vörinni eins og-
hann gerði oft þegar hann var eitthvað
óánægður. „Nei, aldrei, aldrei!”
kallaði hann. „Það verður ógurlega
leiðinlegt!"
Rétt í þessu ókuni við inn á litla bila
stæðið við raðhúsið sent við bjuggum i.
Eirikur bróðir minn og eiginkona hans.
Björg. höfðu eitt sinn ált þetta hús. En
eftir slysið mikla, |iegar þau fórust bæði.
kom brátt i Ijós að þau höfðu niælt svo
fyrir i erföaskrá að ég eignaðist húsið.
Og það varð til þess að ég tók að mér
drenginn þeirra litla.
Strax og ég hafði stöðvað bílinn brölti
Maggi út og þaut að útidyrunum þar
sem hann stóð óþolirimóður þangað til
ég kont. Hann var tæpast kominn inn
fyrir dyrnar |xgar hann hafði fleygt frá
sér yfirhöfninni og þotið upp stigann.
„Maggi!" kallaði ég á eftir honum. —
„ætlarðu ekki að fá þér matarbita áður
en þú ferð?”
„Nei, það er ástæðulaust. Ég l'æ
áreiðanlega eitthvað hjá Símoni."
kallaði hann. Og ég var aðeins nýkomin
úr kápunni og hafði sett vatnsketilinn á
plötuna þegar hann var aftur kominn
niður i slitnum. ollublettóttum vinnu-
buxum og gamalli, tötralegri peysu.
„Bless, Inga frænka." sagði hann og
flýfti sér í áttina til dyranna.
Ó, Maggi!" kallaði ég á eftir honum
og bætti síðan við i öngum mínum:
„Komdu nú ekki seint heim."
Hann heyrði vist ekki — og dyrtiar
skelltust aftur.
Það var grafarþögn í húsinu eftir að
Maggi var farinn. Ég fékk mér tesopa.
24 Vikan 44. tbl.