Vikan - 30.10.1980, Side 25

I
Þýðing: Sigurður Gunnarsson
Smásaga
mð hann vildi Beryl Sandwell
smurði mér eina brauðsneið og settist
n,iður við eldhúsborðið. Á þessum árs-
tíma var ég venjulega sárþreytt þegar ég
kom heim. Það fylgdi því vissulega
mikið erfiði og mikil ábyrgð að kenna
þrjátíu sjö ára börnum og helming skóla-
ársins hafði Maggi einnig verið hjá mér.
Mér þótti ákaflega vænt um hann og
hafði alveg gleymt hvernig lifið var án
hans. En stundum kom það fyrir að
ábyrgðin hvíldi á mér af mjög miklurn
þunga. Maggi var viljasterkur og mikill
fyrir sér og eftir langan skóladag þurfti
ég oftast að hafa mikið fyrir honum.
jafnframt því sem ég varð að hugsa um
matinn og gera við fatnað hans.
Svo kynntist Maggi Símoni og bíla-
verkstæðinu hans og þá sóttu skyndilega
að mér nýjar áhyggjur þvi að nú fannst
mér hann oft vera of lengi að heiman.
Raunar var þetta þara vitleysa því að
Símon var gamall vinur minn. Hann
hafði haft jafnmikinn áhuga á vélum og
Eiríkur bróðir minn og allur garðurinn
okkar leit stundum út eins og verkstæði
þegar mest var um að vera hjá þeim. Það
var ekki fyrr en vinur minn Tommi
sagði dag einn að Maggi virtist hafa
fengið mikinn áhuga á bílum að ég varð
gripinn verulegum kvíða.
„Þig langar líklega ekki til að það fari
eins fyrir honum og foreldrum hans."
sagði Tommi alvarlegur. „Strákur á
aldri Magga ætti að hafa áhuga á fót-
bolta en ekki vélum.”
Eftir þetta lagði ég mig fram við að
örva áhuga Magga á einhverju öðru en
vélum en án þess að ná nokkrum
árangri. Tommi sagði að ég væri ekki
nógu ákveðin og ströng.
„Þú verður að sýna honum að þú
meinir það sem þú segir,” sagði hann
ákveðinn. „En vertu bara róleg. Ég skal
taka hann i gegn þegar þið komið til
okkar um páskana. Þú ert alltof undan-
látssöm við hann."
Tommi hafði vissulega að ýmsu leyti
rétt fyrir sér, hugsaði ég á meðan ég sat
við eldhúshorðið og dreypti á teinu. Ég
hafði verið svo ákveðin í að gera mitt
besta til þess að Maggi yrði hamingju-
samur, — eins hamingjusamur og litill.
foreldralaus drengur getur orðið. — að
ég hafði líklega verið eftirgefanlegri en
góðu hófi gegndi.
Fyrstu ömurlegu dagana eftir að
slysið vildi til hafði Tommi verið mér
mikill styrkur og hjálpað mér á margan
hátt. Ég hafði verið honum þakklát og
reynt að leiða hjá mér að hann taldi sig
vita með vissu hvað Magga væri fyrir
bestu. Vel má vera að ég hafi verið of
undanlátssöm við drenginn — en hann
var nú eini ættinginn sem ég var í
nánum tengslum við. Og fyrst það var
svona erfitt fyrir mig að átta mig eftir
missi bróður mins og mágkonu, hversu
miklu erfiðara var það þá ekki fyrir
lítinn dreng sem hafði misst alla fótfestu
i lífinu.
Heimboð foreldra Tomma hafði
komið mjög óvænt en ég hafði þegið það
samstundis. Nú fékk ég tækifæri til að
lokka Magga frá bílaverkstæðinu í
nokkra daga. Og með sjálfri mér
vonaðist ég líka til að mér yrðu Ijósar
tilfinningar minar gagnvart Tonima.
Langaði mig til að giftast honum? Við
höfðum hálft i hvoru verið trúlofuð í
marga mánuði og innan skamms mundi
hann vafalaust biðja mín. Satt best að
segja hafði ég ekki enn gert upp hug
minn. Ef til vill var það af því að ég
hafði ekki enn náð mér að fullu eftir
áfallið . Ef til vill hefði ég verið öruggari
ef Tommi hefði ekki látið jrinákveðið i
Ijós að honum geðjaðist -kki að fram-
komu minni og uppeldisvenjum gagn-
vart Magga.
Ég lauk úr tebollanum og fór síðan að
setja niður í töskurnar. Klukkan sex
hvíldi ég mig um stund og las dagblaðið
og þegar klukkan var orðin sjö var ég
orðin mjög óróleg. Maggi var enn
ókominn. Hvað var drengurinn eigin-
lega alltaf að gera? Og þegar klukkan
var hálfátta gat ég ekki beðið lengur,
flýtti mér I kápuna og fór út til að svipast
um eftir honum.
Ég gekk beina leið að bensínstöðinni
sem mér virtist að væri opin bæði nótt
og dag. Þegar ég kom þangað var Simon
að afgreiða viðskiptavin sem komið
hafði til að kaupa bensin á bil sinn.
Þegar hann ók burt ætlaði Simon strax
að fara inn á verkstæðið en kom þá auga
á mig.
Hann nam staðar og þrosti. „Sæl.
Inga,” sagði hann glaðlega. Þú ert
líklega að leita að Magga? Hann er
hérna og er að hjálpa mér. Hann er
alveg ágætur, þessi litli snáði.”
Símon var stór og sterklegur náungi,
með blá, greindarleg augu og veðurbarið
andlit. Hendur hans og vinnugalli voru
löðrandi I olíu og oliublettum. Þegar
hann brosti Ijómaði allt andlit hans.
Ég dró andann djúpt og herti mig upp.
„Það var gott að ég hitti þig einan,"
sagði ég. „Mig langar til að ræða við þig
um ákveðiðefni."
Hann brosti glaðlega. „Er það
eitthvað sem snertir Magga?"
Ég kinkaði kolli. „Ég met ntikils það
sem þú hefur gert eftir að, —já.égá við.
— þú hefur leyft Magga að koma hingað
og ég er viss um að hann er oft fyrir þér.
og..."
„Nei, yfirleitt alls ekki," tók Símon
fram í hlýlega. Þvert á móti — hann er
mér oft til mikillar hjálpar. Og rétt i
þessu er hann einmitt að þvo bíl fyrir
mig. Eigandi hans kemur eldsnemma í
fyrramálið til að sækja hann og ég hef
hreint og beint engan tíma til að gera
þaðsjálfur.”
Ég saup hveljur og leit undan. Nú
skipti öllu máli að vera ákveðin. „Já . . .
það sem ég vildi sagt hafa . . . ég . . . ég
vil helst ekki vera vanþakklát. . . en mig
langar til að biðja þig að hvetja Magga
ekki til að koma hingað svona oft . . ."
Jæja, þarna hafði ég þá sagt það sem
mér bjó í brjósti.
Bros hans hvarf en augnaráðið
beindist ákveðið til min..........Hvers
vegna ekki?" spurði hann rólega.
Ég brá víst litum, fór hjá mér og
stamaði: „Af þvi . . . af því að hann
hugsar alltof mikið um bíla og mótorhjól
— og það vil ég helst alls ekki..."
Þetta var eitthvað svo klaufalegt að ég
óskaði þess að ég hefði ekki látið þessar
hugsanir mínar i Ijósi. Símon var þögull
stutta stund en sagði svo hlýlega:
„Vegna slyssins. áttu við?"
„Já . ..” Ég mátti vita að hann mundi
skilja það. „Ég er svo hrædd, skal ég
segja þér. . . já, hann er svo fjarska líkur
— líkur Eiríki. Þú manst líklega
að..
Það færðist skuggi yfir andlit
Símonar. „Og þú ætlar að reyna að
koma í veg fyrir að Maggi feti i fótspor
föðurins." Það var áberandi óánægju-
hreimur I röddinni og ég sagði i bænar-
rómi: „En það hlýtur þú að skilja,
Símon?"
Hann glotti. „Jú, ég skil það." Hann
neri hökuna. „En hvernig geturðu látið
þér detta i hug að hinn mikli áhugi
Eiríks á bílum hafi verið orsök slyssins
þar sem þú veist að það var ökufantur á
alltof miklum hraða sem ók aftan á
bilinn hans I þokunni..." Hann þagnaði
og röddin var mildari þegar hann bætti
við:
„Ég get vel gert mér grein fyrir hve
kvíðafull þú ert en það er hrein fjar-
stæða að neita Magga um að koma
hingað og hjálpa mér á verkstæðinu.
Hann hefur yndi af því að vera hér og
44. tbl. Vlkan 25