Vikan - 30.10.1980, Síða 27

að strjúka." sagði ég nieð skjálfandi
rödd. en ... en ég hélt að það væri engin
alvara hjá honuni. Ég hélt bara að hann
segði þetta i gamni til að striða ntér. þvi
aðég hafði sagt honunt að hann ætti að
fara nteð okkur i heimsókn til fjölskyldu
Tomma, þó að ég vissi að hann vildi
helst vera heima og hjálpa þér."
Símon þtýsti enn hönd ntina og sagði
glaðlega:
..Ég trúi þvi nú varla að hann hafi
strokið að heiman vegna þessa. Ætli
hann hafi ekki heldur falið sig bara ein
hvers staðar í húsinu og skjótist svo
frani úr einhverjum skápnunt þegar þú
kemur heim."
..Nei.” sagði ég lágt og barðisl við
grátinn. ..Það er annað og meira sem
liggur þarna að baki. Hann . . . já. hann
heldur að ég ætli að giflast Tomma. og
við höfðunt . . . skal ég segja þér . . .
hugsað okkur að fara til foreldra hans
um páskana. En — þvi miður geðjasl
Magga alls ekki að Tomma.”
Það varð löng þögn og rödd Símonar
var reiðileg þegar hann að lokum sagði:
..Já. það má annars vel vera að
drengurinn hafi strokiðef hann er svona
vonsvikinn og örvæntingarfullur. En
ætti ekk' þessi Tommi að hjálpa þér lil
að leita að honum? Ef þú ætlar að
giftast honum kentur hann lika til með
að bera ábyrgð á Magga."
,.Ég . . . ég hef ekki sagt honunt það
enn þá. Slrax og ég komst að þvi að
Maggi var horfinn flýtli ég mér hingað
— ég var svo viss um að hann væri
hérna ...” Símon sleppti hendi minni.
..En það er hann einmitt ekki."
svaraði hann stuttaralega. slakk
höndunum í vasana og leit til mín
ísköldu augnaráði. ..Það er næsta ótrú
legt hve langt óhamingjusamir drengir
geta ferðast þegar þeir á annað borð eru
kornnir af stað. svo að það er réttast að
þú haldir áfrant að leita að honum. Þig
getur tæpast grunað livar hann er."
„Nei, það er nú einmitt það sem er
— ég hef alls enga hugmynd unt það."
sagði ég örvingluð. ..Eg var að vonast til
að þú gætir hjálpað mér en þú gefur mér
næstum i skyn að þetta sé min sök."
„Já. og er þaðekki rétl?” hvæsti hann.
Mér varð litið á þetta reiðilega. ásak
andi andlit. .. Ó. hvaðég var heimsk að
halda að hann ntundi kannski hjálpa
mér að leita. Það eina sem hann
hugsaði um var bensinstöðin hans.
Án þess að segja neitt frekar sneri ég
mér við og skundaði af stað. Ég Itljóp
alla leiðina heint og vonaði af heilunt
huga að ég mundi finna Magga að
snæðingi við eldhúsborðið. En húsið var
hljótt og tómt og ég varð gripin nistandi
ótta. Ég þaut út i anddyrið. tók upp
simtólið og hringdi heint til Tomnia.
,.Ó. Tomrni! Hamingjunni sé lof aö þú
ert heima! Ég hef hörmuleg tíðindi að
segja þér. Það er Maggi!”
„Hvað er það nú. einu sinni enn?"
spurði Tomrni þreytulega.
„Tommi!" sagði ég i bænarrómi.
„Hlustaðu nú á mig. Þelta er mjög
alvarlegt. Hann . . . hann Maggi er
horfinn — hánn er strokinn."
„Hvaða bull er þetta?
„Það er alveg satt. Hann hefur verið
fjarverandi í marga klukkutíma — já,
ef til vill i alla nótt. Hann hefur hvergi
falið sig heima þvi að ég hef alls slaðar
leitað. Fötin hans eru horfin svo að |]að
bendir lika til að hann hafi strokið.”
„Inga! Reyndu nú að vera ofurlítið
róleg! Það var greinileg vanstilling i rödd
Tomma. „Hann er bara að slriða þér þvi
að liann veit að þú verðúr alveg eyðilögð
og þá ntiklu eftirlátari við hann en áður.
Þú mátt alveg ganga út frá þvi að hann
verður kominn áður en lestin fer. Það er
ekki til sá drengur sem ekki vill fara i
ferðalag í fríinu sínu.”
„En hann langar ekkerl til að lara."
lullyrti ég. Og allt i einu heyrði ég sjáll'a
mig segja: „Og ég held mig langi heldur
ekkert til að fara, Tommi. Viltu ekki
skýra þetta allt fyrir mömmu þinni og
segja henni að ég skrifi seinna."
„Frá hverju á ég að skýra? Nei. hlust-
aðu nú á. Inga. Þetla er alltof heimsku
legt til að hægt sé að trúa því, — eyði-
leggja heill páskaleyfi bara vegna þess
að þú hefur ckki stjórn á þessum strák!"
Þú verður aö reyna að afsaka mig."
sagði ég. „En þetta mun aldrei koma
fyrir aftur þvi að ég . . . ég hef gert mér
fulla grein fyrir að ég ætla ekki að giftast
þér. Tomrni! Já. ég veit að þú hcfur ekki
enn beðið mig þess og . . . og mér þykir
þetla mjög leitt. cn ég . . . ég gel það
hreint og beint ekki...”
„í fullri einlægni. Inga. eru öll þcssi
umbrot aðeins vegna |x;ss að þú ert
svona kvíðafull vegna drengsins?"
„Já. það er rétt — ég er alar kviða
l'ull." sagði ég hásri röddu. — þó að
engir aðrir séu það. Og nú ætla ég að
hringja á lögregluna þegar i stað! Verlu
sæll. Tomnti."
Ég fleygði tólinu á og l'ór að hágráta.
Hvaðgat eiginlega hafa orðiðaf Magga?
Hann var alltof litill lil þess að reika um
á eigin spýlur. Hvað sem var gat gerst.
Ég þreif simtólið upp að nýju og var aö
þvi komin að hringja i lögregluna þegar
útidyrunum var hrundið upp.
Maggi? Vonandi var það liann sem
kom. Ég þaut Iram i anddyrið. Þelta var
Sinion.
„Ó. ert það þú!" sagði ég vonsvikin.
„Ég hélt það væri Maggi."
„Er hann þá ekki kominn enn þá?"
spurði Símon lágl.
Ég hristi höfuðið. „Ég ætlaði aö fara
að hringja í lögregluna."
Hann horfði ákveðið á lárvott. harrn
þrungið andlit mitt. Ég leit áreiðanlega
ekki vel út eins og á stóð.
„Var það ráðið sem hann stakk að þér
— þessi náungi sent þú ætlar að giftast?"
„Hann ráðlagði hvorki eill né neitl.
gerði ekki minnstu tilraun til að hjálpa
mér — lét sér alvcg standa á sarna um
drenginn. Og hann er ekki maðurinn
sem ég ælla aðgiltasl."
Rödd Símonar var gjörbrevtt |regar
liann sagði:
„Eitt vil ég gjarna tá að spyrja þig um.
Inga. áður en við hringjum til lögregl
unnar. Tók Maggi nokkra peninga með
sér?”
„Nei. það er ekki mikið sem hann
hefur larið með — aöeins um það bil
fimmtíu krónur."
„En fór hann þá með nesti?"
„Nei. ég gel ekki séð að hann hali
tekið meðsér nokkurn mat.irbila,"
„Þá skaltu bara vera róleg.Inga.”'Ugöi
hann ákveðinn. „Ef eitthvað ei nl sem
getur þvingað lilinn snáða heim að nýjti
þá er það tóntur magi. Hvenær tókstu
fyrst eftir að hann var farinn?"
„Það var um hálftiulcytið. En ég var
komin á fættu löngu lyrir þann lima.
Hann getur hafa larið löngu lyrr — og
verið fjarverandi í marga klukkulima -
jafnvel hálfa nóttina."
Simon var um sttind í þungtim
þönkum. „Ég held . . . ég lield." sagði
liann lágl eins og við sjállan sig. Siðan
leit hann til mín og bætti við: „Mér
datt nokkuð i hug. yilm lola mér
snöggvast að nota simanii?"
„Þú geltn nærri." Það var sem létli al
mér þungti fargi þegar loksins yröi
eitthvað gert. Simon fletti um stund í
simaskránni með óhreinum höndum og
hringdi siðan i númerið sem hann
staðnæmdist við. Ég veitti því enga
athygli sem hann sagði þvi að ég var svo
áhyggjufull að ég gat ekki einbeitt mér.
Þó hafði ég óljósan grun um að Simon
væri að tala við cinhvern viðskiptavin
— mann sem hafði leitað til Itans meö
viðgerð á bil. Á meðan gekk ég fram og
aflur um anddyriðeirðarlaus af kviða.
Allt i einu sagði Sinton: „Inga. komdu
hingað!” Ég sneri mér strax við, leit til
hans og sá að hann var eilt sólskinsbros.
Svo rétti hann mér simlólið.
„Hvað er þetta, Símon? Hefurðu
fundið hann?"
„Já."
„Guði sé lol'." í sömu andrá yár ég
mcð tólið i hendinni og þrýsli þvi að
evranu.
Ég þckkli slrax rödd Magga þótt
hrcimurinn bæri vott um að hann var
áberandi syfjaður: „Halló. Inga frænka.
ert það þú?"
Ég hallaöi mér last að Simoni. Ég
fann að hann halði lekiö utan um mig
og þrýsti mér að sér. Það var sem þungti
fargi væri af ntér léll.
„Ó. Maggi!" hvislaði ég með lilrandi
rödd. „Elsku. litli Maggi minn!" Tárin
streymdu iiiöur kinnar minar og ég gat
tæpast talað vegna geðshræringai.
„Hvar . . . Iivar ertu. Maggi? Hvernig
liður þér?"
„Mér liður vel,” svaraði Maggi, „en
ég er bara svo ógurlega svangur. „Ég
strauk að heiman af þvi að þú ællar að
giltast Tomma og ég vil ekki húa með
honum. Ég faldi mig i bögglarýminu a
bílnum sem ég þvoði fyrir Simon
bilnum sem liægl er að aka á tvö
hundruð kilómelra Inaða á klukku
siund. Simon lagði bílnum utan tið
verkstæðið i gærkvöldi þvi aðeigandmn
ætlaði aðsækja hann snemma i morgtin.
Ég l’aldi mig þar. eins og ég sagði þér. og
svo hef ég vist sol'nað. Eigandinn kom
eins og lil stóð og var að vekja mig réll i
þessu.” Hann þagnaði stundarkorn en
sagði svo hnugginn: „Ég vona. Inga
frænka. að þú sért ekki agalega reið við
mig?”
Eg var svo hrærö að ég gat ekkerl
sagl. Simon tók lólið al mér án |vss að
sleppa mér úr faðmi sinum.
„Hlustaðu nti á. Maggi." sagði lianii i
simaiin. „Viö urðuni ákaflega liræ'dd
iim þig. Það var heimskulegt af þér að
gera þetta. En allt er gott sem endar vel.
eins og málsliátturinn segir. ()g el þig
langar til að koma lieim núna ælltini uð
aðsækja þigstrax. Já. bæði jiiga l'rænka
ogég..."
Eg greip lækiö og bætli \ ið með lági i
rödd: „Maggi. nú er allt i lagi, við förum
ekki í þessa ferð."
„Ágætt. Inga frænka. ég ler aldrci
þangað."
Sinion horfði til niín brosanili |vgar ég
endurlók mjögákveðin: „Nei. aldrei."
Þegar ég. nokkru seinna. sat \ið
hliðina á Sinioni i bilnuni sagði ég:
„Ég veit raunar alls ekki hvernig ég
get þakkað þér fyrir þetta. Simon. Mig
grunaði ekki aö Maggi væri svona ahar
lega mótfallinn þvi að lara i þessa lerð
— og svpna andsniiinn l oninia iá. a
móti |vssu öllu . .."
Simon beineli athyglinni að iikstrm
um. enda nijög óruggiir bilstjón. en
hann brosti hlitl eins og honuni var s\o
eiginlegt. Því næst lagði hann hægri
hönd sina á mina og þrýsli liana inni
lega. Hann sagði ekkert en þtign okkai
beggja var hlý og heillandi.
Allt i einu sá ég framtiðina i n\ju
Ijósi. Ég sá garöinn þakinn alls konai
hílahlutum. sem Siinon og Maggi voru
að fást viö. og fulla körlu af óhreimini
þvolti. blettótlum huxtnii og skvrtum.
Það var slík framtið sem ég gat vel
liugsað mér nú og sælt mig við. ()g
|iegar Maggi lengi að licvra það var ég
viss inii að liaiin mundi aldrei liainai
slrjúka að heinian.
Mest lesna
tímarít á Islandi
samkvæmt
fjölmiðlakönnun
Hagvangs.
vnm
44. tbl. Vikan 27