Vikan - 30.10.1980, Page 35

Una Ellefsen sópran-
söngkona leggur um
þessar mundir stund á
söngnám hjá Eugeniu
Ratti á Ítalíu. Hún var
hér heima meflan Ratti
var hór og hér sjást
þœr saman. Allar
myndimar á þessari
opnu og opnunni hér á
undan em teknar i
kveðjuhófi því, er
Pólýfónkórinn hélt
Ratti.
Pólýfónkórinn leysti
söngkonuna út með
höfflngiegum gjöfum
að lokinni kvefljurraflu
Ingótfs Guðbrande-
sonar, sem hartn flutd
fyrst á íslensku en stðan
itöbka
Áflur en Ratti söng fyr-
ir gesti i kveðjuhófinu,
höfflu tólf íslenskir
einsöngvarar komifl
fram — fólk, sem notið
haffli tilsagnar hennar.
Þessu fólki var vel
fagnafl, en enginn
fagnafli því betur en
Ratti. Með henni á
myndinni er maflur
hennar, Basilio della
Janna.
Fólk hefur setið yfir drykkju og mat-
föngum í Súlnasal hótel Sögu frá því klukk-
an sjö eða átta og nú er komið miðnætti. Á
sviðinu stendur hnellin kona í svörtum kjól
með gráar þroskarósir í dökku hári og
syngur, önnur litfríð og ljóshærð leikur
undir á píanó. Þegar andartaks þögn
verður í tónlistinni er þvílík grafarkyrrð í
öllum þessum stóra sal að jafnvel hljóðlátar
vifturnar i loftinu orka eins og dynur.
Hverjar eru það, sem hafa fólkið svo á
valdi sínu?
Það er ekkert leyndarmál. Þetta er
ítalska sópransöngkonan Eugenia Ratti —
Maestra Eugenia Ratti — sem syngur við
undirleik Agnesar Löve. Hún dvaldi hér á
landi í hálfan mánuð í öndverðum október
á vegum Pólýfónkórsins, kenndi og þjálf-
aði. En hún kom tvívegis fram: Fyrst á
afmælishátíð Útsýnar og síðan í kveðju-
hófi, sem Pólýfónkórinn hélt henni til heiðurs.
Það er til lítils að reyna að skýra á prenti
þau áhrif, sem hún hafði á tilheyrendur
sína, en dæmið litla hér að ofan segir sína
sögu. Það segir líka sína sögu, að í kveðju-
hófinu söng hún tvö lög, í bæði skiptin við
þvílík fagnaðarlæti að allt ætlaði ofan að
keyra er hver einasti salargestur reis á
fætur og klappaði henni lof í lófa. Meira að
segja mátti heyra stöku bravó og jafnvel
bravissímó frá þeim sem eru vel að sér í
fagnaðarlátum með erlendum hætti. Víst
var Ratti hrærð. En ofmetnað var engan að
greina. Hún brosti gegnum tárin og var eins
og hlý og elskuleg mamma eins og þær eru
bestar.
Dagurinn eftir er síðasti dagurinn á
Islandi. Það er öldungis guðvelkomið að
veita Vikunni viðtal, en svo er dagskráin
þéttskipuð hjá Ratti, að ekki er hægt að
koma því við fyrr en klukkan 22.30. Þá
komum við á tilsettum tíma í Vogaskóla,
þar sem hún er að kenna bassanum úr
Pólýfónkórnum. Hún er greinilega ekki ein
af þeim sem spretta upp um leið og vinnu-
tima lýkur samkvæmt bókstafnum, því
klukkan er komin vel yfir hálfellefu þegar
æfingunni lýkur. Hún strýkur sér um
vanga og yfir hárið þegar ljósmyndarinn
kemur á vettvang og segist líta hræðilega
út. En glöð og kát og ekki að ragast í
svoleiðis smámunum.
Maestra Ratti nýtur sín best á ítölsku.
Þess vegna er með okkur nemandi Ratti
sunnan af Ítalíu, íslenska sópransöngkonan
Una Ellefsen og einnig Ingólfur
Guðbrandsson, söngstjóri Pólýfónkórsins,
til halds og trausts. Og fyrsta spurningin er
þessi:
— Er ekki gífurlegur munur að koma frá
hinni heitu og tilfinningaríku Ítalíu til þess
kalda og tilfinningabælda Islands?
Ratti hristir höfuðið ákaft. — Þetta er
bara eins og eldfjöllin, segir hún. — Allt í
leyni lengi vel, en svo gýs það. Ég sá það I
44. tbl. Víkan 35