Vikan - 13.05.1982, Blaðsíða 36

Höfundur: Margit Sandemo —Teikning: Ragnhildur Stefánsdóttir
Þau röðuðu sér nú aftur í kringum
kórónuna og hófust handa við hreinsun
hennar. Jörgen hafði góðu heilli tekið
með sér áhöld til hreinsunar á uppgröfn-
um munum og nú beittu þau þeim af
ýtrustu varfærni eins og þau væru að
plokka óhreinindi af eggjaskurn. Þau
hrósuðu happi, að Jörgen hafði veriðsvo
forsjáll, því i rauninni jjafðihann aldrei
dreymt um að þau þyrftu á^»Mum
áhöldum að halda.
— Ég hef óþægilegal grun um að
séum hér við ólögjégaf iðju, s;
Annika. — Hefðui
að...
— Góða þegiðu, annars hefurðu verra
af, rumdi I Jörgen.
— Það er naumast, sagði Annika
móðguð.
En innan stundar voru þau svo niður-
sokkin í vinnu sína að þau gleymdu
gjörsamlega timanum. Það var ekki fyrr
en öll kertin voru brunnin út að þau
veittu þvi eftirtekt að orðið var bjart af
degi.
Klumpurinn hafði minnkað mjög að
ummáli og nú rannsakaði Jörgen hvert
korn, sem þau tindu i burtu, I smásjá, en
ennþá höfðu þau hvorki fundið merki
um ryð né járn. Enn var þó klumpurinn
nægilega stór til að hann kynni að hafa
kórónu aðgeyma.
Þau höfðu einnig hreinsað innan frá
miðju og nú bókstaflega hlutu þau að
fara að verða einhvers áskynja. Satt að
segja bjuggust þau allt eins við þvi að á
hverju andartaki kynni þessi hringlaga
óskapnaður að bresta í sundur og verða
að ryðdufti i höndum þeirra.
— Ég er komin með krampa I
magann, stundi Tone.
— Og hjartað i mér slær á tvöföldum
hjgða, sagði Martin.
Ég er að missa stjórn á höndunum,
Jörgen.
st ac^ Og
'rlAl a/h m </
rakjSJBJaitWI töi
hart.
— Hæ! sagði hann
kominn i gegn.
Jörgen hætti á að þrýsta ögn á með
sinni töng. — Ég líka, sagði hann.
— Þetta er þá allavega ekki bara ryð,
tautaði Tone.
Þau drógu ekki af sér við hreinsunina.
Og nú rak Annika, sem hreinsaði að inn-
an, töng sina einnig í hart.
— Hvernig leit járnkóróna eiginlega
út? spurði hún.
— Þær voru mismunandi, svaraði
Jörgen. — En þær voru svo sem ekkert
sérlega merkilegar. Það má sjá nokkrar
slíkar á söfnum, til dæmis eina frá
Búrgund. Þær eru lágar og lítið skreytt-
ar. En sögulega gildið er ótvirætt.
— Ó, þarna fór heilt flikki, sagði
Skreytingar og
gjafavörur
«1 -r við öll
tfki:
fœri

V
Hlónnihiióin
vor
Aastnrvcn
Sími 84940
Martin. — Hamingjan góða ef ég hef nú
skemmt kórónuna. Ég þori ekki að gá.
Hann grannskoðaði flikkið en það
virtist samanstanda eingöngu af mold.
— Þú hlýtur þá að hafa afhjúpað
kórónuna sjálfa, sagði Jörgen.
— Það gæti verið. En ég þori ekki að
athuga það.
Jörgen flutti sig yfir til hans. Martin
sat með lokuð augu.
— Hvað í ósköpunum....? sagði
Jörgen hægt og með undrunarhreimi. —
ettajárn?
flaði atMun og systurnar
er. ÞaijjfijÖrðu öll'
,á að i
samsinnti
varlega i klumpinn og nýtt :
borðið.
— Óóóó! heyrðist frá þeim öllum í
kór.
Martin tók upp vasaklút og neri var-
lega flötinn sem kominn var í ljós. Það
glampaði á hann.
— Er jtetta...? stamaði Annika.
Jörgen lokaði augunum. — Keltar!
hvíslaði hann. — írland... gull!
Martin spratt á fætur svo að stóllinn
valt um koll. Rödd hans var aðeins hást
hvisl. — Gull! Þetta er gullkóróna!
Annika stóð grafkyrr en andlit hennar
ljómaði. Tone hló og grét i einu.
Martin varð skyndilega alvarlegur i
bragði. — Tilheyrir þetta ekki hinum
horfnu munum irsku krúnunnar?
En Jörgen bandaði frá sér hendinni.
— Þeir munir voru frá yngri tímum.
Þessi kóróna er miklu, miklu eldri. Hún
er svo gömul að um hana er engin saga.
Sú saga finnst að minnsta kosti ekki i
sögubókum, ekki einu sinni i hinum auð-
uga sagnagarði íra.
— Getur hún verið frá Skotlandi?
spurði Tone.
— Skotlandi, írlandi eða Wales, eða
frá eyjunum þar í grennd. Við vitum
ekkert um það.
— Þetta er svo stórkostlegt, hvislaði
Tone og starði frá sér numin á kórón-
una, sem enn var þakin jarðvegi. —
Verðum við að fara eins varlega og áð-
ur, Jörgen?
— Ekki alveg eins varlega því gull
hrynur ekki i sundur eins og járnið. En
engar rispur, takk!
Þau grúfðu sig yfir kórónuna á nýjan
leik, enn ákafari en nokkru sinni.
Þ að var langt liðið á morguninn
þegar kóróna Cadalláns konungs stóð
þar á borðinu i allri sinni dýrð, laus við
öll óhreinindi.
Þau gátu ekki haft af henni augun.
Full eftirvæntingar höfðu þau plokkað
utan af henni hverja moldarörðu og séð
hana koma betur og betur í ljós. Hún
var með sex lágum oddum en það sem
undraði þau mest var að hvern odd
prýddi dýrindis steinn, þrir þeirra voru,
rauðir, þrír grænir. Ekkert þeirra
fjögurra þorði einu sinni aðgiska á hvers
konar steinar þetta voru. Þessir steinar
voru eina skrautið á kórónunni. Hún
var einföld að gerð, en listræn, og hún
hlaut að vera mjög mikils virði — já,
ómetanleg.
— Hún er svo falleg, svo falleg, stundi
Annika.
Nú gátu þau varla beðið með að sýna
heiminum þessar ótrúlegu gersemar.
Þau tóku saman föggur sínar og gerðu
vandlega hreint eftir sig. Á meðan stóð
kórónan á borðinu og gladdi hjörtu
'irra. Þau gátu ekki hugsað sér að hylja
hana fyrr en í siðustu lög.
En nú fundu þau til þreytu. Þau voru
sammála um að þau yrðu að hvíla sig áð-
ur en þau legðu gangandi á fjallsöxlina
og síðan i langa ökuferð til borgarinnar.
Þessa nótt höfðu þau ekki sofið nokkurn
skapaðan hlut og nóttina áður fremur
lítið, og það gat ekki gengið til lengdar.
Martin tók mjúkum höndum um kórón-
una og bar hana upp til sín, en Jörgen
tók að sér varðveislu sverðsins. Svo
lagðist kyrrðin yfir húsið.
En úti í jaðri trjálundarins var einhver
á hreyfingu. Einhver sem settist þar nið-
urogbeið...
J örgen vafði kórónunni innan i
mjúka treyju sem Annika hafði ætlað
sem aukaflik ef á þyrfti að halda. Svo
stakk hann bögglinum niður i bak-
pokann hennar, því þar var helst auka-
rými. Hann meðhöndlaði kórónuna eins
og ungbarn.
— Gættu hennar nú vel, sagði hann
ströngum rómi við Anniku.
— Hvað heldurðu, maður! Hvar er
Tone?
— Hún er að fara yfir húsið enn einu
sinni.
— Hvar hafið þið sverðin?
— Hvort I sinum svefnpoka, svaraði
Martin. — Caladcholgg stingst út úr í
báða enda svo að við....
— Hvað sagðirðu? spurði Jörgen. —
Calad, hvað i ósköpunum?
— Caladcholgg. „Sverðið sterka”.
Fergus konungur i Ulster átti eitt slíkt
sverð. En spurðu bara Anniku. Hún
kann allt um þetta.
Annika roðnaði af stolti yfir áliti hans
á kunnáttu hennar.
— Hm, drundi í Jörgen. — Hvað
gerðirðu annars við tréstöngina,
Martin?
Martin stirðnaði upp. — Tréstöngina?
Hamingjan góða, henni var ég búinn að
steingleyma. Hvar er hún.
— Ekki veit ég! Ert þú með hana,
Annika?
— Nei. Og ekki heldur Tone, það er
ég viss um. Og við erum búin að fara yfir
allt húsið. Hvar var hún siðast þegar við
vissum?
— Það man ég ekki. Það er orðið svo
36Vlkan 19* tbl.