Vikan - 29.07.1982, Qupperneq 17

Framhaldssaga
Kristján enn! Tessa fann til
sárrar hryggöar.
— Ég vildi, að ég gæti hjálpaö,
hvíslaði hún. Hana langaði svo aö
bæta fyrir það, sem hennar ást-
kæri Kristján hafði brotið af sér.
Höfuðsmaðurinn gekk nokkur
skref áfram. — Það geturðu ein-
mitt gert meö því að taka að þér
kennsluna, sem við töluðum um.
— Viljið þér ekki skýra mér frá
áformum yðar?
— Langar þig að heyra um þau?
— Já, svo sannarlega!
Nikulás af Ilmen stansaði enn á
ný og horfði rannsakandi á hana.
— Með ánægju — einhvern tíma
seinna. Nú ert þú orðin föl af
þreytu. Viö höfum gengið of langt
fyrsta daginn þinn á stjái.
— Já, þér hafið víst á réttu að
standa.
— Þessi rödd, tautaði hann með
sjálfum sér.
— Hvaö sögðuö þér? sagði
Tessa.
Þaö var ekkert, sagði hann um
leið og þau sneru aftur upp að
húsinu. — Rödd þín minnir mig
bara á manneskju, sem ég missti.
Tessa var að því komin að
segja, að hún hefði heyrt um hana,
en vildi ekki koma enn einu sinni
upp um lausmælgi frú Carelius.
— Einhverja, sem yður þótti
vænt um? spurði hún lágt.
— Þá einu, sem ég hef nokkurn
tíma kært mig um. Og ef til vill þá
einu, sem hefur kært sig um mig.
Það fór allt út um þúfur, Tessa.
Hún vissi ekki, hvað ég var illa
farinn af sárum mínum, en ég
hélt, að hún mundi skilja. Og svo
missti ég hana. . . en ég veit ekki
hvernig. Kannski sá hún mig og
varð hrædd, eða að eitthvað hefur
komið fyrir hana. Ég er svo óró-
legur vegna hennar, finnst ég hafa
svikiö hana á vissan hátt. Rödd
þín ýfir sárin. Og hún var eins og
þú — sterk og sjálfstæð, en þó svo
kvenleg.
— Við höfum bæði misst þann,
sem okkur var kærastur, sagði
Tessa blíðlega. — Og víst er það
sárt. Ég leit upp til Kristjáns af
‘ Ilmen. Og sárara en að missa
hann er að komast að raun um, að
hann hafi ekki notið þeirrar
viröingar, sem ég taldi honum
sæma.
— Ég skil. Og fyrir mig er það
sárast að vita ekki, hvort hún er
lífs eða liðin. Eða hvort hún er í
nauöum. Ég hef leitað hennar um
allt. En enginn hefur getað sagt
mér, hvar hana væri aö finna.
— Þetta er hræðilegt! Ég skil
vel, hvernig yður hlýtur aö líða.
Þau voru komin upp að húsinu,
30. tbl. Vikan 17