Vikan - 29.07.1982, Qupperneq 28

svæfinguna, en allt umhverfis mann eru öll
þessi voöalegu, óstjórnlegu lögmál sem yfir-
gnæfa tíma og rúm. Hann horfði á hana kross-
leggja fæturna og toga í pilsfaldinn um leiö og
sást í beinaber hnén. Andardráttur minn
hefur leikið um þessi hné, hugsaði hann. Hann
tók um dyrakarminn og reyndi aö þrýsta frá
sér oröunum sem þegar höfðu mótast í huga
hans: Ég á ekki annarra kosta völ.
* au komu heim til Brooklyn um miðnætti,
fóru hljóðlega upp stigann og hentu farangrin-
um í forstofuna. Michael var þreyttur og hann
svimaöi eftir allan aksturinn. Hann hafði ekki
minnst einu orði á börn eftir að þau fóru frá
Moorhead því að hann gat ekki um þau hugs-
að. Hugur hans varð galtómur við fyrstu slíka
hugsun en eitthvað olli ólgu innra með honum,
ólgu sem minnti hann á utanborðsvél sem
verið er að setja í gang í fúlu vatni. Allt gat
vakið hugsanirnar. Sólin sem braust fram
milli svartra skýja sem minntu á skipagöng
og lýsti yfir jörðina. Skál með mintukúlum við
búðarkassann. Ljós, mjó reimin á sandala
Alice. Hann vissi að þetta voru allt tákn sem
hann myndi skilja seinna.
Alice hafði fátt að segja á heimleiðinni. Hún
virtist hvorki hrygg né leið heldur aðeins eins
og hún átti að sér að vera, eins og hún sætti sig
við að hann lifði fyrir aksturinn einan. Nú fór
hún beint inn á baö og Michael bjó til salat,
setti í þaö dós af laxi og hitaði brauðsnúða.
Hún kom út í vínrauöa sloppnum, bundnum
laust í mittið, og ljóst hárið féll niður axlir
hennar. Það skein dálítið í annað stinna
brjóstið. Michael strauk hendinni gegnum
fitugt hárið og óskaði þess að hann heföi líka
fariðíbaö.
Hann boröaöi hægt og hafði litla matarlyst.
Alice einbeitti sér kæruleysislega að matnum
eins og hún gerði stundum þegar hún var
þreytt og þau tvö ein. Hún tók gulrótarsneiðar
úr salatinu með fingrunum, sleikti þá og hafði
STUTTOG
LAGGOTT
SVAR
olnbogana á borðinu. Varirnar voru létt
aðskildar og augun störðu á skál með fölnuö-
um chrysantemum. Hún sneri hoföinu hægt
og hann leit beint í fölblá augu hennar. Hann
óttaðist að hún ætlaði að byrja aftur og maga-
vöðvarnir herptust saman við tilhugsunina.
v,Eg elska þig,” sagði hún.
Spennan óx eins og hann væri enn að hugsa
um hvað hann ætti að gera. Öx og hvarf svo
með öllu. Nei, hugsaði hann, ekki enn, en
hann fanri til einhvers sem ekki var girnd
heldur fremur hitakennd, friðsamleg uppgjöf
sem átti ekkert skylt við líkamlega girnd en
vakti hana þó. Hann reis á fætur og faðmaði
hanaaðsér.
„Alice. Eg —” Rödd hans brast. Hann
kyssti hána.
Hún dró hann að sér þegar þau komu að rúm-
inu og þau féllu niður hlið við hlið. Fingur
hans og tunga fundu þekkta staði sem opnuð-
ust og urðu aö landslagi sem hann haföi aldrei
kynnst fyrr. Það var eins og þaö átti að vera.
Hann ætlaði ekki að gera neitt því aö það var
allt svo fjarlægt og hann var ekki tilbúinn enn.
Hann strauk yfir ljóst, rakt hár hennar og
minntist kvöldsins þegar Alice sat á milli
frænda sinna í hægindastólnum og krosslagði
hendurnar eins og lítil telpa. Samt hafði hún
snortið vanga sinn eins og kona ein getur gert
og hann haföi séð sjálfan sig í hinum dæmda
og fagra líkama hennar. Núna leit hann fram-
an í hana í veiku skini lampans og hann skildi
að hann hafði tekið ákvörðun fyrir löngu og
hún hafði aðeins komist upp á yfirborðiö þetta
kvöld.
Alice færði höfuðið frá honum. „Þú kitlar
mig. Ég er að verða blautáhökunni.”
Hann reis upp við dogg og brosti til hennar
og vissi að hann þurfti ekkert að segja. Hann
strauk niður frá mitti hennar og yfir mjaðm-
irnar og fann ávala þeirra og beinið undir
hörundinu.
„Hvað ertu aö gera? Ég er ekki búin aö
setja í mig hettuna,” sagði Alice og flissaöi
lágt.
Hann var líkt og í draumi og hann gat ekki
hugsað lengra fram í tímann. Alice hreyfði
sig undir honum og hló hátt og jafnvel nú — á
þessari stundu — grófst óttinn, sem var að
koma upp á yfirborðið, í. sívaxandi svima og
því svaraði hann neitandi þegar Alice spurði:
„Helduröu aö þig iöri þess?” Þegar hún
spurði hann aftur hvort hann vissi hvað hann
væri að gera gat hann engu syaraö. Hann hló
aöeins og andvarpaði í senn og stundi upp
einuorði: „Já.” ^
MHYGGJA OG FÆÐi
Eiginmaður, tvö börn, hundur, útivinna verður að píslarvætti nema . . .

g stráði raspi og parmesean-osti yfir
eldfasta fatið og setti nokkrar smjörklínur yfir.
„Það er fýla héma inni,” sagði Tasha dótt-
ir hennar sem tróðst fram hjá henni að brauö-
ristinni. „Hvaða voða fýla er þetta?”
„Ég vona að það verði ekki sem verst,”
sagði Meg. „Þetta erkvöldmaturinn. Sérrétt-
ur.”
„Ekki ætla ég að boröa hann. Hvers vegna
ertu eiginlega að búa hann til núna ? ’ ’
„Vegna þess að maturinn veröur of seint til-
búinn ef ég byr ja á honum þegar ég kem heim
í kvöld, flónið þitt. Manstu ekki hvað við borð-
uðum seintígær?”
Sonur hennar, Todd, leit inn. „Hvar eru
peningar fyrir hádegismatnum mínum?”
28 Vlkan 30. tbl.
Höfundur: Barbara Holland
„Ætlarðu ekki að fá þér morgunmat?”
„Bjóstu eitthvað til? ”
„Nei, en þú getur fengið ristaö brauð.”
„Ég má ekki vera að því. Þú vaktir mig
ekki.”
„Eg kallaöi einu sinni á þig,” sagöi hún og
náði í budduna sína. Maðurinn hennar gekk
fram hjá fyrir aftan hana og kyssti hana á
hálsinn án þess að sleppa úr spori. Hann
skellti á eftir séc,
„Flýttu þér, mamma,” sagði Todd. „Ég
missi af skólabílnum. ”
„Bíddu,” sagði Tasha. „Hvar er reiknings-
bókin mín, mamma?”
„Ég hef ekki séð hana.”
„Eg fer ekki í skólann án hennar.” Hún stóö
og beið eftir að móðir hennar fyndi bókina.
Það er erfitt aö kenna gömlum hundi að sitja.
Meg leit á klukkuna. Ef hún missti af 8:17
yrði hún að taka 8:30 og kæmi of seint. Aftur.
Hún leitaöi í blöðunum frá því í gær en
hundurinn flæktist fyrir henni.Hundurinn var
ekki búinn að venjast breyttum aðstæðum.
Tíkin hékk við fætur Meg allá morgna og
augnaráðið var hræðslulegt.
Reikningsbókin fannst undir plötuumslagi.
Tasha rétti fram höndina: „Eru heima-
verkefnin mín í henni ? ’ ’
„Ég gáði ekki að því.”
„Ég er farinn,” sagði Todd og skellti á eftir
sér. „Bíddu, bíddu,” kallaði Tasha og þaut á
eftirhonum.