Vikan - 29.07.1982, Side 32

Smásaga
HÁRFÍNTBROT
hann neitaöi aö opna fyrir þeim. Daginn eftir
stóöu börnin og barnabörnin hrópandi í garö-
inum umhverfis húsiö. A fimmtudaginn
höföu jafnvel kunningjar bæst í hópinn og
margir krakkar tóku sig til og klifruðu yfir
giröinguna hans Anselmos, meðan foreldrar
þeirra grétu við dyrnar, og inn í næstu garða,
en þaö olli nágrannakryt.
Á föstudaginn snæddi Georgie morgunmat,
fór yfir á pósthúsið og póstlagöi umslagið
hans Billys.
A meöan opnaði Anselmo dyrnar og kallaði
á elsta son sinn. „Lucio,” sagði hann. „Ég er
að deyja.” Hann sat nakinn í rúminu og drakk
vískí af stút. „Biddu fyrir mér,” sagöi hann,
faömaöi Lucio, baö hann um aö fara og lét
hann sverja að opna ekki fyrr en á laugar-
dagsmorgni.
SVEITUNG-
AR
Laugardagur var einn þessara blíðviðris-
daga sem stundum koma í Lawrence-héraöi.
Sólin var björt aö venju og loftið svo tært að
menn sáu óendanlega langt yfir bláu sléttuna
gegnum V-laga gluggann sem tindarnir tveir,
Los Tetas de Juana, mynda. Það var líka
svalt og skýin liöu hratt yfir himininn.
Georgie Evans fór fyrir hornið á leið sinni í
lyfjabúðina og á gangstéttinni fyrir framan
nýlenduvöruverslun Carrascos sat Anselmo
Calderon, ódrukkinn og einn, og horfði á
Apache Peak. Hann leit á drenginn.
„Strákur! ” sagði hann. „Komdu hingað! ”
Georgie hlýddi og Anselmo sagði: „Sestu! ”
Georgie settist. Græn augu Anselmos
glömpuöu undir hattbaröinu. „Billy var eng-
inn fjárhættuspilari,” sagði hann. Hann þagn-
aði og leit á fjallið. „Hann veðja við mig áður
en hann deyja. Hann segja: „Compadre, ég
deyja bráðum. Ég fara til helvítis. Ef þú ekki
koma til helvítis innan árs ég veöja þúsund
dölum aö skrattinn sendir mig að sækja þig.”
Anselmo sat upp við dogg og starði á fjallið.
„Þúsund dalir. Það sagði Billy. Og ég veðja.”
Hann andvarpaði og rétti aftur úr sér. Hann
fór í innri vasann, sótti brúnt umslag og sýndi
Georgie. „Skoöaðu inn í,” sagði hann.
Georgie náði í brakandi þúsund dala seðil.
Hann var undinn við brúnirnar og eitt hornið
brunnið af. Hann horfði ringlaður á seöilinn.
Anselmo virti hann hugsandi fyrir sér um
stund en hvíslaöi svo: „Þú senda, ha?”
Georgie kinkaöi kolli. „Ég geröi alltaf það
sem hann sagði mér. Þangað til núna. Hann
sagði mér aðþegja.”
Anselmo andvarpaði aftur. „Asninn,”
hvíslaöi hann. „Hann ekki vita að ég á enga
þúsund dali.” Svo faðmaði hann Georgie að
sér og sagöi: „Eigum viö aö koma í hark,
compadre?" I V|
A
•Ci llir sem þau þekktu áttu útlenda bíla. Það
kom Alex því ekki á óvart að sjá hrörlegan,
beyglaðan, eldgamlan MG fyrir aftan bíl
Dönu í innkeyrslunni. Það lá við að hann æki
þangaö sjálfur, en þá skildi hann aö Scott gæti
ekki komist í burtu. Kannski það hafi verið sú
hugsun ein sem kom honum til að stíga aftur á
bensíngjöfina og aka fram hjá bíl konu
sinnar, bíl vinar síns og heimili sínu? Alex
vissi ekki hvers vegna hann gat ekki fengið af
sér aö fara heim og hann vildi ekki vita ástæð-
una. Honum leið illa og fannst hann ekki
siðmenntaður maöur og alls ekki kunnna þá
undirstöðu mannasiöa sem menn á hans aldri
og með hans uppeldi áttu að kunna.
Þaö var áliöið dags en samt of snemmt til
að fara aftur í vinnuna og auk þess hafði hann
fariö heim af því að honum haföi gengið illa á
rannsóknarstofunni. Honum fannst heimsku-
legt að aka um borgina og hann vildi ekki
telja sjálfan sig á að fara heim og leggja bíln-
um hiklaust fyrir aftan bíl Scotts, ganga inn
og segja eitthvaö skýrt og skilmerkilegt eins
og: Ég er kominn heim.
í þess stað fór hann heim til Doritzer-hjón-
anna. Hann kunni vel við Barböru og Stan.
Þau voru eitthvað svo örugg og traust. Þau
yrðu hrifin að sjá hann og spyrðu einskis um
einkamál hans nema hvað þau segðu: Hvern-
ig líður þér? Hvernig gengur í vinnunni?
Hvernig hefur Dana það? Hann myndi brosa
og segja að þaö væri allt í lagi með vinnuna og
Dönu og þau myndu brosa á móti og segja að
það væri nú gott. Hann gat treyst því að þau
væru kurteis. Það sama var ekki hægt að
segja um konuna hans Alex, því að Dana var
ekki beint ókurteis viö Doritzer-hjónin en
kurteis var hún heldur ekki. Hún var með ein-
hverja yfirborðskurteisi sem minnti á olíu
sem flýtur ofan á kaldara vatni.
Barbara tók á móti honum við dyrnar. Hún
var í mexíkanskri blússu og hélt á bók um líf-
ræna garörækt og framan á heftinu var mynd
af tómötum á stærð við litlar melónur. ,,Alex!
En gaman! Ég ætlaöi einmitt aö heimta að
Stan fengi sér tebolla meö mér. Þú komst al-
veg mátulega.”
„Ég ætlaði bara aö líta inn.”
„Þú veist að okkur þykir alltaf gaman að
sjá þig. Hvernig hefur Dana það?”
Alex sagði að Dana hefði það gott og kom til
hugar að það væri kannski rétt hjá sér. Hann
haföi það ekki gott sjálfur en hann laug og
sagðist hafa þaö gott. Barböru og Stan leið
greinilega vel.
Stan kom meö uppkast að greininni sem
hann var að skrifa fram í eldhús og spurði
Alex um álit hans á upphafsoröunum. Bar-
bara setti yfir vatn í te og setti þrjá postulíns-
bolla og diska á borðið. Þetta var jurtate
(Barbara og Stan voru grænmetisætur) og
það var ógeðslega grænt og hálfbeiskt á
bragðið. Alex naut þess að sitja hjá þeim,
finna ylinn frá þeim og hlusta á þau tala og.
hann dreypti á teinu. Þaö virtist gufa upp ög
það lak úr bollanum þegar hann lyfti hónum.
„Alex fékk bollann með hárfína brotinu,”
sagði Stan.
Barbara þreif bollann af Alex þó að hann
mótmælti og segði að sér stæði á sama. „Nei,
nei,” sagöi hún ákveðin. „Þú færð annan
bolla.”
„Þú ættir að henda þessum bolla, Barby,”
sagöi Stan.
„Ég veit það en ég get ekki fengiö það af
mér. Sprungan er svo hárfín að hún sést ekki
einusinni.”
„Barby er svo tilfinninganæm,” sagði Stan.
Hún kom með annan bolla og undirskál
handa Alex og hellti meira tei í handa honum.
„Ég er alls ekki tilfinninganæm, Stanny. Boll-
inn þarf ekki að vera ónýtur þó aö hárfín
sprunga sé á honum. Finnst þér það nokkuð,
Alex?”
„Sennilega ekki.”
Þau drukku annan pott af jurtatei og eftir
klukkustund hafði Alex eiginlega alveg
gleymt því hvers vegna hann leit inn til
þeirra. Stan bauð honum í kvöldmat en Alex
sagöist verða aö fara heim og þá mundi hann
að hann var búinn að fara heim.
Doritzer-hjónin fylgdu Alex til dyra og
lögðu enn aö honum að vera um kyrrt. Stan
tók um axlirnar á Barböru og hún klappaði á
magann á honum. Stan beit í eyrnasnepilinn á
henni og sagöi: „Hringdu bara í Dönu, Alex,
og segöu henni að þið séuö bæði boðin í mat.”
„Já,” sagöi Barbara, „þaö er svo agalega
langt síðan viö hittum Dönu síðast.”
Alex afþakkaði kurteislega og Stan sagði:
„Seinna þá.” Hann brosti hálfangurvær því
að Doritzer-hjónin vissu fullvel að Dana kunni
ekki vel við þau, en þau voru of kurteis til að
segja þaö upphátt.
Gamli MG-inn hans Scott Robinsons var
ekki í innkeyrslunni þegar Alex kom heim
núna. Hann var bæði feginn og leiður og hann
fór inn áður en hann haföi skilið þessar tilfinn-
ingar sínar. Dana var nýkomin úr sturtu og
stóð inni á baði með rakt hárið og í rósóttri
blússu. Alex stóð í gættinni og horfði á hana
setja í sig eyrnalokkana, syngjandi einhverja
vitleysu um rigningu og kvalir og ég.skal
verða þín, elskan, á meðan hún tuggði tyggjó
af sínum venjulega krafti. Dana var hávaxin
en hún gekk alltaf í hælaháum skóm og minnti
hann á svignandi sólblóm meö dökkgult hárið
og brún augun. Hún brosti til hans í speglin-
um — og það glitraði á gullið á augntonninni.
„Hvers vegna kemurðu svona seint?”
spurði hún án þess að hætta að söngla.
Nýtt tyggjó. Hann fann þaö á lyktinni. Engi-
ferilmur. „Ég leit inn hjá Doritzer-hjónun-
um.”
„Jæja. Hvernig hafa þau þaö?”
„Gott.”
„Indælt.”Hún sneri sér viö og kyssti hann á
kinnina. „Leyfðu mér aö komast fram hjá
þér. Ég ætla að taka til matinn.”
„Ég ætlaði að koma snemma heim,” flýtti
hann sér að segja og stóö enn í gættinni. Hann
vildi sjá hana standa fyrir framan sig með ný- ■
32 Vikan 30. tbl.