Vikan - 20.10.1983, Blaðsíða 44

hljóð og breytti um umræðuefni.
„Það hlýtur að hafa þurft tölu-
verðan kjark til að fara og tala við
Vincent Cabarelli, Kevin. Var
hann erfiður?”
„Þvert á móti. Hann bauöst til
aðhjálpa mér.”
„Nú?” Margo sýndi alltof snögg
viðbrögö. Hún dró að sér reykinn
úr sígarettunni, tókst að hylja
visst öryggisleysi.
„Margo,” sagði hann hugsi, „í
starfi þínu hlýturöu að veröa vör
við þrýstihópa umhverfisverndar-
manna sem starfa í New York. Er
einhver sem ég gæti rætt viö í
SVGO, einhver sem gæti haft hug-
mynd um hvað Laurel aðhafðist?”
„Því miður.” Hún lauk úr glas-
inu sínu.
„Verksvið mitt er umhverfis-
fræði. En ég býst við að við há-
skólafólkið lifum nokkuð lokuðu
lífi. Ég kann ekki að rata í stóra,
vonda heiminum.”
„Fyrirgefðu. Ég get ekki hætt
að hugsa um Laurel, það er allt og
sumt.”
„Ég er sannfærð um að þaö er
allt í lagi með Laurel, Kevin. Ef til
vill er það bara tímaspursmál
hvenær hún skýtur aftur upp koll-
inum.”
„Það eru allir að segja þetta við
mig. En ef svo væri, væri ég
heldur ekki hérna. Heyröu! Ég
verð að fara að koma mér af stað.
Ég á að hitta Joyce á Metropolitan
hótelinu. Geturðu sagt mér
hvernig ég kemst þangað? ’ ’
KRisimn
SIGGEIRSSOH HE
LAUGAVEGI 13, REYKJAVÍK, SÍMI 25870
Opiö á fimmtudögum til kl. 21, á
föstudögum til kl. 19 og til hádegis
á laugardögum.
„Nokkuð enn betra. Ég skal aka
þér til Metropolitan.”
Hún skeytti ekki um andmæli
hans. Eftir aö hafa kvatt Pat
Malone gekk Kevin út í blindandi
sólskinið og þótti notalegt að
Margo stakk hendinni undir hand-
legg hans.
„HVERNIG DO konan þín,
Kevin?” spurði hún á leiðinni að
Metropolitan. „Var það í slysi?”
Hann fann herping innra með sér
við gamalkunnan sársaukann.
„Já,” viðurkenndi hann. „Hún
lenti í árekstri. Hún dó samstund-
is.”
„Drottinn minn, hvað það er
hræðilegt!” Hún leit nægilega
lengi af veginum til að sýna hon-
um samúð sína.
„Þú varst væntanlega ekki í
bílnum, Kevin?”
Þögn hans latti hana að ræða
þetta frekar.
„Mér þykir fyrir þessu, Kevin.
Ef þú kærir þig ekki um að ræða
þetta. .. .”
„Það er allt í lagi. Þaö er engin
ástæða til að þegja yfir því.” Hann
herti sig upp. „Marta var í bílnum
með öðrum manni. Hann ók. Hann
slapp með minni háttar meiðsli. —
Laurel vissi auðvitað aldrei sann-
leikann.”
„0, Kevin! Það er þá ekki að
undra að þú hefur svona miklar
áhyggjur af Laurel! ”
Munnúr hans herptist í hörku-
legt strik. „Heyrðu, Margo, éger í
tímahraki núna. En gétum við
rætt betur um háskólalíf Laurel —
hvernig hún féll í hópinn —
hvernig henni gengur í raun og
veru — kannski yfir kvöldverði í
kvöld?”
Hún hikaði. „Mig langar auð-
vitað til að aðstoða þig eftir bestu
getu, Kevin. . .”
Hann fann að hún var treg til en
hún samþykkti. „Gott og vel.”
Hann vissi að hann var frekur
en áhyggjurnar af Laurel gengu
fyrir öllu öðru.
„Ég verð að komast í banka. Ég
þarf að fá önnur föt. Eg fór fyrir-
varalaust frá Sirencest,” sagði
hann og áttaði sig allt í einu.
„Það er verslun á Park Avenue
sem selur sumarföt með 50%
afslætti,” sagði Margo. „Náungi
sem ég þekki keypti sér ljósbláan
jakka og buxur. Hann gerði ákaf-
lega góðkaup.”
„Þakka þér fyrir. Kannski ég
reyni það síðdegis í dag. ”
Hún sagði honum hvar verslun-
in var. Þau komu á hótelið og hún
fór inn meö honum.
Þau voru að leita aö Joyce
þegar hún birtist allt í einu, heit
ásýndum og óróleg. Oróleiki
hennar virtist margfaldast við
návist Margo.
„Hvernig gekk?” spurði Kevin
hana.
„Djöfullega!”
Hún staröi óvingjarnlega á
Margo. „Þaö er best að ég fari.
Þið ætlið að snæöa hádegisverð
saman,” tilkynnti Margo.
Joyce virtist vansæl. „Kevin, ég
er hrædd um að ég verði aö sleppa
hádegisverðinum. Ég verð að
hjálpa krökkunum mínum. Þessi
mótmæli komu af stað heilli
vandamálaskriðu. ”
„En þú ert í sumarf ríi, J oyce! ’ ’
„Fyrirgefðu.” Hún andvarpaöi.
„Mér liggur í rauninni ákaflega á.
Ég hefði hringt í þig hingaö en ég
vildi. . . .” Hún þagnaði, áttaði sig
á rannsóknaraugum Margo.
„Kannski í kvöld, Kevin?”
„Gleymdu kvöldverðinum í
kvöld, Kevin. Við getum kannski
histseinna?”
Onotatilfinning Joyce jókst.
„Mér þykir fyrir þessu, Kevin. Ég
áttaöi mig ekki á að þú hefðir gert
aðrar ráðstafanir. ”
Kevin kunni ekki við spennuna
sem bjó undir niðri hjá konunum
tveimur. „Ég veit að ég er að leika
ykkur báðar grátt, en þið eruð
báðar nákomnar Laurel, hvor á
sinn hátt, og þið eruð einu tengsl
mín við hana. Margo, væri þér
sama þótt þú skiptir á kvöldverði
og hádegisverði?”
Hún yppti öxlum. „Það er
ekkert vandamál, Kevin. Ég vil
bara verða að liði, hvemig sem ég
get.”
Hann þakkaði henni fyrir og
sneri sér að Joyce.
„Við gætum kannski snætt hjá
Vincent Cabárelli í kvöld? Slegið
tvær flugur í einu höggi?”
„Já, ágætt,” svaraði Joyce,
leit áhyggjufull á úrið sitt.
„Ef ég skyldi tefjast aftur,
Kevin, get ég þá sótt þig á hótelið
þitt, segjum klukkan hálfsjö? ”
„Ágætt. Þakka þér fyrir ”
Hún kinkaði stuttaralega kolli
til Margo áður en hún hraðaði sér
burt.
„ÞAÐ VAR hér sem við byrjuð-
um,” andvarpaði Kevin þegar
þeim Margo var vísað á sama
borð í sjávarréttaveitingahúsinu
með útsýni yfir Hudsonána. „Þó
44 Vikan 42- tbl.