Vikan - 09.02.1984, Page 27

- Theodore Greene -
um handlegg hennar og leiddi
hana brott um leið og hann sagöi
lágt en þó nógu hátt til að Kane
heyrði: „Komdu, vina mín, við
skulum lofa vesalings manninum
að vera einum.”
Fljótlega kom Morgan aftur og
sagði: „Caldwell læknir er í leyfi,
herra minn. Á ég að kalla á annan
lækni?”
„Já. Og komdu með viskí. Heila
flösku.”
Læknirinn kom um kvöldið og
þótt Kane væri haugfullur fór
undrunarsvipurinn á andliti
læknisins ekki fram hjá honum.
En hann skoöaði Kane nákvæm-
lega áður en hann gekk frá dóti
sínu aftur og bjóst til aö fara.
Kane stöðvaði hann í dyrunum:
„Ætlið þér ekki að skrifa lyfseðil
eða eitthvað?”
„Ég er hræddur um að það þýöi
ekki, herra Kane. En ég ætti ef til
vill að leiöa yður í allan sannleika.
Fáið yður sæti.”
Hann leiddi Kane til sætis
framan viö snyrtiborðsspegilinn
og Kane leit á andlit sitt,
skrumskælt og þrútið. „Þetta er
afar sjaldgæfur sjúkdómur, herra
Kane, sjaldgæf truflun á starfsemi
innkirtlanna. Yfirleitt þekkist
þessi sjúkdómur ekki nema í
börnum eða vanþroska fullorðnu
fólki. Og enginn frýr yður þess,
herra Kane, að þér hafið fullan
þroska. En sjúkdómurinn er fólg-
inn í hormónaruglingi. Þegar full-
þroska maður tekur þennan sjúk-
dóm er því miður ekkert að gera.
Hann er ólæknandi. En þér megið
hrósa happi, herra Kane. Þér
hafið dregiö yður í hlé. Hinir fjöl-
mörgu aðdáendur yðar munu
minnast yðar eins og þér voruð á
hátindi frægðarinnar.”
Upp frá þessu var varla hægt að
segja að Kane færi út úr herbergi
sínu. Hann borðaöi lítiö sem ekk-
ert, svaf óreglulega en drakk
mikið og stíft. Tjöldin voru stöðugt
dregin fyrir gluggana og ljós ekki
kveikt inni nema brýna nauðsyn
bæri til. Þá sjaldan Kane varð litið
í spegilinn flýtti hann sér að líta
undan — hann sem lengst af haföi
átt sínar sælustu stundir eða þar
um bil einmitt fyrir framan
þennan spegil. Hann hafði hvorki
fataskipti né fór í baö. Pestin af
honum var óskapleg og Morgan
sló fyrir brjóst þegar hann færði
honum nýja viskíflösku eöa mat.
Ásjónan var engilfögur en sálin gagntekin djöfullegum losta.
Leiksviðið var honum lokað og aðdáendurnir horfnir. En samt
sem áður varð hann sér úti um tækifæri til að fá varmennsku
sinni fullnægt í leik...
Þegar Kane hafði veriö þannig
ofurölvi í þrjár vikur fór hann að
gramsa í öllum sínum skúffum og
hirslum.
„Morgan,” sagði hann einn
morguninn, „hvar heldurðu að
skammbyssan mín sé?”
„I snyrtiborðinu yðar, herra
minn.” Hann dró út efstu skúffuna
í boröinu. Byssan lá þar ofan á
skyrtum Kane. „Undarlegt að þér
skylduð ekki taka eftir henni,
herra minn,” sagði Morgan.
Þaö var eins og Kane hefði
gleymt návist hans. Hann starði
eins og hugfanginn á byssuna.
Hann bar höndina eins og hann
ætlaði að taka hana en hikaði við
líkt og hann þyrði ekki. Svo þreif
hann hana upp, hélt á henni um
stund og kastaði henni svo á
boröiö. „Ég get þaö ekki, Morg-
an,” hvíslaði hann. „Eg get það
ekki.”
Morgan tók viskíflöskuna, hellti
glasið nærri fullt og rétti Kane
það. Rödd hans var þýö og hug-
hreystandi. „Ég er viss um að þér
getið það, herra minn. Ekki í
minnsta vafa, herra minn,” sagði
hann og hélt á brott.
Hann var niðri í eldhúsinu aö
fægja glösin en dóttir hans var að
lesa myndablöð þegar skothvellur
kvað við uppi. Telpan leit upp úr
blaðinu. „Hvað var þetta?” spurði
hún.
„Ertu búin að taka saman dótið
þitt?”spuröihann.
„Já, en. . .”
„Þá er best að þú farir að koma
þér af staö, elskan mín.” Hann
opnaði skáp og tók út úr honum
þykkt seðlabúnt og lagði á eldhús-
boröið. Stúlkan leit á það og kímdi
við. „Þetta er handa lækninum
svokallaða,” sagði hann.
„Ég held þú sért ekki með öllum
mjalla,” sagði telpan og yppti
öxlum. „Er þetta ekki miklu
meira en hann setti upp?”
„Jú,” svaraði Morgan. „En við í
þessu húsi skiljum að fyrir frá-
bært leikafrek á fólk skilið góða
þóknun.”
Hann bar farangur telpunnar út
í bílinn og kvaddi hana. Um
klukkustund síðar hélt hann upp
stigann að herbergi húsbónda
síns. Eins og hann hafði átt von á
lá herra Kane steindauður á gólf-
teppinu með sundurskotið höfuðið.
Og meira en það: kúlan hafði möl-
brotið spegilinn svo hann hafði
splundrast í þúsund smáa mola.
Morgan veitti því alveg
sérstaka athygli hve andlit herra
Kane var frítt og slétt. Svo laut
hann niður og tók upp eir.a heil-
lega spegilbrotið. Hann skoðaði
sig í því og gat ekki varist brosi
þegar hann sá hve þrútinn og af-
skræmdur hann var. Það var eins
og bólgnar varirnar toguðu hægri
kinnina niður á við en þrotinn í
vinstri kinninni þrýsti vinstra aug-
anu alveg upp að nefinu. Svo hló
hann upphátt og kastaði spegil-
brotinu svo harkalega á borðiö að
það splundraöist eins og af-
gangurinn af speglinum.
Svo hélt hann út úr svefnher-
berginu, ofan stigann og hringdi í
lögregluna. . .
6. tbl. Vikan 27