Vikan - 09.02.1984, Síða 39

Ég gerði honum samt sem áður al-
veg ljóst aö ég vildi bara vera
vinur hans. Ég ætlaði að vera trú
mínum manni þar til yfir lyki. Aö
mörgu leyti minnti þessi maöur
mig á eiginmann minn á meðan
allt lék í lyndi. Hann hafði einnig
ferðast mikiö og viö sátum
löngum stundum og miðluðum
hvort öðru af vitneskju um f jarlæg
lönd og draumaslóðir.
Ég gætti þess vandlega aö dætur
mínar kæmust ekki aö þessu. Ég
var hrædd um að þær myndu
bregðast illa við, finnast ég vera
að svíkja fööur þeirra. Einnig var
ég hrædd um að tengdafjölskylda
mín kæmist að þessu. Þau höfðu
mikla trú á mér og töluöu oft um
hve hugrökk og fórnfús ég væri.
Smám saman fór ég að gera
mér grein fyrir að ég elskaði
þennan vin minn. Ég var þá líka
búin að gera mér grein fyrir aö
hann elskaöi mig. Og þá fór ég að
hafa áhyggjur af því hve lengi
hann myndi þola þetta ástand og
hvort það yrði ekki til þess að á
endanum yrði hann þreyttur og
myndi yfirgefa mig. Ég hafði því
staðiö í leynilegu ástarsambandi
við hann í tæp þrjú ár þegar kom
aö hinu óumflýjanlega uppgjöri.
Það geröist mjög fljótt. Og
ástæðurnar fyrir því að ég varð að
gera upp hug minn voru aðallega
tvær. Mágkona mín komst að
þessu fyrir tilviljun og heimtaði að
fá að vita sannleikann. Og vinur
minn fékk nýja stöðu sem kraföist
þess að hann flytti frá þeim stað er
við bjuggum á. Hann vildi að ég
giftist sér og flytti með sér
þangað.
Ég var í algjöru uppnámi og
vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Eins
og ég hafði vitað fyrirfram tóku
dætur mínar þessu afar illa og
systkini mannsins míns bókstaf-
lega umturnuðust. Elsti bróðir
hans kom til mín og talaöi við mig.
Eftir aö hann fór fannst mér ég
vera ákaflega vond manneskja og
var eiginlega tilbúin aö segja
skiliö viö vin minn og helga mig
hinum veika eiginmanni mínum á
nýjan leik. — En þá, öllum að
óvörum og ekki síst mér sjálfri,
kom tengdamóöir mín til skjal-
anna. Án þess aö ég vissi talaði
hún einslega viö öll systkini hans
og á einhvern undraveröan hátt
tókst henni aö miðla málum og út-
skýra mitl sjónarhorn. Hún talaði
líka oft og lengi við mig og þaö má
segja að hún hafi byggt upp sjálfs-
traust mitt á nýjan leik. Á þessum
tíma var eiginmaður minn oft á
tíðum rænulaus, en á milli bráði af
honum. Hún lét mig lofa því að
segja honum ekki neitt og halda
áfram að heimsækja hann eins og
ekkert hefði ískorist. Þegar henni
gæfist tækifæri til ætlaði hún að
verða fyrst til þess að undirbúa
hann undir fréttirnar og síðan
skyldi ég tala við hann sjálf. Þetta
gekk allt saman átakalaust fyrir
sig, hann hreyföi ekki neinum
mótmælum og ég efa að hann hafi
í raun vitað hvaö fram fór. Eg hélt
síðan áfram að heimsækja hann
reglulega þangað til yfir lauk.
Enginn af vinum mínum mætti
viö brúðkaupiö og tengdamóðir
mín fyrrverandi var sú eina sem
sendi mér heillaskeyti. Dætur
mínar, þá 16 og 19 ára, vildu ekki
flytja með okkur og kusu heldur
að leigja sér íbúð saman. Þó sam-
bandið viö okkur væri stirt framan
af leið ekki á löngu þar til þær
sættust við mig og fóru að koma
reglulega í heimsókn. Þær sættust
einnig smám saman við nýja
manninn minn, enda hefur hann
ætíö reynst systkinunum sem
besti faöir.
Örlögin höguðu því þannig að
fyrrverandi eiginmaður minn lifði
ekki lengi eftir þetta. Ég hef oft
spurt forsjónina af hverju hún gat
ekki beðiö með þetta uppgjör þar
til hann var látinn. Svo margir
voru særðir og svo mörg ljót orð
voru sögð sem aldrei veröa
dregin til baka. Ég held þó að ég
hafi við þetta öðlast ákveðna lífs-
reynslu og gert upp viö mig
ákveðna hluti í þessu lífi sem ég
hafði ekki gert áður. Og þó mér
sárni stundum, þegar ég frétti aö
fólk er að pískra og slúðra um
mig, þá verð ég aö afsaka þaö með
því aö það veit ekki hvað þaö er að
segja!
erás)ceuju/uUl lg&ettA9,.
0&TU4/W. •iJbxjodsxicSL^
'\ ra(vLSUt ^ic&car 1
Framvegis mun Vikan birta sögur af lífinu og
tilverunni eins og fólkiö segir þær sjálft.
Margar þessar sögur verða mjög persónu-
legar og snerta fleiri en sögumennina sjálfa.
Þær veröa því ekki birtar undir nafni. Tilgang-
urinn er að gefa lesendum hlutdeild í líf sreynslu
annarra og oft er það svo að með því að kynnast
því sem gerist hjá öðrum finnur maðurinn að
hans vandamál er ekki þvílíkt einsdæmi sem
hann hélt.
Við eigum nú þegar nokkuð margar sögur en
tökum fúslega við fleiri. Veitt verður 1000 króna
þóknun fyrir birta sögu. Þær má senda til
Vikunnar, pósthólf 533, 121 Reykjavík, eða hafa
samband við blaðamenn Vikunnar sem þá
hjálpa til við að koma sögunum á blað.
6. tbl. Vikan 39