Vikan - 16.05.1985, Blaðsíða 44

frænda sínum, mömmu
sinni, blaðasnápunum og
unnust unni og sagði með
einlægri eftirsjá:
,,Eg get það ekki, ég
getþað bara ekki, Abdi.
Sérðu, frökenin er að benda
okkuröllum að koma fram
í fatahengið.”
Abdúllah var ör af þrá og
dró hana að sér en hún reyndi
að losa sig.
,,Hvað ætlast þú til að karl-
maðurinn geri?” rumdi í hon-
um. ,,Þú æsir mig upp og síðan
hverfur þú út í nóttina? I mínu
landi eru svoleiðis konur kall-
aðar vissu nafni.”
,,Líka í mínu landi.” Slðan
gat Heiðna ekki stillt sig um að
bæta við: ,,En þú ert nú einu
sinni trúlofaður.”
Aftur skutu svörtu augun í
Abdúllah gneistum. Frökenin
veifaði fingri óþolinmóð að
Heiðnu. Einu sinni enn þrýsti
Abdúllah Heiðnu þétt upp að
sér og hún fann hvernig ástar-
þráin magnaðist. Síðan snerist
hann á hæli og strunsaði reiði-
lega út úr salnum.
Kvöldið fyrir Valentínusar-
messu kom Kata æðandi inn í
herbergið. „Heiðna, subban
þín, þú þreifst ekki baðið eftir
þig. Það er ógeðslegur hringur í
því.”
$
/n baðið er til þess
að þvo manni sjálfum í,”
svaraði Heiðna og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið.
,,Maður þvær því ekki.”
„Sumir hafa ekki gert það
hingað til en skulu svo sannar-
lega fá að gera það framvegis,”
sagði Kata. ,,Þú ert mesti
sóðinn í skólanum. ’ ’
„Dauði og djöfull.”
Heiðna æpti nýju blótsyrðin
sem hún var farin að nota og
henti þvældri skólabók í Kötu.
,,Ég er orðin alveg drepleið á
ykkur báðum. Kata er alltaf að
skammast og Maxín stendur
ekki við loforð sín.”
,,Ég stend víst við loforð
mín, fíflið þitt.”
,,Þú lofaðir að lána mér tíu
franka.”
„Andskotinn, af hverju
biður þú ekki litla ríka prinsinn
þinn að lána þér ttu franka?
Hann hefur betur efni á því en
ég”
„Bara af því að þú eyðir öll-
um peningunum þínum I
megrunarfæði til þess að verða
mjó fyrir einhvern skíðagæja
sem vill heldur fara á skíði en
vera með þér.” Heiðna fleygði
sér yfir Maxín og lamdi og
barði.
,,Á, helvítis, andskotans fffl-
ið þitt.”
„Hættið þessum breimalát-
um,” öskraði Kata. „Þið vitið
að ráðskonuna grunar þegar að
allur skólinn sé samsafn af
lesbíum. Gerið það fyrir mig að
mér, það var það eina sem ég
fann til fyrst.”
„Það er það eina sem ég
finn fyrir með Francois,” sagði
Kata áhyggjufull. „Ég hef gert
það í lengri tíma en þú, Maxín,
en ég fínn síst af öllu fyrir
djúpri ró. Mér finnst ég vera til
í allt og vera alveg mögnuð og
logandi áður en við byrjum. Á
eftir finn ég bara til vonbrigða.
Eg á við að maður er límdur
upp við einhvern klukkustund-
um saman á dansgólfinu,
maður finnur fyrir líkama
hans, finnur lyktina af honum,
vaggar sér eftir tónlistinni vaf-
in saman við hann og í hvert
hætta að rífast, ég þoli það
ekki. Heiðna meinti ekki það
sem hún sagði um Pierre. Auð-
vitað elskar hann þig. ’ ’
„Auðvitað. Ég veit það út af
hinu,” sagði Maxín og reigði
sig. Hún hafði vafið hárið á sér
upp á klósettpappír til þess að
liða það fyrir Valentínusarball-
ið kvöldið eftir. „Sérstaklega
vegna þess sem kom á eftir, það
var eins og gullinn logi, líkt og
flugeldar sem brenna á himin-
hvolfinu.”
Það varð þögn, síðan sagði
Kata feimnislega: „Mér finnst
það verst á eftir. Ég verð eitt-
hvað svo taugaspennt og tæp
og eins og fjarlæg Francois. ”
„Guð minn góður, mér
finnst við Pierre verða svo
miklu samtengdari.” Maxín
gretti sig og horfði hugsandi á
hárburstann sinn. „Kannski
hafið þið ekki gert það nðg.
Mér fannst það ekki gott í
fyrsta skiptið með Pierre en ég
vildi ekki vera að svekkja hann
og sagði því ekki neitt. Mig
langaði að hafa hann kyrran hjá
sinn sem hann hreyflr sig þá
liggur manni við yfirliði.
Maður fer alla leið vegna þess
að maður veit að það verður
enn betra. Síðan setur hann
hittið á sér inn í mann og allt í
einu springur loftbólan og
verður að engu. Hann er í sjö-
unda himni og alveg hamslaus
en ég sjálf er eins og ég horfi á
þetta allt ofan úr loftinu og
þessi dásamlegi fiðringur er
horfinn. Mig langar til þess að
lemja hann og fara að gráta. ’ ’

'axin var hálf-
hvumsa. „Þú ættir ef til vill að
slappa betur af, Kata. Ef til vill
hefurðu áhyggjur af því sem þú
ættir að gera í stað þess að gera
það sem þig langar til að gera.
Mér líður alltaf svo yndislega
vel á eftir.”
„Það hlýtur að vera af því
að þú ert frönsk,” sagði Kata
dauflega.
„Láttu ekki svona kjána-
lega,” sagði Heiðna. „Ef til
vill er Francois ekki nógu æfður
og ef til vill hefur honum
aldrei verið sagt hvað hann ætti
að gera. Þegar Abdúllah var
sextán ára var hann sendur til
sérstaks sérfræðings til þess að
læra allt um ástina — í þrjár
vikur! Hugsið ykkur! Ég spurði
hann ekki hvort hann hefði
gert verklegar æflngar eða tekið
próf. ’ ’

aö varð skyndilega
kurteisleg en eftirvæntingarfull
þögn. Heiðna tók þegar til
máls. „Það er ekki rétt hjá
ykkur — við höfum aldrei gert
það og ég segi ekki orð um það
meir. ”
„Hvað vitum við nema
þessi saga sé bara skrautútgáfa
af gömlu arabísku bulli og
kjaftæði ef þú vilt ekki ræða
um gæðaprófunina?” heimt-
aði Kata. „Við afhjúpum okk-
ar leyndustu reynslu í kyn-
ferðismálum til þess að hún
geti komið öðrum að gagni og
ef þú vilt ekki vera með máttu
heldur ekki hlusta. Fyrir mér er
þetta alvarlegt mál. Ég hef
áhyggjur af því að ég sé
kannski eitthvað afbrigðileg.”
Það varð aftur löng þögn,
síðan sagði Heiðna: ,Jæja, ef
þú ert afbrigðileg þá er ég það
líka vegna þess að mér leið
alveg eins og þér. . . En það
var ekki með Abdi, það var
með Paul og ef þið vogið ykkur
að segja einhverjum það þá
drep ég ykkur. ’ ’
, ,Svo þið gerðuð það þá. ’ ’
, Já,” svaraði Heiðna þung-
lega, ,,og það er viðbjóðslegt.
Ég held að kynlífið sé of-
metið.”
„Mig grunar frekar að það
sé vanabindandi,” lagði Maxín
til málanna, „eins og ostrur.”
Það var barið að dyrum.
„Mér flnnst þær líka vondar.
Kom inn!”
amli dyravörðurinn
bar inn kassa sem merktur var
Heiðnu. Hinar stúlkurnar tvær
gægðust yflr öxlina á henni
þegar hún opnaði hann. í þetta
skipti var enginn pappír.
Kassinn var fullur af mjúku
44 Vikan 20. tbl.