Vikan - 20.06.1985, Side 24

X
Tessa Young
Millie Brown var ekki í skapi
fyrir nein frekari vandræöi þenn-
an daginn.
Hún hafði þakið litlu svína-
kótelettuna sína með lauk og tóm-
ötum og auðvitað fáeinum krydd-
jurtum og hún var í góðu yfirlæti í
ofninum. Þar átti hún að steikjast
hægt meöan Millie fór niður á
kaffifund íbúanna eins og hún
gerði á hverjum þriðjudegi. Það
skipti miklu að láta þetta
óskemmtilega litla vandamál ekki
koma róti á neitt skipulag.
Hún sagði sjálfri sér að vera
róleg og ákvað að svolítil hrein-
gerning kæmi öllum sjónarhorn-
um í samt lag. Hún ætlaði að eiga
venjulegan dag og þannig var það
nú, sagði hún við sjálfa sig meðan
hún dustaði ástúðlega rykið af
glampandi rammanum utan um
uppáhaldsmyndina sina af Henry.
„Þú værir stoltur af mér,
Henry,” sagöi hún við glaðlegt
andlit hans. „Ég er kannski engin
kát ekkja en ég er aö reyna að
vera skynsöm. Þú hrökkst upp af
og skildir mig eftir heldur of
snemma, það er víst og satt, en ég
geri eins og ég best get án þín. ”
Kalltækið á veggnum suðaði allt
í einu ákaft svo að hún hrökk í kút.
Henni höfðu alltaf fundist svona
nútíma fyrirbæri hreinasta inn-
rás. En þau gerðu nú samt gagn.
Hún gekk yfir aö veggnum, ýtti
vandlega á rofann sem lét heyrast
í henni hjá umsjónarkonunni í
íbúðinni fyrir neöan.
„Góðan dag, Millie,” sagði
líkamslaus rödd umsjónarkonunn-
ar hressilega. Þetta var ósköp
indælt, svona alla morgna. Þá var
hún ekki jafneinmana. Hún vissi
aldrei hvort hún átti að standa
alveg við tækið eöa ekki svo að
hún gekk alltaf þrjú skref
afturábak áður en hún sagði eitt-
hvað. Það virtist hárrétt hjá henni
því að umsjónarkonan kvartaöi
aldrei.
„Sæl, frú Jakes,” sagöi hún
glaðlega. Jæja, umsjónarkonan
vildi áreiðanlega ekki vita af því
að íbúarnir væru órólegir. Hún
hafði nógar áhyggjur af öllu
félagsstarfinu og að þurfa að
hjálpa öllum með vandamál
þeirra. Ognúafþessu!
„Ég held að veðrið verði yndis-
legt í dag. Kannski fer ég í stutta
gönguferð ef það breytist ekki,”
sagði hún.
„Það væri indælt,” samþykkti
frú Jakes af veggnum. „En þú
kemur niður fyrst, er það ekki? Á
fundinn, á ég við. Það er margt
sem þarf að ræða og ég vil ekki að
neinn missi af því sem er á seyði.”
Jæja, það er svo sem hægt að
orða það þannig, hugsaði Millie,
þegar á allt er litið. „Auðvitað
kem ég. Hver ætti að sjá um kaffið
ef ég gerði það ekki? Ég ætla bara
að ljúka við að þrífa og þvo mér
um hendurnar. . .” Eitthvað
brakaði í röddinni sem hún heyrði
ekki alveg og svo varð þögn. Millie
gekk aftur nær veggnum og ýtti
rofanum gætilega á „einka”-
merkið.
Hún stóð við orð sín þó að hún
hefði helst viljað sleppa við það,
setti frá sér rykþurrkuna, tók af
sér svuntuna og þvoði sér um
hendurnar. Svo tók hún upp tösk-
una sína, fór út úr litlu íbúðinni og
læsti vandlega á eftir sér.
En það gerðist aftur þennan
morgun, alveg eins og hún hafði
óttast. Veslings gamla frú O’Shea
var fórnarlambið í þetta sinn.
Jafnvel þó bæklaðar hendur
hennar gerðu henni erfitt fyrir að
halda á nokkru heimtaði hún alltaf
að fá að hjálpa til við kaffið. Millie
og þau hin c'kuðu þess að hún
gerði það ekki því að þau urðu svo
óróleg. En hún vildi verða að liði
og það hefði veriö ljótt af þeim að
benda henni á að hún kæmi að
meira gagni með því að sitja og
láta þauumþetta.
Þær höfðu skilið töskurnar sínar
eftir á hillu í eldhúskróknum
meðan þær unnu, komu þeim vel
fyrir svo að þær væru ekki að
þvælast fyrir. En meðan gamla
frú O’Shea fór skjálfandi inn í
setustofuna með veitingarnar var
einhver svo andstyggilegur að
taka dýrmætan pundseðil úr
krumpuðu litlu buddunni hennar.
Það var ekki fyrr en seinna,
þegar hún fór í búðina á horninu
að kaupa sér hálfpund af sætind-
um eins og hennar var vandi að
upp komst aö þjófurinn hafði
aftur látið til skarar skríöa. Frú
Jakes kom gömlu skelfdu konunni
fyrir með bolla af heitu, sætu tei
og komst að þeirri niðurstööu að
eitthvað yrði að gera í málinu.
Þau vissu auðvitað öll hver
þjófurinn var því að hún var ekki
neitt sérstaklega kæn alltaf. Einu
sinni haföi gamli herra Bartlett
staðið hana að því að róta í tösku
sem hún átti alveg áreiðanlega
ekkert í. Hann hafði skilið við hin í
setustofunni viö að rabba um
bingóið í næstu viku meðan hann
fór með bollann sinn í vaskinn.
Karlmaður átti alltaf að leggja
sitt af mörkum til aö hjálpa stúlk-
unum, sagði hann ævinlega. Ung-
frú Loveday, sem var næstum
staðin að verki þama, brosti bara
rjóð til hans og flýtti sér burt.
Seinna hélt hann að hann hefði
kannski mistúlkaö það sem hann
sá þangað til frú Jakes tók að
leggja saman alla hina smáþjófn-
aðina.
„Ég verð að ná í lögregluna
núna, þið skiljið það,” ákvað frú
Jakes ströng. „Ég hef skyldum að
gegna gagnvart öðrum íbúum.
Það er ekki hægt að leyfa svona
hnupl. Þetta er ákaflega óheppi-
legt en svona er þaö nú samt.”
Millie fór niður með frú Jakes
og beið með henni í íbúöinni
hennar þangað til lögreglan kom.
Þeir höfðu verið svo hugulsamir
að senda indæla unga lögreglu-
konu til að aðstoða eilítið hrana-
legan yfirlögregluþjóninn og það
var auðveldara að segja henni alla
söguna. En þó svo væri þótti Millie
þetta ákaflega vandræðalegt og
óskaði þess aö hún gæti alveg
verið laus við þetta.
En það kom í ljós að hún átti
eftir að flækjast ákaflega mikið
inn í málið. Hún velti því fyrir sér
hvað Henry hefði þótt um þetta
allt. Hér var hún, viku seinna, á
leið niður á fundinn. En þetta var
allt ákaflega uggvænlegt. . . I
töskunni hennar var rauð budda,
sem hún átti ekki einu sinni, og í
henni tveir pundseðlar sem lög-
reglan hafði merkt sérstaklega.
Buddan hennar sjálfrar var í stóra
pilsvasanum hennar svo að tryggt
væri að hún ruglaði þeim ekki
saman.
Fyrst í stað haföi hún andæft.
Henni fannst þetta ekki rétt, sagði
hún frú Jakes þegar uppástungan
kom fram. En frú Jakes sýndi
enga miskunn. „Þú ert sú skyn-
samasta af þeim og ég get treyst
því að þú gerir engin mistök,”
sagði frú Jakes henni. „Þú þarft
ekki að hafa sektarkennd.
Hugsaðu um hina sem tapa pen-
ingum ef við gerum ekkert til að
stöðva þetta.” Millie varö að
viðurkenna að þetta voru góðar
röksemdir. En hún óskaöi þess að
hún hefði haft Henry til aö ræða
þetta við hann.
Hér var hún þá og þurrkaði aft-
ur rykið af myndinni af Henry.
„Nú, jæja, þetta er eina leiöin,”
útskýröi hún. „Þaö er ekki hægt
að saka fólk um þjófnað nema
góðar sannanir séu fyrir hendk Og
ef hún verður svo hrædd að hún
gerir þetta ekki aftur þá verður
allt eins og áður og viö erum laus
viö þessa vitleysu.” En í því að
hún stakk töskunni undir hand-
legginn á leiðinni niður gat hún
ekki varist því að finnast það
ákaflega sérkennilegt að hún,
Millie Brown, skyldi sitja uppi
með merkta seðla til að veiöa þjóf.
Slíkur dagur hlaut að byrja and-
styggilega. Ungfrú Loveday var í
stiganum með ljúfasta bros á
vörum, rétt eins og hún væri aö
bíða eftir Millie. Hún virtist ung
eftir aldri, hugsaði Millie, þó að
það skipti ekki máli. Fallegur,
næstum stelpulegur kjóll, litaðir
bandaskór og drifhvítir hanskar á
höndunum.
Hvítt hár hennar, sem hvergi
hafði gráan lokk, að því er séð
varö, var strokiö snyrtilega aftur
frá enninu, borði bundinn um
gamaldags hnútinn. Hún hafði
stút á vörunum og augun glömp-
uðu bak við stór gleraugu. Drott-
inn minn dýri, hugsaði Millie. Ég
held svei mér þá að hún sé að fara
að gráta. Almáttugur, ég held ekki
að ég ráði við þetta.
24 Vikan 25. tbl.