Vikan - 20.06.1985, Qupperneq 46

eftir’ ’. Nærvera barns
á erfiðum stundum
skipti miklu máli
varðandi orðstír manna
á staðnum og þá hve
langan veg barnið þurfti
að ferðast og hve fljótt það
komst.
Júdý fannst bærinn þrengja
jafnmikið að sér og áður. Hún
þekkti alla, andlitin á þeim,
fjölskyldurnar, framtíð þeirra
f og horfur. Mennirnir voru lítt
spennandi, konurnar gengu
um í sniðlausum vetrarkápum
eða mynstmðum kjólum. Þær
gátu ekki talað um neitt annað
en uppskriftir, veðrið, börnin
sín, síðustu meðgöngu sína og
síðustu meðgöngu allra vin-
kvennanna. Fólkið sem talað
var um var sjaldnast nefnt ein-
hverjum nöfnum. í staðinn var<
það kennt við foreldra sína,
hvaðan það var, eins og: ,,Ég
var að heyra að Tom, strákur-
inn hans Stevens, ætlaði að fara
að giftast stelpunni hennar Jo-
an MacDaniels,” eða „Þetta er
MacDaniels stelpan sem ætlar
að fara að giftast þessum ná-
unga frá Quantico. ’ ’
Aftur fannst Júdý sem hún
yrði að komast út — og nú var
það ekki aðeins til að bjarga
sjálfri sér. Hún varð að vinna
sér inn næga peninga til þess að
greiða sjúkraþjálfaranum og
hinn gífurlega háa læknis-
kostnað móður sinnar sem
tryggingar föður hennar höfðu
aðeins staðið undir að hluta.
Hún skrifaði Guy og öðmm
vinum sínum í París til þess að
segja þeim hvers vegna hún
gæti ekki komið aftur. Hún
sendi Empress Miller líka stutt
bréf og spurði hana hvort hún
gæti bent henni á eitthvert
heppilegt starf I New York.
Guy svaraði strax með löngu
skeyti:
8.
öngum mínum yfir
að missa hægri höndina stop
skil ástæðurnar stop vil ekki
slíta vinskapnum stop vona
nýju samböndin geti komið
mér að í Ameríku stop flýttu
þér flýttu þér stop þúsund
milljón kossar stop guy.
Þegar Júdý var komin til
New York leigði hún sér litla
íbúð á Austur 11. stræti, sendi
út þrjú hundmð bréf með upp-
lýsingum um aldur, menntun
og fyrri störf, talaði við sautján
manns í síma, en aðeins þrír
vildu hitta hana þegar þeir
heyrðu að hún hafði enga
starfsreynslu í Bandaríkjunum.
Júdý seig stundum saman þeg-
ar henni varð hugsað til
skemmtilega starfsins og allra
vinanna sem hún hafði sagt
skilið við í París. Henni fannst
hún ein og yfírgefin og búin að
kasta frá sér bjartri framtíð fyrir
loforð á viðkvæmnisstundu.
J>
á fékk hún bréfkorn
frá Empress Miller sem stakk
upp á að hún hefði samband
við Lee & Sheldon og degi síðar
fékk hún bréf sama efnis frá
Wool International í París.
„Gerir þú þér grein fyrir því
að þú þarft að ferðast mikið?”
spurði sú ljóshærða í rauðu
dragtinni. „Þú átt aðallega að
aðstoða mig við það sem snýr
að Wool International. Við
sendum blöðunum upplýsing-
ar um hvers megi vænta I tísk-
unni, sendum út fréttatilkynn-
ingar, útbúum möppur fyrir
blöðin með myndum og teikn-
ingum tvisvar á ári, eftir sýn-
ingarnar I París, við röðum
saman ullarflíkunum sem
Wool International hefur pant-
að frá frönsku hátískuhúsun-
um. Við komum á framfæri
öllum fötum úr ull sem banda-
rískir framleiðendur framleiða
og reynum yfirleitt að hamra á
boðskapnum um að ullin sé dá-
samleg og fólk ætti að kaupa
meira. Hún sveiflaði fagurlög-
uðum nælonklæddum fótlegg
og lyfti annarri augnabrúninni
I spurn.
„Ég hef fengist við allt
þetta,” sagði Júdý. „I minna
mæli auðvitað.”
„Við komum líka fram í
sjónvarpinu og tölum um ull,
sýnum ljósmyndir og teikn-
ingar. Vel á minnst, ekkert af
þessu er eins dýrðlegt og það
hljómar, ekki einu sinni að fara
með ritstjórum tískublaðanna
út að borða.”
„Ég er vön því,” sagði Júdý
og sjálfstraustið fór vaxandi.
Sú ljóshærða skipti um stell-
ingu og tók að sveifla hinum
vel lagða fótleggnum og sagði:
„Blaðafulltrúar eyða mestum
tíma í að gera fólki grein fyrir
því að vinnuveitendur þeirra
séu ekki bölvuð fífl. En auðvit-
að eru þeir það flestir.” Hún
kveikti sér I annarri sígarettu.
„Ef þú ferð að vinna hérna
viljum við að þú sjáir um far-
andsýningarnar. Bestu stykkin
sem við kaupum frá París em
strax send á milli bestu búð-
anna í öllum helstu borgum
Bandaríkjanna. Við ætlumst þá
til þess að þú skipuleggir sýn-
ingarnar, pantir sýningar-
stúlkurnar og ferðist með
þeim, lítir eftir stúlkunum og
fötunum, verðir með kynning-
arefni, ljósmyndir, sýningar-
spjöld, sýnishorn af efnunum
sem notuð eru og ódýran varn-
ing til gjafa. Þú yrðir bókuð í
nýja borg á hverjum degi í
fjórar vikur tvisvar á ári. Held-
urðu að þú þolir það? ’ ’
, ,Láttu mig fá að reyna. ’ ’
, ,Fáum okkur báðar
martíní. ’ ’
á,
údý hafði aldrei
unnið svona mikið á ævinni.
Yfirmaður hennar, Pat Rogers,
var miskunnarlaus. Hún var
fyrrum blaðamaður og mjög
kröfuhörð. Hún ætlaðist til
þess af öllum öðmm að þeir
ynnu jafnhratt og hún og hún
var fyrirtaks þjálfari. Júdý átt-
aði sig fljótt á því að það sem
ekki var nákvæmlega eins og
það átti að vera var ótækt —
hér um bil eins og það átti að
vera var ekki nógu gott.
,,Auðveldasta leiðin til að
verða góður blaðafulltrúi,”
sagði Pat við hana, „er að gera
sér grein fyrir því að það er ekki
hægt að kaupa góða umfjöllun
með því að bjóða í hádegismat.
Fréttin verður að vera góð.
Þetta er ekki París, telpa mín.
Hér verður maður að berjast
fyrir hverjum dálksentímetra í
blöðunum því samkeppnin er
svo hörð.”
Hún hallaði sér aftur á bak,
krosslagði fæturna uppi á skrif-
borðinu og mggaði stólnum.
„Þú skiptir um vist. Blaðamað-
urinn vill fá staðreyndir málsins
og það strax, og ef til vill skrifar
hann um framleiðsluvömna
þína líka. Það er kjarni málsins.
Reglulega góðir blaðafulltrúar
em mjög sjaldséðir og þeir hafa
flestir verið blaðamenn, þess
vegna skilja þeir um hvað mál-
ið snýst. Sá sem hefur verið
blaðamaður veit hvað frétt er.
Frétt er það sem menn vissu
ekki I gær og ef málið er ekki
frétt þá fær það ekki góða um-
fjöllun, sama hve athyglisvert
það er.”
ag nokkurn sagði
Pat: „Það er kominn tími til að
þú lærir að skrifa. Ekki vera að
vasast I neinum bréfaskólum.
Farðu og sofðu hjá blaðamanni
í nokkra mánuði. Ekki það?
Gerðu þig klára fyrir laugar-
daginn, hafðu snýtubréfið til-
búið og komdu heim til mín.
Ég skal kenna þér. Ég er laugar-
dagaskólinn I blaðamennsku á
hraðferð, sá minnsti I heimin-
um.”
Eftir tvo laugardaga, sem
einkenndust af kmmpuðum
pappír og svívirðingum, teygði
Pat úr sér og sagði: „Þú ert
komin með hugmyndina I
grófum dráttum, telpa mín.
Annaðhvort nær fólk þessu
strax eða alls ekki, yfirleitt alls
ekki. Þú ert óþolinmóð og það
kemur þér til góða, þér leiðist
auðveldlega og það kemur þér
líka til góða. Þú verður aldrei
neinn Ernest Hemingway en
það eina sem þú þarft til að
geta skrifað blákaldan frétta-
texta er æfingin. Fáum okkur
nú martíní. ’ ’
&
september þetta ár
lagði Júdý af stað I fyrstu
ferðina. Hún var tveimur
dögum á undan sýningar-
fólkinu til þess að ganga úr
skugga um að allt skipulagið
væri í lagi og flytja fréttirnar
eins og mennirnir í gamla daga
sem fóm á undan kjötkveðju-
sýningunum. Hún tróð ferða-
töskurnar fullar af kynningar-
efni, lagfærði alla hnökra á
46 Vikan 25. tbl.