Vikan - 20.06.1985, Side 47

skipulaginu scm ekki var hægt
að komast hjá, smjaðraði,
daðraði og fðr með blíðmælgi
um landið. Frá þeirri stundu að
hún staulaðist fram úr rúminu
á morgnana þangað til hún
hneig niður í það næsta í næstu
borg að kvöldi hugsaði hún
ekki um annað en ull.
Þetta var erfitt og einmana-
legt líf en hún var of önnum
kafin á daginn til þess að láta
það á sig fá og á kvöldin var
hún of þreytt. Hún eyddi öllum
tíma sínum í að hendast frá
flugvelli á ódýrt hótel, á skrif-
stofur og sjónvarpsstöðvar,
síðan aftur á flugvöllinn og á
næsta flugvöll. Ferðaféð var svo
naumt skammtað að hún gat
ekki gist á góðum hótelum. Þó
hún reyndi dugðu ferða-
peningarnir hennar ekki fyrir
hennar eigin útgjöldum, hvað
þá matnum hennar, og hún gat
ekki einu sinni fengið yfir-
mennina til þess að ræða
málið. Því fór hún að svindla á
kostnaðinum þar til Pat sagði
að framkvæmdast; órinn hefði
bent á að síma. .kningurinn
frá henni væri hærri en
reikningurinn hans og þá varð
Júdý æf. Hún vildi gjarnan
geta borðað, en bókhalds-
deildin gerði ekki ráð fyrir því á
þeim hraða sem hún varð að
komast í borg úr borg á einum
degi, eða nokkru öðm fráviki á
fræðilega útreiknaðri leið
hennar. Hún lagði til að einn
af yngri mönnunum í bók-
haldsdeildinni fengi að fara í
næstu ferð í staðinn fyrir hana
og athuga hvernig honum
tækist upp.
Pat sagði: ,,Ég sé að þér
þykir gaman að æpa en þannig
vinnur þú engar deilur. ’ ’ Hún
fór beint til yfirmanns
bókhaldsdeildarinnar og æpti á
hann. Eftir það fékkjúdý meiri
ferðapeninga. Enn var þetta
einmanalegt og óheilsusamlegt
líf en hún fékk í það minnsta
að borða.
Og hún skilaði árangri.
innan við sex
mánuðum liðnum gat Júdý
fengið Pat til þess að bjóða Guy
að koma til New York og ræða
farandsýningu. Pierre Mouton
kom með honum til þess að
kanna sölumöguleikana í
Bandaríkjunum. Nýju fötin
hans Guys vom í öllum bláum
litum litrófsins, frá ljósbláu
upp í dökkfjólublátt. Fötin
þvinguðu hvergi og vom
þannig úr garði gerð að auðvelt
var að hreyfa sig í þeim, og
konunni fannst sem hún væri
ekki í neinu og í þeim leit hún
út sem upp á sitt allra besta án
þess að vita um of af sér. Hann
hafði aðeins notað vönduðustu
efni og vildi alls ekki hanna
ódýran fatnað. ,,Það er betri
fjárfesting fyrir konu að kaupa
eina góða dragt en þrjár
sæmilegar,” sagði hann á-
kveðið við Júdý þegar þau
hölluðu sér upp að
borðstokknum á bátnum.
Utan af grængullnu vatninu
var Wall Street eins og sím-
ritastrimill sem teygði sig til
himins. ,,Hérna verða allir
ferðamenn að byrja,” sagði
Júdý,” „niður Hudsonfljót,
fram hjá Frelsisstyttunni, síðan
upp Ausmrá til þess að komast
hringinn í kringum
Manhattan. Eftir það ætla ég
að þramma með þér um alla
borgina. Þú hefur ekki hug-
mynd um hvað ég er hrifin af
henni.”
,,Meira en af París?”
,,Á annan hátt.” Eftir að
hafa verið viku í New York var
Júdý búin að komast að þeirri
niðurstöðu að í þessari stórkost-
legu, glitrandi, slítandi borg
ætti hún heima og hún myndi
aldrei fara þaðan. Henni fannst
hún eiga persónulegt samband
og tilkall til borgarinnar en það
hafði henni aldrei fundist um
París. ,,Ég elska New York og
ég er farin að elska starfið. Lífið
gengur ekki fyrir sig með jafn-
miklum hamagangi og látum
og það er mun þægilegra núna
að ferðast með sýningunni en
ekki á undan henni.” Hún
sneri sér að honum, pírði
augun framan í síðdegissólina.
, ,Vel á minnst, Pat vill fá okkur
með sér í kvöldmat svo við
getum rætt um að ferðast með
sýninguna þína. Ég vara þig
við, hún vill að þú farir með —
ekta franskur Frakki með æðis-
genginn hreim. Það líður yfir
þá í Cleveland bara við að
heyraí þér.”
,,Ég hefði ekkert á móti því
að fá fría ferð um Bandaríkin. ’ ’
,,Þú skalt ekki búast við
neinu fríi.” Júdý hallaði sér
aftur á bak upp að handriðinu
og otaði að honum fingri.
„Þessar ferðir virðast svo sem
nógu dásamlegar þegar maður
sér fyrir sér tekið á móti
sýningarstúlkunum á flug-
völlunum með fangfylli af rós-
um í sellófani um leið og þær
stíga upp í glæsikerrurnar, en
það er bara tóm della. Það sem
gerist í raun og vem er að við
komum með síðustu vél — sex
manns og þrjátíu og sex ferða-
töskur — og flutningabíll tekur
á móti okkur. Ég dreg þær fram
úr rúminu við dögun. Ein
stúlkan fer og kemur fram í
morgunþætti sjónvarpsins og
hinar undirbúa sýninguna í
versluninni þar sem allir
áhugasömu áhorfendurnir em í
lúnum buxnadrögtum eða
dmslulegum regnkápum. Öll
dagblöðin í bænum taka við
okkur viðtal, þá er síðdegissýn-
ing í búðinni, síðan sjónvarpið
aftur, og þá er haldið út á flug-
völl. Ef maður fer með kvöld-
vélinni kemur maður of seint í
matinn og ef maður kemur
með morgunvélinni er hvort
sem er ekki tími til þess að fá
sér neitt að borða eða drekka
nema þetta nescafé sem er á
hótelherbergjunum. Eg skal
segja þér það að eftir farand-
sýningarferð þarf maður að
vera í rúminu í tvo daga og taka
símann af á meðan taugarnar
og maginn jafna sig. ’ ’
V/7
fjXjf/ún t
^ún þagði og horfði á
mávana sem sveimuðu yfir grá-
um vatnsflednum. ,,Það er
eilíflega verið að pakka niður
og taka upp úr töskunum.
Vesalings fatabuskan verður að
láta pressa allar flíkurnar fyrir
hverja sýningu og síðan að tína
til fylgihlutina. Þessar fata-
buskur em sannkallaðir englar!
sagði hún hvæsandi. ,,En
sýningarstúlkurnar em algjörir
djöflar og það em sífelld
kynlífsvandamál. Það vom tvær
lesbur í síðustu ferð. Þær gátu
ekki látið hvor aðra í friði,
ekki einu sinni á
sviðinu... Svo em það
vandræði með matinn.
Auðvitað em
sýningarstúlkurn-
ar dauðhræddar við að
þyngjast og þær sem em
grennstar em verstar. Þær
em allar annað hvort á
megmnarkúr sem
samanstendur af sölvum og
þurrkuðum súraldinblómum,
sem þær ætlast til að hótelin|
eigi, eða þær panta kampavín
og kavíar og reyna að skrifa það
á herbergisþjónustuna. Við
segjum hótelfólkinu alltaf að
við greiðum engan auka-
kostnað og stelpurnar vita það.
Samt fara þær í fýlu þegar þeim
er sagt að þær þurfi að greiða
kavíarinn út í hönd eða senda
hann til baka að öðmm kosti.
,Jæja, segðu mér meira frá
þessum stelpugreyjum og kyn-
lífsvandræðum þeirra. Það
getur ekki verið að þær séu allar
svona þreytandi. ’ ’
,,Ég býst við að sumar þeirra
séu ósköp góðar stelpur að
upplagi en þær búa við mikið
óöryggi. Útlitið skiptir þær öllu
máli — þær geta ekki einu
sinni notið þess að vera fallegar
vegna þess að þær em svo
hræddar um að glata fegurð-
inni. Engin sýningarstúlka
telur sig vera fallega. Það er
heldur ekkert skrítið! Það er
stöðugt verið að prófa þær,
meira að segja þær frægu, í
sambandi við einhver verkefni
og ef tuttugu stúlkur mæta í
prófun er nítján þeirra synjað.
Þær verða stöðugt að þola að
þeim sé hafnað og þar af leið-
andi em þær mjög varnar-
lausar.”

ún dró ljósu prjóna-
húfuna niður fyrir eym. ,,Sum-
ar stelpurnar em á örvandi
lyfjum til þess að halda matar-
lystinni niðri. Því em þær upp-
stökkar og móðgast af minnsta
tilefni. Sumar geta ekki sofið
vegna þess að við fömm á nýtt
hótel á hverju kvöldi svo þær
taka svefntöflur. Þá næ ég
þeim ekki á fætur á
morgnana. ” Hún flissaði.
Framhald í næsta blaði.
L3
25. tbl. Vikan 47