Vikan - 14.05.1987, Qupperneq 9

NAFN VIKUNNAR: RAGNHEIÐUR RUNÓLFSDÓTTIR
Búið í ferðatöskunm
Ekki alls fyrir löngu var haldin í Aberdeen
i Skotlandi sundkeppni sem vakti mikla at-
hygli hér á landi. Ástæðan var sú að á þessu
móti stóð landslið íslands sig með fádæmum
vel og setti hvorki meira né minna en tuttugu
og níu íslandsmet. Ekki vakti það minni at-
hygh að stúlkan. sem var kosin besta sund-
kona mótsins, var frá íslandi. Hún var okkur
þó ekki ókunn því hún hefur í gegnum tíðina
verið að hasla sér völl og er í dag besta sund-
kona landsins. Sjálfsagt hafa fáir tölu á þeirn
íslandsmetum sem hún hefur sett og þegar
þetta viðtal var tekið átti hún átta slík í ein-
staklingsgreinum, en það er fljótt að breytast,
bæði á jákvæðan og neikvæðan hátt fyrir ein-
staklinginn.
Ragnheiður Runólfsdóttir er ung að árum,
hún er fædd árið 1966 og á því sjálfsagt eftir
mikil afrek á sviði sinnar íþróttar.
Ég minnist þess að sundmenn vakna hræði-
lega snemma til að byrja að æfa, hvernig er
þínum degi háttað?
- Ég æfi yfirleitt sex daga vikunnar, tvisvar
á dag þrjá til íjóra daga og einu sinni á dag
tvo til þrjá daga vikunnar. Auk þess eru þrek-
æfingar samfára þessu. Á sunnudögunt er
yfirleitt frí en einu sinni í mánuði eru þó tekn-
ar „æfingahelgar" og þá er æft ntikið bæði
laugardag og sunnudag. Að meðaltali fara
um það bil fimm og hálfur til sex tímar á dag
í sundið og þrekæfingarnar. Við æfunt á
morgnana og á kvöldin. Ég vakna yfirleitt
klukkan kortér yfir fimm og er komin niður
í laug klukkan sex. Þar er ég svo til átta og
fer þá í skólann. Þegar honum er lokið, um
fjögur, fer ég á þrekæfingu og svo er sem sagt
misjafnt hvort ég fer aftur í sund. Friðrik
Ólafsson þjálfari er einstakur. Hann er lærður
múrari og sjálflærður sem þjálfari. Við kunn-
um rnjög vel að meta hann.
Ég hef eytt miklum tíma erlendis við æfing-
ar og nám. Ég var í Svíþjóð í eitt og hálft ár.
Þar var ég í sérstökum skóla sem var ætlaður
skíða- og sundfólki. Þar voru þessar íþrótta-
greinar settar beint inn í stundaskrána. Síðar
var ég níu mánuði í Kananda þar sem ég
sótti skóla sem er byggður þannig upp að
hann er á sama grundvelli og menntaskóli,
en þar eru aðeins valin fjögur fög fyrir hverja
önn. Mér finnst þetta gefa ntun betri raun en
það kerfi sem ríkir hér, því á þennan hátt
öðlast maður meiri innsýn og maður getur
farið rniklu dýpra ofan í hvert einstakt fag í
stað þess að oft er aðeins imprað á atriðum
hér.
Ég er í Fjölbrautaskólanum á Suðurnesjum.
Þar fékk ég meirihlutann af náminu í Kanada
metinn til eininga en ekkert af náminu í Sví-
þjóð. Ég sé þó frant á að geta klárað skólann
um næstu jól.
Ég hef mikinn áhuga á að læra íþróttasálar-
fræði og einnig hef ég nrikinn áhuga á þjálf-
fræði. Þjálffræði er fjögurra ára nám þar sem
lögð er áhersla á þjálfunartækni auk þess sem
maður tekur fyrir tvær iþróttagreinar sem
aðalfög. 1 sumum háskólum erlendis er hægt
að hefja nám í íþróttasálarfræðinni sem slíkri
strax á fyrsta ári og ljúka BA prófi í henni
og fara svo í framhaldsnám ef rnaður óskar.
Draumurinn er að stofna skóla fyrir sund-
fólk á íslandi, hliðstæðan þeim sem ég var í
þegar ég dvaldist í Svíþjóð. Það ætti að vera
skóli sem jafngilti menntaskóla og legði jafn-
framt mikla áherslu á bóklegu fögin. Þá
myndu krakkarnir skrá sig í lið unt leið og
þeir gengju í skólann. Svona skóli gæti veitt
sundfólki rnikið aðhald og mikinn stuðning.
Auk þessara dvala minna erlendis er ég nú
með í öllurn ferðum sem landsliðið leggur í.
Það hefur alltaf verið mikið um ferðalög fyr-
ir þá sem standa best að vígi í sundinu en
rninna fyrir hina. Þarna kemur auðvitað fjár-
skortur til. Ég er á stöðugum ferðalögum. Það
má segja að ég búi í ferðatöskunni. Ég er oft
ekki fyrr komin heim en ég þarf að fara að
undirþúa mig fyrir næstu ferð. En ég hef mjög
gaman af ferðajögum og nýt þess að takast
þau á hendur. Ég hef líka ofsalega gaman af
því að kynnast fólki og það geri ég í ríkum
mæli á ferðalögunum, bæði íþróttafólki og
„venjulegu“ fólki.
Skiptist fólk í íþróttafólk og „venjulegt
fólk“?
- Flest íþróttafólk er léttgeggjað. Það býr
yfir svo mikilli orku sem það þarf oft að fá
útrás fyrir, sérstaklega ef verkefni eru ekki
næg og æfingarnar ekki nógu erfiðar. í lang-
flestum tilvikum finnur maður mun á fólki
sem stundar íþróttir og því sem gerir það ekki.
Ég byrjaði snemma að synda en samt leið
á löngu þar til ég fór að æfa. Ég keppti samt
alltaf í sundi. En það var ekki fyrr en ég var
fjórtán ára sem ég fór að æfa sund mark-
visst. Ég var lengi vel í öðrum íþróttum líka,
eins og handbolta og fótbolta. Mér finnst
sundið hins vegar hafa alla yfirburði yfir þess-
ar íþróttagreinar. Sundið á hug minn allan
og ég hef eiginlega aldrei litið á fótboltann
öðruvísi en leik. Það er miklu meiri tauga-
spenna í sundinu því að þar reynir auðvitað
ekki á neinn annan en mann sjálfan. Mér
finnst fót- og handboltinn hrein afslöppun að
þessu leyti því að þar er alltaf einhver til þess
að styðja við bakið á manni. Og ef manni
gengur illa er maður bara tekinn út af og
annar settur í staðinn. Það er lika gífurleg
ánægja sem fylgir því að ná góðum árangri í
sundi. En ég er mjög tapsár. Eg lem ekki þær
sem sigra mig en ég fer heim einbeitt og ákveð-
in í því að vinna næst. Það er mjög mikill
keppnisandi sem býr í mér og mér finnst ég
líka oft hafa tapað ef ekki næst sett markmið,
jafnvel þótt ég vinni sundið sem slíkt. Ef ég
hef til dæmis sett mér að ná ákveðnum tíma
fer ég óánægð heim ef hann næst ekki.
Þegar ég er að keppa fyrir hönd íslands á
alþjóðavettvangi lít ég alltaf á það sem al-
vöru. í fyrstu gekk mér ekkert mjög vel þegar
ég keppti erlendis. Þá langaði mig oft að verða
bara eftir þegar hópurinn fór heim, ég skamrn-
aðist mín svo mikið og bjóst við að allir vissu
af því hversu slakur maður hafði verið. En
þannig er það auðvitað ekki. Athyglin beinist.
fyrst og fremst að þeim sem hafa staðið sig
vel og hinir falla í skuggann.
Þessir átján krakkar, sem fóru til Aberdeen,
stóðu sig með mikilli prýði og þeir tóku allir
framförum og bættu sig heilmikið.
Það var góður mórall í þessum hópi þrátt
fyrir aldursbilið. Þetta voru krakkar frá fjórt-
án ára aldri og upp í tvítugt en það virtist
ekki skapa nein vandamál.
í ágúst er svo Evrópumeistaramótið. Ég fór
á það mót áttatíu og fimm þannig að ég þekki
það og nú veit ég við hverjar ég á að keppa
og þekki þær líka.
Kynnir þú þér andstæðinga þína vel, skoð-
ar þá á myndböndum og svo framvegis?
- Já, ég kynni mér hvað þær geta, hvort
þær geta eitthvað sem ég get ekki og svo fram-
vegis. En sennilega eru þær allar betri en ég,
þær stúlkur sem ég keppi við. Sterkustu
bringusundskonur heims eru langflestar frá
Evrópu. Þetta er mjög mikilvægt mót og það
er mikil taugaspenna sem fylgir því. Þess
vegna er gott að vera „illa undirbúinn" undir
þau mót sem maður keppir á fyrir stórmót
sem þetta, það er að segja mót sem skipta
minna máli. Ef maður er ekki í toppþjálfun
og jafnvel þreyttur verður spennan ekki eins
mikil og það er liður í að undirbúa sig fyrir
mót eins og Evrópumeistaramótið, þar sem
maður verður auðvitað i sínu besta formi.
Viðtal: Hlynur Örn Þórisson
Mynd: Va/dís Úskarsdóttir
20. TBL VIKAN 9