Vikan - 14.05.1987, Qupperneq 18

SYSTURNAR
SSakaxnálasaga. eftir Edmund Cxispen
„Elskan mín,“ hafði frænka hans skrifað,
„auðvitað máttu búa í kofanum mínum með-
an ég er í Frakklandi. Eina skilyrðið er að
þú komir nteð þitt eigið leirtau, leirtauið mitt
frá Spode er svo dýrmætt... Ráðskonan mín,
frú Blench, hefur samþykkt að dveljast þarna
áfram og sjá unt þig. Eitt þarftu þó að vita,
hún er heyrnarlaus og þú verður að skrifa
allt sem þú vilt segja við hana á miða. Að
öðru leyti er hún hið mætasta hjú.
Það er reyndar eitt sem þú þarft að varast.
Frú Blench á systur sem hefur vægast sagt
illt orð á sér og er sífellt að reyna að kría
peninga út úr henni. Systirin heitir Bessie, þú
skalt fyrir alla muni halda henni í hæfilegri
fjarlægð. Því miður hefur frú Blench þann
ósið að geyma stórar fjárhæðir í húsinu. Hún
er ein af þeim heimskingjum sem vantreysta
bönkunum. Reyndu að sjá til þess að öllunt
gluggum og dyrum sé vandlega læst yfir nótt-
ina.
Staðurinn er vissulega einangraður en ég
held að það sé þér fyrir bestu því mér skilst að
í svona tilfellum sé bráðnauðsynlegt að hafa
ró og næði. Þú ekur Southamptonveginn og
beygir til hægri við...“
Meðfylgjandi voru frekari leiðbeiningar og
vegakort.
Einangraður er rétta orðið, hugsaði Percy
Wyndham um leið og hann stoppaði bílinn
sinn á malarveginum sem lá heim að kofan-
um. Næsti mannabústaður var í fimm
kílómetra fjarlægð.
Percy var þó langt frá því að vera óánægð-
ur. Það var einmitt svona kofi, umkringdur
eikunum og beykitrjánum í Nýjaskógi, sem
hann þurfti til að ná sér eftir taugaáfallið.
Hann tók leirtauið sitl upp úr trégrindinni sem
hann hafði haft það í á ferðalaginu og gekk
með það upp að útidyrunum.
Dyrnar stóðu í hálfa gátt og rétt fyrir innan
á gljábónuðu gólfinu lá lítil og létt persnesk
motta. Percy veitti því strax athygli að dyrnar
stóðu opnar en hann tók ekkert eftir mott-
unni. Þetta varð þess valdandi að hann gekk
ekki inn í húsið heldur sveif álappalega inn
um dyrnar. í forstofunni var ráðskonan að
þurrka ryk aflitlu borði og sneri baki í hann.
Hún var lágvaxin og snyrtileg, hárið lítið
eitt farið að grána, og afskaplega virðuleg í
framgöngu. Helsta persónueinkenni konunn-
ar var röddin sem var flöt og hljómlaus. Þetta
var sennilega afleiðing af áralöngu heyrnar-
leysi.
Það var samt sem áður augljóst að frú
Blench var fyrirmyndarhjú. Það var auðvitað
þreytandi að þurfa að skrifa allt niður fyrir
hana en hún benti sjálf á að oft dygði bara
eitt orð.
Framar öllu var hún rólyndið uppmálað.
Hún virtist aðeins verða áhyggjufull þegar
hann sagði henni frá þvi að hann þjáðist af
svefnleysi og svæfi yfirleitt ekki nema tvo til
þrjá tíma á nóttu þó hann tæki svefnlyf. Hann
bað hana að láta sér ekki bregða þótt hún
yrði vör við að hann væri á röltinu að nætur-
lagi, jafnvel á gangi úti í garði. Hann fullviss-
aði hana um að hann myndi ekki skilja kofann
eftir ólæstan yfir nóttina.
Wyndham taldi að hún hefði í þessu sam-
bandi áhyggjur af Bessie systur sinni. Þegar
hann leit inn í eldhúsið seinna um kvöldið tók
hann eftir kvenvasaklút og varalit sem lá á
eldhúsbekknum. Þegar frú Blench tók eftir
hvað hann var að horfa á stakk hún hvoru
tveggja i vasann og muldraði eitthvað afsak-
andi.
I fullu samræmi við beiðni frænku sinnar
ogeigin tilfinningu lokaði Wyndham vandlega
bæði dyrum og gluggum. Því næst háttaði
hann sig og tók svefntöfiu og bjó sig undir
að fara að sofa. í þetta sinn blundaði hann í
tæpan klukkutíma og hann vissi sem var að
það þýddi ekkert að reyna að sofna aftur.
Hann settist upp, bölvaði hraustlega og teygði
sig eftir sígarettu. Úti fyrir var næturkyrrðin
allsráðandi, eða hvað?
Hvaða skruðningar voru þetta niðri i garð-
inum?
Wyndham glaðvaknaði og gekk út að
glugganum og það sem hann sá varð til þess
að hann opnaði gluggann upp á gátt og hróp-
aði. j-
Úti í hinum enda garðsins, þar sem skarð
var í limgerðinu og greið leið lá út í sjálfan
skóginn, sá hann tvær manneskjur berjast til
og frá. Meðan Wyndham horfði á þær sleit
önnur sig lausa en hin féll til jarðar.. . í inni-
skóna, niður stigann og út um ólæstar
bakdyrnar.
Hann hljóp fram á frú Blench þar sem hún
lá másandi og blásandi en alklædd við sorp-
hauginn. Arásarmaðurinn var horfinn og
þegar hann ætlaði að elta greip frú Blench í
hann og hélt honum föstum.
„Ég sagði henni að ég vissi allt um þessa
skepnu, Bessie," sagði Wyndham yfir hádegis-
verðinum daginn eftir þegar hann minntist
hins hálfspaugilega „samtals" sent hann átti
við frú Blench eftir atburði næturinnar, „og
henni datt auðvitað ekki í hug að neita að
þetta hefði verið hún. „Lögregla," skrifaði ég
en hún vildi ekki blanda lögreglunni í ntálið
og síst af öllu siga henni á svo nákominn
ættingja. Ég veit svei mér ekki hvað ég á að
gera. Það er augljóst mál að systirin heldur
sig einhvers staðar í nágrenninu og ég veit
ekki hvort mér hefur tekist að hrekja hana á
brott."
„Nei. ég get ekki íntyndað mér að þú hafir
séð fyrir endann á þessu máli. Hefurðu farið
út í dag?"
„Nei, ekki enn.“
„Gott, ég ætla að ráðleggja þér að sleppa
því alveg. Haltu þig i garðinum eða innan
dyra í dag og fylgstu vel með öllu. Heldurðu
að þú getir hýst mig í nótt? Ég veit að þú ert
ekki i skapi til að taka á móti gestum en...“
„Jú, það væri mér sönn ánægja," sagði
Wyndham glaður. „Þú heldur sem sé að það
gerist eitthvað meira í nótt."
„Já, og ég tel óráðlegt að við fáurhst einir
við það. Ef þú hefur mig afsakaðan í klukku-
tíma eða svo þá ætla ég að aka til Lyndhurst
og ræða við rannsóknarlögregluna."
Nokkru eftir að fólk var almennt gengið
til náða þetta kvöld mátti sjá tvo karlmenn
klöngrast út um einn svefnherbergisgluggann
á kofanum. „Við skulum sitja fyrir henni
dálítinn spöl frá húsinu," hafði Fen sagt og
þeir voru komnir þónokkurn spöl inn i skóg-
inn þegarþeir hittu lögregluþjónana. Þeir biðu
í meira en klukkutíma án árangurs. Loks
heyrðu þeir fótatak en Wyndham gat ekki
betur heyrt en manneskjan væri á leið frá
kofanum en ekki í áttina til hans. I fyrstu
áttaði hann sig ekki á þessu en skyndilega
rann upp fyrir honum ljós. Þetta hlaut að
vera frú Blench sem hafði gerst svo fifldjörf
að fara og leita að systur sinni en ekki öfugt.
í þann mund urðu þeir varir við konuna.
í daufu tunglsljósinu leit hún út fyrir að vera
nteð kryppu og hún hreyfði sig nteð erfiðis-
munum. Konan nálgaðist og allt í einu kveikti
lögregluforinginn á sterku vasaljósi og beindi
geisla þess að andlitinu á frú Blench og þvi
sem hún bar...
18 VIKAN 20. TBL