Vikan - 14.05.1987, Page 30

A1 Pacino
Shakespeare
og Scarface
Leikarinn A1 Pacino er mörgum kunnur. Hann
hefur í gegnum árin öðlast virðingu sem fáir leikar-
ar í heiminum njóta. íslendingar þekkja hann
sennilega flestir úr myndinni Scarface, þar sem
hann lék smáskúrkinn sem síðar varð stórtækur
glæpaforingi. Mörgum ber saman um að Scarface
sé ein besta glæpamynd sem gerð hefur verið. En
A1 Pacino hefur líka leikið í gjörólíkum myndum
eins og Author Author!
A1 Pacino var alinn upp í Bronxhverfinu í New
York og sló fyrst í gegn á sviði. Hann varð síðar
frægur fyrir leik sinn í myndinni The Panic in
Needle Park. Á eftir komu svo margar myndir og
þar á meðal stórmyndin The Godfather. En sviðið
hefur alltaf verið eins og segulstál fyrir Al Pacino
og eftir að hann varð frægur kvikmyndaleikari fór
hann aftur að leika á sviði og sló í gegn með leik
sínum í Broadwayleikritinu The Basic Training of
Pavlo Hummel.
- Finnst þér ég vera mjög ákafur? Mér hefur
verið sagt að ég sé það. Þegar maður er að leika í
kvikmynd er maður æstur í að losna. Það er heil-
brigt. Búið mál. Þegar maður er að vinna að
kvikmynd gengur maður oft um, niðursokkinn í
að hugsa um einmitt þetta. Þegar fólk sér hvað
maður er þungt hugsi heldur það iðulega að maður
sé svona ákafur.
Ég skal segja þér skemmtilega sögu. Hún lýsir
því vel að það er ekki gott að vinna of mikið. Ég
var að leika Pavlo Hummel. Á hverju kvöldi, áður
en ég fór á sviðið, fór ég inn í baðherbergi sem var
baksviðs og framkvæmdi minn undirbúning. Ég
setti fingurna að andlitinu, leit í spegilinn og sagði
setningar sem Pavlo segir í leikritinu: „Það er allt
í lagi með mig. Ég spjara mig.“ Eftir átta vikur var
partí, síðasta sýningarkvöldið. Ég fór úr partíinu
og inn í baðherbergið til þess að kveðja Hummel.
Ég sagði við spegilinn, við sjálfan mig: ,,Það er allt
í lagi með mig. Ég spara mig.“ Ég var að segja
bless, kveðja.
Leikarar „sveigja" sálarástand sitt og það er
raunverulegur léttir þegar hlutverki er lokið. Þegar
ég lék Ríkarð þriðja haltraði ég löngu eftir að ég
var hættur að leika. Líkaminn veit ekki hvenær
hlutverkinu er lokið fyrr en hugurinn segir honum
það.
Það er ekki til neitt sem heitir hamingja, bara
einbeitni. Hvort höfðar meira til manns að verða
að vinna eða verða það ekki?
Ég er ekki fljótur að samþykkja að leika hlutverk
í kvikmyndum. Hvers vegna segi ég svo já að lok-
um? Ég verð þreyttur á því að segja nei.
Ég hef verið að venja mig við frægð í fimmtán
ár. Eg þekki lægðirnar og hæðirnar. Eg hef ennþá
metnaðarfullar tilfinningar. Á ákveðinni stundu í
lífí mínu vissi ég að ég ætti eftir að verða frægur
og vinsæll leikari. Ég vissi líka að ég ætti eftir að
leika í myndum sem væru gerðar með gróðamark-
mið í huga. Það var gefið mál. Kvikmyndir, sem
eru gerðar með gróðamarkmið í huga, eru ekki
myndir sem maður lærir á og öðlast reynslu af. Ég
er ekki að kvarta en kannski hef ég vanrækt þann
hluta lífs mins sem snýr að vinnunni eða þann sem
snýr að persónulega lilinu.
I gamla daga var þetta eðlileg þróun. Þá hittust
tvær manneskjur og þær tóku sér tíma til þess að
kynnast. Núna veit fólk strax í upphafi hver ég er.
Kannski er ekki auðvelt að skilja frægð nema mað-
ur hafi reynsluna. Fólk heldur að það þckki mann
undir eins.
Ég leik í kvikmynd um það bil annað hvert ár.
Eg legg stundum til, þegar ég leik í mynd, að allir
taki sér tveggja vikna fri þcgar tökum er lokið.
Þegar við komum til baka skoðum við í samein-
ingu það sem við erum búin að gera og hugsanlega
tökum við eitthvað aftur.
Alveg frá blautu barnsbeini fór ég með
mömmu að sjá bíómyndir og þegar ég
kom heim lék ég öll hlutverkin í mynd-
inni sem við höfðum verið að horfa á.
Ég fann l'rið i leiknum og ég komst burt
frá einmanaleikanum. Það var mikil-
vægt. Ég lék Ray Milland þegar hann
var að leita að týndu flöskunni í The
Lost Weekend. Ég gerði það á alls kyns
vegu. Það var uppáhaldið mitt, ásamt
Al Jolson. Ég lék þessi hlutverk oft og
þegar pabbi minn fór mcð mig til þcss
að heimsækja fjölskylduna sína lék ég
þetta og allir fóru að hlæja.
Frænka mín var heyrnarlaus og allir í
húsinu tóku sérstakt tillit til hennar. Ég
hcld að þannig hafi ég lært látbragð,
öðlast næmi fyrir því.
Ég man ég sagði: „Hvers vegna eruð
þið öll að hlæja? Maðurinn finnur ekki
flöskuna!" Þessi mynd, The Lost Week-
end, hafði varanleg áhrif á mig. Við
30 VIKAN 20. TBL