Vikan - 14.05.1987, Side 54

Tilraun um innrás
dró þykk gluggatjöldin fyrir, þótt dagurinn
væri að koma. Hann blandaði í tvö glös. Tók
skemil og settist fyrir framan mig og horfði
rannsakandi augnaráði á mig, já, eins og her-
foringi. Ég var landið sem hann ætlaði að
leggja undir sig. Hann sötraði úr glasinu og
þegar einn sopi var eftir lagði hann hönd sína
á hné mér og strauk það hring eftir hring.
Honum fannst ég ung og mjúk. Og hann
strauk fótleggi mína, sent voru hjúpaðir krep-
sokkabuxum. Ég gat ekki annað en brosað.
hvað átti ég svo sem að gera? Smám saman
gaf hann mér innsýn í líf sitt, sýnisbrot úr
ævisögu sinni. Ættin vildi að hann yrði tann-
læknir en hann var bara skrifstofublók. Hann
lagði höfuð sitt í kjöltu mér og hélt fast utan
um mig. Svo laumaði hann annarri hendinni
undir pilsið og strauk læri mín og spurði mig
hvort mér fyndist það ekki gott. En ég fylltist
bara kvíða og rafmögnuðu viðnámi. ..Hef-
urðu engar tilfmningar?" spurði hann og
þrýsti sér enn þéttar að mér. Mér fannst ég
vera eins og höggmynd sem verið var að lífga
við. Hann hneppti efstu tölunum frá blúss-
unni minni og ætlaði að smeygja hendinni inn
fyrir og ég varð eins og höggmynd úr stáli.
„Úr hverju ertu eiginlega? Er bannað að
snerta ntunina?" spurði hann í hæðnistóni.
Hann vildi vita hver ég væri, talaði um til-
gangsleysi lífsins, um strætisvagna sem gengu
á nóttunni, sem enginn mætti taka. Hann setti
„It's a wonderfu! world" á fóninn og bauð
ntér upp. í vangadans. Við fótuðum okkur
þétt upp að hvort öðru cinhvers staðar á milli
sófaborðsins og hægindastólanna, á einum
fermetra. Hann hélt utan unt mig alla, alls
staðar, eins og hann væri hræddur um að ég
myndi leysast upp í frumeindir mínar.
Astríðufullur maður með rakvatn sem ég saug
í mig. Þegar lagið var búið kyssti hann mig
lauslega á munninn og fór úr svörtum jakkan-
um. Ég settist í sömu stellingu og áður, en
hann gekk óþolinmóður um gólf. Ég þorði
ekki að segja eitt einasta orð. Allt i einu stökk
hann á mig og kyssti mig ákaft á hálsinn.
„Hvers vegna svararðu ekki atlotuni mínum
- heldurðu að þú sért æsandi? Þú hefur verið
með mörgum, það sést á augunum í þér og
þessu brosi. Þig langar að gera mig að fífli."
Öllu þessu skaut hann út úr sér eins og af
hríðskotabyssu og ég sagðist ekki vita hvað
ég ætti að gera eða hvað hann vildi að ég
gerði. „Reyndu ekki að spila sakleysingja,
ekki gera mig vondan, í guðanna bænum,"
sagði hann um leið og hann sheri sér að næsta
stigi tilraunarinnar, sem var sýnu vísinda-
legra. Fyrri aðferðir hans unnu greinilega
ekki á gelgjum úr stáli.
Nú var kvenleiki minn kannaður með því
að láta rnig kveikja á eldspýtu. Ég dró hana
frá mér. Niðurstaða: Duldar karlmanns-
hneigðir. Næsta tilraun: Naglakönnun. Ég
skoðaði neglur mínar með fingurna í stefnu
frá líkamanum. Niðurstaða: Enn eitt nterki
um dulda karlmennsku. Næsta tilraun gekk
út á að teikna eiturslöngu. Þar sem mín lá
ekki fiöt eins og slytti á jörðunni heldur liðað-
ist upp, framsækin og ágjörn, fékk ég lokanið-
urstöðuna: Lesbísk eða tvíkynja - að vísu var
hægt að taka tillit ti! aldurs, en samt áttu stúlk-
ur á mínum aldri að vera rnjög uppteknar af
konunni í sjálfum sér. Ég var þá undantekn-
ingin frá reglunni, glataður kvenmaður. Hann
vildi þó ekki alveg gefa mig upp á bátinn. Ef
til vill gat hann gert góðverk og bjargað mér,
haft áhrif á þau efnaskipti sem ýttu undir
kvenleika minn. Til þess þurfti náttúrlega
leikni og lipurð, en fyrst og fremst ákveðni.
Hann blandaði aftur í glösin, gekk að bóka-
skápnum þar sem ritsöfnin stóðu teinrétt og
vel farin eins og hlýðinn her, húsbónda sínum
til sóma. ..Lestu eitthvað?" spurði hann og
benti á ritsöfnin. „Eða lifirðu á sönnum sög-
um eins og aðrar stelpur á þínum aldri?" Ég
sagðist hafa lesið eina bók, Sölku Völku.
„Aha, þess vegna ertu svona stolt. Þú ert
ekki svo vitlaus, vinan. Viltu fá lánaða ein-
hverja bók hjá mér?" Ég hristi höfuðið. Hann
gekk vandræðalega fram og til baka hjá bóka-
skápnum, þar til hann rak augun í plötusafnið
sitt. Hann strauk sér um hálsinn, starði upp
í loftið og fiissaði: „Hugsa sér að jafnfalleg
og vel gefin stúlka og þú skulir haga þér
svona." Hernaðartækni hans var nákvæm og
vel úthugsuð, engar fálmkenndar innrásir sem
gætu misheppnast. Hann dró út úr plötu-
safninu píanókonsert númer 21 eftir Mozart
í quadrófónútsetningu og setti millikaflann á
með naumindum. Angurværð þessa kafia gat
gert andstæðinga sígildrar tónlistar ástfangna
og fengið kýr til að mjólka betur og.Finnst
þér gaman að tónlist?" spurði hann og ég
kinkaði kolli. Hann nálgaðist mig varlega.
Og hvíslaði: „Eiguni við að vagga okkur efl-
ir tónlistinni og rugga inn í fegurðina?" Hann
settist undurhægt og hljótt í mjúkan leðursóf-
ann, lygndi aftur augunum og liélt áfram að
hvísla; „komdu. korndu - láttu tónana fylla
þig seiðandi ró eins og þú værir enn i móður-
kviði."
„Finnst þér ég, hálfiesbísk og tvíkynja, þess
virði að sitja með þér í þessari sófadruslu
þinni?" spurði ég eins og asni. Ég hafði varla
sleppt síðasta orðinu þegar hann spýttist út
úr ímynduðum móðurkviðnum eins og geim-
ferja, reif Mozart af fóninum nteð látum,
geystist að mér nieð offorsi, reif mig úr hæg-
indastólnum, ýtti mér nteð valdi í átt að
sófanum, henti mér niður í hann, - síðasta
áhlaupið var hafið. Hjartað tók kipp og sló
eins og snargeggjuð vekjaraklukka og ég ham-
aðist af öllum líkams- og sálarkröftum við
að losa mig úr viðjurn hans líkt og þegar ég
var kaffærð í sundi. Hann þrumaði yfir mér:
„Nú er þolinmæði mín á þrotum, ætlarðu eða
ætlarðu ekki?" Hann þrýsti handleggjununt
upp að brjóstum mér og froðufelldi af illsku:
„Hvað heldurðu að þú sért, náttúrulaust píku-
grey sem hefur leyft smástrákum að hossa á
þér, þú vilt kannski láta taka þig almenni-
lega?"
Ég reyndi að íntynda mér að ég væri að
hlusta á djarft útvarpsleikrit. Hann minnti
mig á Erling Gíslason í stærstu senunum og
hélt bara áfram að ryðja út úr sér bældri illsku.
Svo svelgdist honunt á, hóstaði, ræskti sig,
sleppti tökunum smám saman. Rödd hans
fylltist af sorg. Hann kjökraði. barðist við
stóra grátinn, en tárunum rigndi samt yfir
mig. Hann grét heiftarlega eins og sorg heils
heims lægi á herðum hans. Ég reyndi að hugga
hann. Vorkenndi honum. Hann hafði kannski
ekki grátið síðan í sjö ára bekk. Með ekkasog-
um tíndi hann fram fleiri brot úr harmsögu
ævi sinnar sem áttu að skýra þessa hegðun.
Allt sem hann hafði tekið sér fyrir hendur á
lífsleiðinni hafði mistekist, ekki aðeins nám
og starf heldur einkalíf lika. Trúlofaður einu
sinni án árangurs. Eitt barn í lausaleik, sem
hann fékk aldrei að sjá nema þegar hann sjálf-
ur stalst inn á leikvöllinn þar sem litla hnátan
var. Og annað barn á leiðinni með bláókunn-
ugri konu sem hann hitti í Glauntbæ eitt
sunnudagskvöld. Hann bað mig fyrirgefning-
ar og afsökunar á hegðun sinni margsinnis.
Klukkan var að ganga fimm. Ég fór í skóna
og jakkann og varð hugsað til Siggu. Þegar
ég kom fram í forstofuna heyrðust hrotur á
næsta leiti. Sigga var sofnuð hjá sénsinum.
Sénsinn rninn kont á eftir mér fram í forstof-
una á hvítum nærbuxum og gat ekki skilið
að ég ætlaði heim. Líkami hans var stæltur
og grannur. Mig langaði eiginlega ekkert til
að yfirgefa hann í þessu ástandi. Við áttum
eitthvað sameiginlegt núna, sem við myndum
eiga alla ævi. Hann tók utan um mig og
hneppti efstu tölunni á jakkanum frá. Ég
fylgdi honum inn í svefnherbergið í skónum
og í jakkanum. Hann fór úr nærbuxunum og
lagðist undir sængina og bað mig um að halda
í hönd sér því honum liði ekkert sérlega vel.
„Getum við ekki sofið saman, hlið við hlið
það sem eftir er næturinnar. Svo ferðu í bað
hjá mér og borðar tneð mer morgunverð,"
bauð hann mér undurblítt. Ég stóð allt í einu
á undirkjól við rúmið hans og hann dró mig
niður til sín. Hann vildi að ég færi úr öllu.
Ég fann fyrir einhverju grjóthörðu sem þrýst-
ist upp að mér í áköfum takli - hann var
búinn að koma mér úr undirkjólnum og var
að toga mig úr nærbuxunum þegar ég breytt-
ist í stálkonu aftur. Þá grátbað hann mig að
byrja ekki á sömu lönguvitleysunni aftur því
nú væri ákveðið að við svæfum saman. Hann
þrýsti sér áfergjulega ofan á ntig. Við börð-
umst. Ég vildi ekki láta liann ráðast inni mig.
„Karlmaðurinn sigrar að lokum," tautaði
hann. „Þú ert kona, fullvaxin kona, við hvað
ertu hrædd?"
„Stelpur sem láta það strax eru ntellur,
stelpur sem leggjast undir hvern sem er eiga
bágt, eiga bágt, eiga bágt, stelpur sent gera
það strax.. .hann var búinn. Hann var sofn-
aður. Hann var ofan á. Þungur. Tilrauninni
var lokið. Innrásin heppnaðist þokkalega.
Andspyrna ntikil í byrjun, en fór dvínandi.
Átök lítils háttar. Einn særður og fallinn.
Kona, bara kona.
54 VIKAN 20. TBL