Vikan - 27.08.1987, Blaðsíða 52

Sakamálasaga et'tir Edmund Crispen
Sagm afmúmn sm tapé aiÉúui
Það er ekki ýkja fjölmennt í sölum Lund-
únaklúbbanna í morgunsárið. Því var það að
þegar sir Gerald McComas kom inn í reyk-
herbergið í Sameinaða háskólaklúbbnum var
þar ekki nokkur maður, að Gervas Fen frá-
töldum. Þar sem mennirnir könnuðust aðeins
lítillega hvor við annan var ekki laust við að
Gervas Fen yrði dálítið undrandi þegar millj-
ónamæringurinn og listaverkasafnarinn gekk
til hans og settist niður.
Það leið heldur ekki á löngu þar til hann
bað um aðstoð. Hann sagðist þarfnast aðstoð-
ar einhvers sem hann þekkti hæfilega mikið
en þessi aðili mátti ekki vera of kunnugur fjöl-
skyldu hans því þá gæti hann orðið hlut-
drægur.
„Sjáið þér til, herra minn,“ útskýrði sir
Gerald þegar hann loks kom sér efninu, „mig
grunar að unnusti dóttur minnar hafi stolið
dálitlu frá mér.“
Síðan leysti hann frá skjóðunni.
Jane McComas hafði trúlofast ungum og
upprennandi lögmanni, Brian Ainsworth að
nafni, prýðisnáunga en kannski ekki alveg
nógu ættstórum fyrir smekk sir Geralds. Hvað
um það þá hafði ungi maðurinn dvalið um
skeið á héimili McComas-fjölskyldunnar við
Lowndestorg.
í gærdag höfðu þau Jane farið til síðdegis-
drykkju. Þar dvaldist þeim svo að þau komu
heim rétt mátulega til að skipta um föt fyrir
kvöldmat og sir Gerald varð að viðurkenna
að Ainsworth hafði fengið sér fullmikið neðan
í því.
Sir Gerald hafði orð á þessu þegar ungi
maðurinn fékk sér í fjórða skiptið í glasið úr
koníakskaröflunni. Það varð til þess að rifr-
ildi blossaði upp og Ainsworth varð fokvond-
ur og rauk á dyr.
Því miður hljóp hann beint í fangið á lög-
regluþjóni sem átti leið framhjá og gerði auk
þess tilraun til að ýta við honum. Lögreglu-
þjónninn tók hann umsvifalaust fastan fyrir
ölvun á almannafæri.
„Nú, því fór það svo að hann eyddi nótt-
inni í grjótinu," sagði sir Gerald, „og hann
kemur fyrir rétt núna á eftir. Þetta skiptir þó
minnstu máli, hið alvarlega er að þegar ég
kom inn aftur, eftir að lögreglan hafði farið
burt með Ainsworth, tók ég eftir að lítil teikn-
ing eftir Leonardo da Vinci, Andlitsmynd af
manni, var horfin úr möppunni i vinnuher-
berginu mínu.
Það sem máli skiptir er þetta: Eg skoðaði
myndina síðast skömmu eftir hádegismat og
eftir þann tíma var það aðeins tvisvar sem ég
varekki í vinnuherberginu og hafði það ólæst.
í fyrra skiptið lét ég Jane hafa lykilinn svo
hún gæti náð sér í bók og ég er handviss um
að hún lokaði vandlega á eftir sér vegna þess
að ég kom þangað inn sjálfur rétt áður en
Jane fór út. Ég hef talað við hana og það er
víst að enginn annar gat hafa komist inn í
herbergið meðan hún var með lykilinn.
Þá komum við að seinna tilfellinu. Vinnu-
herbergið er langþægilegasta herbergi hússins
og þess vegna lét ég bera kaffið og koníakið
fram þar eftir kvöldmatinn. Þannig vildi það
til að Ainsworth var skilinn eftir einn eitt
augnablik hjá möppunni. Jane hafði farið
fram til að tala við einhvern í síma og kallaði
á mig til að spyrja hvað væri á dagskrá hjá
okkur næstu daga. Mér datt að sjálfsögðu
ekki í hug... Skollinn sjálfur," sagðir sir
Gerald í öngum sínum. „Það eru ekki nokkr-
ar líkur á því að það hafi verið Jane sem stal
teikningunni. Hún veit sem er að ég gæfi henni
hvaða fjárupphæð sem væri án þess að depla
auga, bara ef hún bæði mig um það. Ég myndi
þess vegna gefa henni teikninguna sjálfa.
Þér sjáið nú hvað ég á við. Ef Ainsworth
hefur ekki tekist að losa sig við teikninguna,
og það hefur hann varla getað gert með alla
þess lögreglumenn í kringum sig, þá hlýtur
hann að vera með hana á sér enn. Ég veit að
það er leitað á fólki áður en það er lokað
inni en þeir þaulleita varla á manni eins og
Ainsworth sem þar að auki er aðeins ákærður
fyrir ölvun á almannafæri. Þess vegna ætla
ég að ná tali af Ainsworth um leið og honum
verður sleppt, fara með hann til einnar af
skrifstofum mínum og biðja hann leyfis um
að mega leita á honum.“
„Ég leyfi mér að efast um að Ainsworth
taki því þegjandi."
„Að sjálfsögðu ekki.“ Sir Gerald engdist
sundur og saman í stólnum af skömm. „En
lítið á hvaða aðstöðu ég er í. Mér er fjandans
sama um þessa bannsettu teikningu, til að
komast hjá hneyksli þá má hann svo sem eiga
hana. En ef hann er þjófurinn ætla ég mér
að sanna það fyrir Jane áður en hún hleypst
á brott með honum eða gerir einhverja aðra
bölvaða vitleysu.“
„Hm,“ sagði Fen, „ég fæ ekki betur séð en
þér hafið öruggar sannanir gegn honum nú
þegar.“
„Jane er sannfærð um að ég hafi rangt fyr-
ir mér,“ sagði sir Gerald, „og ég hafði skilið
vinnuherbergið eftir opið. Ég held líka að
hana gruni, ... nei, sleppum því. Það sem
skiptir máli er að þótt hún sé öskureið yfir
þessum áformum mínum hefur hún fallist á
að koma með. Það sem ég ætlaði að biðja
yður um er að koma með líka til að ganga
úr skugga um að ekki séu brögð í tafli"
Fen hugsaði sig um og leist hreint ekki á
blikuna. Hann sá að i stöðunni voru mögu-
leikar sem sir Gerald hafði annaðhvort yfirsést
eða hann hirti ekki um að kanna. Hvernig sem
það nú var þá fannst Fen það skylda sín að
fara með honum.
Réttarhaldið tók ekki nema nokkrar mínút-
ur og var tíðindalaust. Þegar Ainsworth gekk
út úr réttarsalnum kom hann beint í flasið á
þremenningunum sem biðu hans í ganginum
fyrir framan réttarsalinn. Hann leit út eins
og álfur út úr hól þar sem hann stóð íklædd-
ur smókingfötum og hlustaði á sir Gerald
lýsa áformum sínum. Síðan sneri hann sér að
Jane og sagði: „Viltu að ég geri þetta?“
Kastaníubrúnt hárið á Jane McComas
glansaði í daufu sólarljósinu um leið og hún
leit fast á hann og sagði: „Nei, láttu hann
kalla á lögregluna, þú hefur ekkert að óttast.“
„Ekki það,“ sagði Ainsworth og hleypti
brúnum, „ekki einu sinni hneykslið? Þú fyrir-
gefur, væna mín, en ef ég ætla einhvern tíma
að verða hæstaréttarlögmaður þá verð ég að
kunna að velja þá leið sem minnsta athygli
vekur.“
Hann gekk skyndilega af stað. „Við skulum
ljúka þessu af.“
Það ver Fen sem fann teikninguna. Nagl-
arnir, sem héldu föstum hælnum á vinstrifót-
arskó Ainsworths, höfðu nýlega verið dregnir
úr og inni í hælnum var samanbrotið blað.
„Þannig er nú það,“ sagði sir Gerald þung-
lega. Hann gekk yfir í næsta herbergi til að
sækja Jane. Fen, sem varð eftir inni hjá Ains-
worth, hugsaði sig um dálitla stund og sagði
síðan: „Hvenær földuð þér teikninguna í sól-
anum, hr. Ainsworth?"
Ungi maðurinn leit upp og Fen tók eftir
því að hann hikaði dálitla stund áður en hann
svaraði. „Ef þér endilega viljið vita það þá
geymdi ég hana inni á mér en setti hana síðan
í skóinn um nóttina meðan ég var í klefanum.
Einhverjar aðrar spurningar?“
Fen hugsaði sig um: „Já, tvær í viðbót. Sú
fyrri: Haldið þér að Jane McComas þyki
vænt um föður sinn?“
52 VIKAN 35. TBL