Vikan - 11.02.1988, Blaðsíða 34

VIKAN
PVD1D
r Ynln
SO ÁRUM
■ að er hættulegt að skipta sér nokkuð
af lífl manna og ég hef oft furðað mig á
sjálfstrausti stjórnmálamanna, siðabótar-
manna og þeirra annarra sem alltaf eru að
þröngva ráðstöfunum upp á félaga sína, -
ráðstöfimum, sem hljóta að breyta siðum
þeirra, venjum og skoðunum. Ég hefi alltaf
hikað við að ráðleggja, því að hvernig getur
maður ráðlagt öðrum, hvernig hann eigi að
breyta nema maður þekki hann eins og sjálf-
an sig? Það má hamingjan vita. Ég veit að-
eins lítið um sjálfan mig. Ég veit ekkert um
aðra.
Við getum aðeins giskað á hugsanir og til-
finningar nágranna okkar.
Allt mannkynið er eins og fangar í af-
skekktu fangahúsi þar sem hver fangi er í
sínum klefa og þeir tala saman með um-
sömdum merkjum sem enginn skilur á ná-
kvæmlega sama hátt. Og lífinu er, til allrar
óhamingju, þann veg varið að maður getur
aðeins lifað einu sinni. Misskiliningur er oft
óbætanlegur og hver em ek, að mér beri að
segja hvernig á að lifa lífinu? Lífið er erfitt
og mér hefúr fúndist það of erfitt til að lifa
því fúllkomlega. Ég hefi ekki haft neina
freistingu til að kenna náunganum hvernig
hann ætti að fara að því að lifa. Stundum
hafa menn sagt við mig: Hvað á ég að gera
með Iífið? Og ég hefi séð sjálfan mig eitt
andartak hjúpaðan í hina svörtu skikkju for-
laganna.
Einu sinni veit ég til að ég hafi gefið góð
ráð.
Ég var þá ungur maður og bjó í þægilegri
íbúð í London, rétt hjá Viktoríustöðinni.
Síðari hluta dags, þegar ég var að byrja að
hugsa um að ég hefði unnið nóg þann
daginn, heyrði ég að bjallan hringdi. Ég
opnaði dyrnar fyrir algerlega ókunnugum
manni. Hann spurði mig að heiti og ég sagði
til mín. Þá spurði hann hvort hann mætti
koma inn. — Auðvitað.
Ég fylgdi komumanni inn í dagstofúna og
bauð honum sæti. Hann virtist vera hégóm-
lega vandræðalegur. Ég bauð honum vindl-
ing og hann átti erfitt með að kveikja í hon-
um án þess að sleppa hattinum. Þegar hon-
um hafði þó tekist það spurði ég hvort ég
ætti ekki að leggja hattinn á stól fyrir hann.
Hann gerði það sjálfur og meðan á því stóð
misssti hann regnhlífina á gólfið.
- Ég vona að þér misvirðið það ekki þó
að ég heimsæki yður á þennan hátt. Ég heiti
Stephens og er læknir. Þér eruð víst læknir?
— Já, en ekki starfandi læknir.
- Nei, ég veit það. Ég er nýbúinn að lesa
bók eftir yður um Spán og mig langar til að
spyrja yður dálítið um Spán.
— Ég er hræddur um að bókin sé ekki
mjög góð.
- Sannleikurinn er sá að þér vitið eitt-
hvað um Spán en það veit enginn annar sem
ég þekki. Mér datt í hug að yður væri ef til
vill ekkert á móti skapi að gefa mér ein-
hverjar upplýsingar.
— Með ánægju.
Hann setti hljóðan stundarkorn. Hann
teygði sig annars hugar eftir hattinum og
hélt á honum í annarri hendinni en strauk
hann með hinni. Ég held að hann hafi orðið
djarfari við þetta.
- Ég vona að yður finnist það ekkert
skrítið að ég sem er yður með öllu ókunnur
tali svona við yður. Hann hló afsakandi.
- Ég ætla ekki að fara að segja yður ævi-
sögu mína.
Þegar fólk segir þetta við mig þá veit ég
alltaf að það er eihmitt það sem það ætlar að
gera. Sama er mér. í rauninni þykir mér
gaman að því.
— Ég var alinn upp hjá tveimur ffænkum
mínum. Ég hefi aldrei farið neitt — og aldrei
gert neitt. Ég hefi verið giftur í sex ár. Ég á
engin börn. Ég er læknir við Camberwell-
34 VIKAN