Vikan - 12.01.1989, Blaðsíða 57

eins og hann sé ekki ekta. En þetta er lif-
andi maður og það sýnir sig að Walter er
ekkert feiminn við að tala um sjálfan sig.
„Víst er ég alltof feitur og mikill, en
þetta er ekkert miðað við hvernig ég var
áður,“ segir Walter. „Ég er nú búinn að
grenna mig úr 700 kílóum í um 260. Ég er
reyndar mjög ánægður með árangurinn."
Lokaður inni í 18 ár
Rödd Walters er blíðleg og yfirveguð.
Walter sem setið hefúr í herbergi sínu í 18
ár lætur lífið í kringum sig ekki mikið á sig
fá. Andlegt jafhvægi hans er meira en
flestra. Hann hækkar aldrei róminn þegar
hann talar; talar alltaf í sömu tóntegund.
Hann gefur sér góðan tíma til að hlusta og
svarar öllum spurningum.
Það sem maður furðar sig mest á er
hvernig hann gat þolað að vera innilokað-
ur í sama herbeginu allan sólarhringinn í
18 ár.
„Það var eiginlega aldrei neitt vanda-
mál,“ segir Walter. „Ég var ánægður með
tilveruna af því ég var með sjónvarp í her-
berginu og seinna meir fékk ég líka klósett
hingað inn. Ég þurfti í rauninni ekkert á
því að halda að fara út úr herberginu. For-
eldrar mínir sáu til þess að ég fékk mínar
máltíðir á matmálstíma. Auðvitað gerðu
þau sér grein fyrir því að ég borðaði alltof
mikið, en ef þau fóru að minnka við mig
matinn þá varð ég mjög reiður."
Síðan varð það fastur liður hjá Walter að
vera alltaf með eitthvað að borða. Þegar
þau fluttu í húsið sem þau búa í þá var
Walter 25 ára gamall. Frá því hann gekk
þangað inn, liðu 18 ár þangað til hann
fór út úr því aftur.
„Ég fann aldrei fyrir neinni löngun til að
fara út á götu og hitta nágrannana. Hér
iieima hafði ég mín fimm systkin. Fólkið
vandist því að ég ynni ekki og sæti bara
inni í herberginu mínu heilu dagana."
Það varð síðan að vana að Walter þyrfti
á þessu óheyrilega mikla magni af mat að
54 VIKAN l.TBL. 1989
halda, sem ofaní kaupið kostaði líka óskap-
lega mikið. Varð hann aldrei þreyttur á
matnum?
Kíló af skinku og
kíló af beikoni I morgunmat
„Hungrið var mér eins og eiturlyf og ég
gat einfaldlega ekki hætt að borða. Ég byrj-
aði hvern dag á sama hátt. Fyrst fékk ég
skammt af beikoni, svona um 1 kíló, og
álíka skammt af skinku. Með matnum
drakk ég um 3 lítra af Coca Cola. Síðan
borðaði ég snakk og annað smálegt fram
að hádegismat."
Á eftir þessari fyrstu máltíð dagsins
fylgdu yflrleitt að minnsta kosti tvær aðrar
með jafhmiklu magni af mat og drykk,
áður en dagurinn var allur. Útkoman af
þessu mikla áti Walters í gegnum árin var
hryllilega feitur maður sem jók vikt sína
ffá degi til dags.
„Ég gerði mér enga grein fyrir því að
það væri rangt af mér að borða svona mik-
ið eins og ég gerði,“ heldur Walter áfram.
„Það sem var sjúklegt hjá mér varð mér að
lokum eðlilegt. Og fjölskyldan var í raun
hætt að gera sér grein fyrir því að þetta var
alltof mikið sem ég borðaði."
Það hlaut þó að koma að því að breyting
yrði á því að Walter borðaði svona og
borðaði daginn út og inn, ár eftir ár.
Vendipunkturinn var daginn sem Walter
gerði sér grein fyrir því að hann var of
þungur. Walter var kominn á fætur og var
að teygja sig eftir diski og skall þá niður á
gólf eins og hveitipoki. Hann lá þarna
hjálparvana á gólfmu og gat ekki staðið
upp.
„Þetta var vendipunkturinn hjá mér,“
segir Walter. „Ég var svo þungur að ég gat
ekki staðið á fætur sjálfúr. Fjölskyldan mín
neyddist til að hringja á slökkviliðið eftir
hjálp.“
Það var þegar slökkviliðið kom á stað-
inn sem örlög Walters urðu heiminum
kunn, sem var fyrir um ári. Þegar
þeir komu inn í herbergið hans trúðu þeir
vart sínum eigin augum. Á gólfinu lá mað-
ur sem var nærri jafn stór og tvíbreiða
rúmið í herberginu. Þeir gátu varla trúað
því að nokkur mannvera gæti orðið svona
stór og mikil.
Nfu burðarmenn til að lyfta
Walter í rúmið
Þeir byrjuðu að undirbúa sig undir það
að fara með Walter á sjúkrahús en sáu
fljótt að hann var fangi herbergis síns. Það
var ekki nokkur einasti möguleiki á að
koma Walter út úr herberginu. Þess vegna
urðu þeir að saga úr dyraumgjörðinni til
að hægt væri að bera Walter út. En þegar
til kom þótti ekki ástæða til að fara með
Walter á sjúkrahús því hann var í rauninni
fúllfrískur. Það eina sem hann og fjöl-
skylda hans hafði áhyggjur af var að þau
vissu ekki hvernig þau ættu að snúa sér í
því í ffamtíðinni ef t.d. rúmið brotnaði
undan honum eða ef hann dytti og bein-
bryti sig.
Þannig að í stað þess að fara með Walter
á sjúkrahús þá lögðu slökkviliðsmennirnir
Walter upp í rúmið affur, en það var ekki
létt verk þar sem Walter var þá um 700
kíló. Til þess að koma honum upp í rúmið
þurftu þeir að kalla til liðsstyrk og það
þurfti samtals níu karlmenn til að lyfta
Walter upp.
„Það var á þeirri stundu sem ég ákvað
að fara í megrun," sagði Walter. „Ég skildi
að eina leiðin til að komast hjá samskonar
uppákomu var að ég færi í megrun og
léttist. Og þegar blöðin fóru að skrifa um
mig þá leið ekki á löngu áður en megrun-
arsérffæðingur dúkkaði upp og bauðst til
að hjálpa mér að grennast."
Þetta fall Walters á gólfið varð því til
þess að hann byrjaði nýtt Iíf sem gerði
honum leiff að bjarga sér á eigin spýtur.
Það sem nú minnir á hans feitasta tímabil
er sagaði dyrapósturinn.
Megrun upp frá því
„Ég kem aldrei til með að upplifa þannig
lagað aftur. Þess vegna hef ég enga þörf
fyrir breiðari dyr. Það tók nokkrar vikur
þangað til ég komst út um dyrnar. Ég byrj-
aði nefnilega strax í megrun. Nú borða ég
bara annan hvern dag og þá bara ávexti og
sérstaka tegund af graut."
Walter sem alltaf hefúr verið háður
matnum sínum, er nú búinn að venja sig af
öllum þeim mat sem hann borðaði áður.
Nú dettur honum ekki í hug að troða sig
út af snakki og ídýfú. Megrunarsérfræð-
ingurinn hans Walters hefúr gert krafta-
verk.
„Það hefúr alls ekki verið svo erfitt að
borða bara annan hvern dag,“ segir
Walter. Ég fer eftir matseðlinum og drekk
allar þær tegundir af ávaxtasafa sem ég má
og hann gefúr mér kraft. Þar fýrir utan
drekk ég marga lítra af vatni á dag, enda er
ég algjörlega hættur að drekka Coca Cola
jví í því er svo mikill sykur.“
Það er augljóst að kúrinn hefúr virkað
3ví Walter hefúr misst slíkan fjölda af
kílóum. Nák\’æmlega hvað hann vó þegar
hann byrjaði í megrun er ekki vitað með
Walter Hudson er 43 ára og fyrir rúmu
ári var hann án efa feitast maður
heims en þá var hann um 700 kíló.
fúllri vissu, en slökkviliðsmennirnir telja
að það hafi verið um 700 kíló. Það átti
enginn vikt sem hægt var að nota til að
vikta Walter. Hvað hann er þungur nú er
þó vitað. Einu ári eftir að hann datt í gólfið
er hann 260 kíló, sem þýðir að hann hefur
misst um 440 kíló. Hann hefúr því misst
um 1 '/2 kíló á dag að meðaltali.
Stefni á 100 kíló
„Þetta hefúr í raun gengið betur en við
áttum von á,“ segir Walter. „En það sem
ég stefni á er að vera 100 kíló eftir tvö ár.
Þannig að ég á enn eftir að grennast um
160 kíló á 730 dögum. Það ætti að vera
auðveldara af því að þá þarf ég ekki að létt-
ast nema um 0.22 kíló á dag.“
Walter virðist vera fastákveðinn í að ná
þeirri kjörþyngd sinni að verða 100 kíló.
Takist honum það á þessum tíma er það án
efa heimsmet. Vanalega er það þannig að
þegar fólk grennist í einhverjum mæli þá
er húðin of stór, en hjá Walter hefur húðin
aðlagað sig minnkandi ummáli hans og
slapir alls ekkert.
„Ég hélt líka í upphafi að ég myndi verða
með húðina hangandi utan á mér. Ég vona
bara að þetta haldi áfram að ganga svona
vel alla leið niður í 100 kíló.“
Walter er að verða kominn í gott form í
fyrsta sinn á ævinni, því til að styrkja vöðv-
ana, og þá fyrst og fremst handleggsvöðv-
ana, þá æfir hann með lóðum fjóra tíma á
dag.
„Sjáðu hvað þetta gengur vel hjá mér,“
segir Walter. Og lyftir á fúllu. Hann sýnir
okkur einnig hversu auðvelt hann á nú
með að standa upp af rúminu. Hann teygir
handleggina fram áður en hann stendur í
fæturna. Og stoltið leynir sér ekki og
ánægjan í sólskinsbrosi hans.
Á sama tíma og Walter er að grennast þá
er hann að hjálpa öðrum sem eiga við
sama vandamál að glíma. Síminn hringir
stöðugt til hans allan daginn, en á meðan á
okkar langa samatali stóð þá svaraði systir
hans símanum.
„Stundum gengur erfiðlega að finna
tíma til að æfa,“ segir Walter. „Vegna þess
að það eru svo margir sem þurfa á hjálp að
halda. Það er gefið mál að ég mun gera allt
sem í mínu valdi stendur til að hjálpa
öðrum. Ég er viss um að það eru ótrúlega
margir sem einangra sig frá öðrum af því
þeir skammast sín fyrir sig og fara því ekki
út. Vandamálið verður síðan bara verra og
verra með árunum. Fólk borðar þá bara
meira af því það vorkennir sjálfú sér.“
Gæti orðið ríkur á fitunni
„Án efa er til margt fólk sem vegur fleiri
hundruð kíló, kannski ekki eins mörg og
ég gerði, en allt að því. Þannig fólk er
áreiðanlega líka til í Evrópu. Þess vegna
ætla ég að vinna í framtíðinni með fólki
sem á við þetta vandamál að stríða og
veita því minn stuðning."
Framtíð Walters er því ljós. Hann ætlar
að helga líf sitt því að hjálpa öðrum. Hann
ætlar Iíka að gera það á réttan hátt því
hann ætlar að mennta sig í að verða megr-
unarsérfræðingur. Hann gæti þess vegna
orðið ríkur á sínum feita kroppi. En það
eru þó alls ekki peningarnir sem er drif-
fjöðrin hjá honum.
„Geti ég orðið öðrum að liði, þá er ég
ánægður. Ég hefði sjálfúr þurft að fá sams
konar hjálp löngu fyrr. Maður verður ekki
hamingjusamur af því að eiga mikla pen-
inga ef mann skortir ánægjuna yfir því að
hafa gert vel.“
Sannanir eru til sem sýna hversu feitur
Walter var. Hann sýnir okkur gamla skyrtu
sem hann notaði fyrir einu ári. Maður á
erfitt með að trúa að þetta hafi getað verið
því skyrtan er tvöfalt breiðari en Walter er
nú.
„Ég neyddist til að láta klæðskera sauma
á mig öll mín fötsegir Walter. „Hann
kom með jöfnu millibili og tók af mér mál
og saumaði síðan á mig. Nú þarf hann að
koma mun oftar af því fötin verða svo
fljótt of stór á mig.“
Fer enn sjaldan út fyrir
hússins dyr
Hvernig gengur svo lífið fyrir sig hjá
Walter nú þegar hann er orðinn 260 kíló?
Fer hann út og hreyfir sig?
„Það er mjög sjaldan sem ég yfirgef
þetta herbergi," segir Walter. „Ég hef ekki
nema einu sinni farið og gengið fyrir utan
húsið. Og það er bara stutt síðan ég fór í
göngutúr í skemmtigarðinum, en ég ætla
að gera það aftur fljótlega."
Það á eftir að verða mikil upplifún fyrir
Walter þann dag sem hapn getur sest inn í
bíl eða farið í ökuferð með strætó. Enn er
hann of mikill um sig til að taka þátt í
þannig ævintýri.
„Ég veit að ég hef verið verndaður í her-
berginu mínu í mörg ár, þess vegna er
margt sem á eftir að koma mér á óvart
þegar ég fer að takast á við veruleikann, en
ég er viss um að þetta á eftir að ganga vel.“
Hvað ætlarðu að gera fyrst?
„Ég ætla að vitja grafar móður minnar,“
segir Walter án þess að hika. Síðan langar
mig að fara og horfa á hornabolta eða
eitthvað annað álíka."
Á meðan hjálpar systir Walters honum
með mataræðið og föstuna. Það er hún
sem snýst fyrir hann og sækir það sem
hann vantar og sér um að hjálpa honum að
halda sér hreinum. Og þegar okkar langa
samtali lýkur þá býður Walter okkur að
koma og heimsækja hann eftir tvö ár.
„Þið munuð áreiðanlega ekki þekkja mig
aftur eftir tvö ár. Ég veit að mér tekst að ná
settu marki," segir Walter og hlær. “Guð
hjálpar mér til þess.“
Dönsk
ástar-
saga
ÞORSTEINN EGGERTSSON ÞÝDDI
Aage Carlsen frá Álaborg í Dan-
mörku lifði ekki aðeins á þrem
öldum heldur var hjónabandssaga
hans mjög sérstæð. Hann fæddist árið
1791 og tvítugur að aldri, árið 1811, giftist
hann ungri stúlku. En þar sem hann hafði
verið í herskóla og var haldinn ólæknandi
ferðalöngun og ævintýraþrá vildi hann
hafa konuna sína með sér í sjóferðum og á
hættulegum ferðalögum. Það gat hún aftur
á móti ekki hugsað sér. Auðvitað tók Aage
þetta mjög nærri sér en það varð engu
tauti við ungu konuna komið. Og þar sem
engu tauti varð komið við hann heldur
olli þetta miklum heilabrotum og hugar-
angri hjá báðum. Hins vegar vildi hann
ekki standa í vegi fýrir hamingju hennar
og skildi því við hana með eftirfarandi yfir-
lýsingu:
„Ég mun alltaf elska þig. En þar sem þú
hefur færst undan því að ferðast með mér
um höfin sjö, þá finnst mér ekki annað en
sanngjarnt að þú fáir leitað hamingjunnar
með öðrum manni.“
Aage yfirgaf Danmörku þetta sama ár
(1811) og ekkert fféttist af honum það
sem eftir var nítjándu aldarinnar. En í byrj-
un þeirrar tuttugustu fékk fýrrverandi frú
Carlsen, þá 107 ára gömul, fregnir af því
að fyrrverandi maður hennar væri kominn
aftur til Danmerkur og hygðist eyða þar
siðustu árum ævinnar enda var hann nú
orðinn 111 ára gamall (árið 1902). Ári
seinna sneri Aage til Álaborgar, gamla
heimabæjar síns, og komst þá að raun um
að æskuástin hans var enn á lífi. Hann fór
því í heimsókn til hennar og hún tók á
móti honum með eins miklum virktum og
henni var unnt á þessum aldri. Þegar Aage
fékk að vita að hún hefði aldrei gifst aftur
varð hann svo djúpt snortinn að hann bað
hennar upp á nýtt — og hún játaðist hon-
um í annað sinn. Þau giftust árið 1903 en
þá voru liðin 92 ár frá því að þau höfðu
skilið að skiptum. Þau lifðu bæði eitt ár í
viðbót og voru þá orðin einhver elstu
hjón sem vitað er um. Hún varð 109 ára
gömul en hann 113.
Heimsmetabók Guinness viðurkennir
ekki að Aage Carlsen hafi náð svona háum
aldri en engu að síður fullyrða heimilda-
menn sögunnar að hún sé sönn. Það þykir
sennilegra að fyrri hjónavígslan hafi átt sér
stað árið 1821 (en ekki 1811) þegar Aage
var tvítugur og kona hans (sem því miður
er ekki nefnd á nafn í heimildum) hafi ver-
ið sextán til átján ára. Samkvæmt því hefúr
Aage fæðst árið 1801 og kvænst í annað
sinn þegar hann var 102 ára gamall. En
hvað um það? Sagan er nógu merkileg
engu að síður.
í.tbi. 1989 VIKAN 55