Vikan - 12.01.1989, Blaðsíða 47

Hluti hljóðvarpsleikrits Ævars R. Kvaran:
Ásdís: (Trúir varla sínum eig-
in augum). Pétur. (með mikl-
um fögnuði) Pétur, elskan
mín. En dásamlegt að sjá þig.
Hvað.. Hvernig...? Þú hefúr
breyst einhvern veginn. Þú
hefur fúllorðnast. Ég þekki þig
varla. En dásamlegt að sjá þig
brosa. Það er svo langt síðan
ég hef séð þig brosa. Hvar hef-
urðu verið? Hví fórstu eftir að
þú hittir hann pabba þinn? Æ,
Hvað gerir það tii. Þú ert kom-
inn aftur. Ó, guð minn góður
hvað það er dásamlegt að sjá
þig aftur. Er þér virkilega alveg
batnað núna?
Pétur: Mér fíður ekki eins ifla,
mamma, ef það er það sem þú
átt við. Ég vona að ég sé nú
orðið á réttri leið að minnsta
kosti. Það tekur sinn tíma að
horfast í augu við sjálfan sig.
Og það er annað en þægilegt,
þegar um mína líka er að ræða.
Sæll pabbi.
Hannes: Sæll drengur minn.
Það stórgleður mig að sjá þig
aftur. Mér flnnst þú líka hafa
breyst síðan ég sá þig síðast.
Til hins betra. Þetta er sann-
kallaður hátíðisdagur.
Ásdís: Já, sestu nú hérna hjá
okkur, elskan mín og segðu
okkur eitthvað um þig. Ég hef
saknað þín svo mikið að ég var
farin að rífast við hann pabba
þinn yfir að fá ekki að sjá þig,
eins og hann. Segðu mér nú
allt um þig. Ég er að deyja úr
forvitni.
Pétur: Ja, það er nú nokkuð
löng saga. Þú mannst pabbi að
þú fékkst bara að tala við mig
örstutta stund síðast.
Hannes: Já, drengur minn.
Ásdís: (hrædd). Þú ætlar þó
ekki að segja okkur að þú ætlir
að fara að þjóta frá okkur strax
aftur?
Pétur: Nei, mamma. Mér ligg-
ur ekki alveg eins mikið á og
síðast.
Hannes: Mig langar til að
spyrja þig nokkurs í þessu
sambandi. Af hverju gastu ekki
verið lengur hjá mér síðast? Ég
gat ekki gert mér grein fS’rir
því, hvað neyddi þig til að
aftur svona fljótt. Ég þurfti að
spyrja þig svo margs.
Pétur: Jú, sjáðu til pabbi. Það
var birtan.
Hannes: Birtan? Það var ekk-
ert bjartara þá en núna.
Pétur: Það er alveg rétt. En
það var samt of bjart fyrir mig
Ásdís: Of bjart fyrir þig.
meinaður elskan mín?
Pétur: Jú, sjáiði til. Ég tii
heyrði ekki ykkar sviði.
Ásdís: Okkar sviði? Þú tals
gátum... Hvað áttu við?
Pétur: Ég held að pabbi
ofurlítið meira um þetta en
mamma. Hann er búinn
vera hér Iengur.
Hannes: Já, ég held að
skilji við hvað þú átt,
minn. En samt leikur m
nokkur forvitni á að heyra
lýsa þessu nokkru
(brosir) Við getum kallað þa
vísindalega forvitni.
Pétur: Já, mér fannst
óþægilega bjart, þó ég
ekki séð sól eða gert mér grein
fyrir því hvað beinlínis olli því.
Þú varst líka sjálfúr einlivern
veginn lýsandi pabbi svo erfitt
að horfa á þig. Þetta var mjög
óþægilegt. Ég gæti helst
ímyndað mér að það væri líkt
því að sterkum ljóskastara væri
beint framan í mann. Og svo
var eitthvað fleira eins og í
andrúmsloftinu sem fór í mig.
Ég hefði alls ekki getað þolað
það öllu lengur, þó mig dauð-
langaði til að tala svolítið leng-
ur við þig. Það er mjög erfitt
að lýsa þessu. Ég þráði í senn
að vera nálægt þér, en þoldi
það hins vegar ekki. Botnar þú
nokkuð í þessu, pabbi?
Hannes: Ég veit það nú ekki
drengur minn. En skýringin
gæti verið sú að tvennt togaði
í þig í senn sem olli þér innri
átökum og óþægindum.
Pétur: Hvað áttu við, pabbi?
Hannes: Það sem ég á við er
það, að það sem dró þig að
mér var kærleikurinn, en það
sem hindraði þig var afleiðing
þinna eigin verka.
í Ijósaskiptu
Itilefni af umfjöllun Vikunnar hér á undan um sjálfsmorð birtist hér hluti
úr hljóðvarpsleikritinu í Ijósaskiptunum, sem Ævar R. Kvaran samdi og
tileinkaði Sálarrannsóknarfélagi íslands á 60 ára afmæli þess fyrir
réttum áratug. Gripið er niður í handritið þar sem ungur maður, sem
framið hafði sjálfsmorð, ræðir við foreldra sína, sem
í.tbi. 1989 VIKAN 45