Vikan - 12.01.1989, Blaðsíða 25

RITHÖFUNDUR
Ég er ekki að skrifa
nein bókmenntaverk
Spennusagnahöfundurinn Birgitfa H. Halldórsdóttir ÍVikuviðtali
TEXTI OG MYNDIR: SVALA JÓNSDÓTTIR
Birgitta H. Halldórsdóttir er tæplega
þrítug, en hefur þegar sent £rá sér
sex skáldsögur. Auk ritstarfanna er
Birgitta húsmóðir á Syðri-Löngumýri
í Blöndudal og gengur þar í öll verk
innanhúss sem utan. Hún segir hér
frá lífi sínu sem rithöfúndur og hús-
móðir í sveit, hvemig hún var ætt-
leidd við fæðingu og fékk síðan vitn-
eskju um uppruna sinn, hvernig hún
hitti eiginmann sinn á sveitaballi og
hvemig hún hneykslaði sveitunga
sína með fyrstu bók sinni. Ennfremur
ræðir hún um umtal og sögusagnir,
gagnrýnendur og framtiðardrauma.
Það er fallegt veður þennan dag í
Blöndudal, heiðskírt og ffemur hlýtt, eftir
langvarandi kuldakast. Útsýnið út um eld-
húsgluggann á Syðri-Löngumýri er yfir dal-
inn þar sem áin Blanda liðast ffiðsæl undir
brúna handan við græn túnin, með Langa-
dalsfjöllin í baksýn, nær fjólublá í sólskin-
inu. Á túninu er sláttuvél ekið í hringi, við
stýrið situr húsmóðirin á bænum, en
skömmu síðar kemur hún inn, klædd í
gallabuxur og skyrtu. Hún er grönn og
kvik í hreyfingum, með síðan hártopp sem
hún er stöðugt að ýta lfá augunum, hlýleg
og brosmild. Birgitta býður mér kaffi og
meðlæti af alkunnri gestrisni bænda,
kveikir sér í sígarettu og við spjöllum um
stund um veðrið og búskapinn. En það er
ekki ætlunin að ræða um tíðarfarið heldur
um rithöfundinn og konuna Birgittu, ævi
hennar og lífsviðhorf.
Var ættleidd nýfædd
Birgitta er alin upp á Syðri-Löngumýri
og býr nú með eiginmanni sínum, Sigurði
Inga Guðmundssyni og föður, Halldóri Ey-
þórssyni. Hún segir uppvaxtarárin í sveit-
inni hafa verið hamingjurík. „Ég er ein-
birni og átti enga leikfélaga, en hér var
yfirleitt margmenni og alltaf einhver sem
hafði tíma til að sinna mér, þannig að ég
var aldrei einmana. Afi og amma voru mér
líka ómetanleg, amma sagði mér oft sögur
og ævintýri. Sennilega á ég það henni að
þakka að ég fékk áhuga á skáldskap og fór
að setja saman sögur.“
Þegar hún var sjö ára fékk hún að vita að
hún væri ættleidd, hún hefði verið gefin
foreldrum sínum nýfædd. „Pabbi og
■ „Ég hélt því vandlega leyndu að ég vœri að skrifa.
Fólk hafði líka misjafnar skoðanir ó þessu brölti
mínu, sumum fannst bókin dólítið gróf.“
í.tbi. 1989 VIKAN 25