Vikan - 12.01.1989, Blaðsíða 15

TEXTI: HARTMANN BRAGASON
Iþjóðsögum íslend-
inga er mikið um
sagnir af álfum og
huldufólki og glettn-
um samskiptum vætt-
anna við mannfólkið. Nú eru
slíkir þjóðhættir almennt í
orði kveðnu taldir vera hjátrú
og hindurvitni hinna myrku
miðalda gamla bændasamfé-
lagsins. En ekki er laust við að
þessi trú hafi glætt bændasam-
félagið vissum ævintýraljóma
og spennu, sem okkar upplýsta
þjóðfélag fer á mis við. Trúin á
tilvist álfa og huldufólks er
samt ótrúlega lífeeig í þjóðar-
sálinni. Það byggist m.a. á
þeim varhug sem fólk ber til
bygginga- og vegaframkvæmda
á stöðum þar sem meintir
álagablettir og álfabyggðir
eru.!) Þarna virðist koma til
árekstra á milli gamalla þjóð-
hátta og framrásar nútíma
menningar, samanber eftirfar-
andi álfaljóð á samneíndri
hljómplötu Magnúsar Þórs:2)
/ gömlum gögnum
segir svo frá
er álfar
bjuggu mömmm hjá
saman þeir lifðu
í scelu á jörð
vinátta
samvinna
leikur og störf
fá
þeir fyrirgcfiö
fá
þeir öllu gleymt
fá
þeir snúið aftur
í mannanna heim
eru álfar kannski memt?
Djúþt oní jörðu
búa þeir enn
álfar sem forðast
illa tnenn
'minningar lifa
sögunum í
vonandi birtast
þeir bráðum á ný
hver
glataðifriði
hver
lýstí yfir stríði
hver
vildi fá meira
en móðir jörð gaf
eru álfar kannski metm?
t garðinum bak við
stóran stein
stundum sjá má
álfasvein
tekinn til augna
þt’í daþurhann er
horfir á heiminn
hvað hefur skeð. “