Vikan - 15.06.1989, Blaðsíða 56

5MA5AC5A
Scmnleikuriitn
um Pyecrof t
Hann situr aðeins í fárra metra
fjarlægð. Ég sé hann, ef ég lít
um öxl. Ef ég mæti augnaráði
hans, og það geri ég því nær
alltaf, tala augu hans þýðingarmikið mál.
Aðallega eru þetta bænaraugu, en þó skín
úr þeim einhver tortryggni. Fari hún
bölvuð, þessi tortryggni í Pyecraft!
Ef ég vildi koma upp um hann, myndi ég
hafa gert það fyrir löngu síðan. Ég stein-
þegi, ég segi ekki nokkurn skapaðan hlut.
Hann ætti því að geta verið í essinu sínu, ef
slíkir ístrubelgir eru nokkurntíma í essinu
sínu. En hver myndi trúa mér, ef ég segði
frá öllu saman?
Vesalings gamli Pyecraft! Ógæfusami
píslarvottur ístrunnar. Feitasti klúbbfélagi
í allri London!
Hann situr við eitt litla borðið hjá arnin-
um og úðar upp í sig. Hann hámar eitthvað
í sig, en hvað er það? Ég lít við. Jú, þarna
hverfúr upp í hann heit, smurð tröllakaka.
Og augu hans stara á mig.
Þetta ræður úrslitum, Pyecraff!
Úr því þú hagar þér svona fyrirlitlega, úr
því þú glápir stöðugt á mig, eins og ég
væri ekki heiðarlegur maður, þá geri ég
mér hægt um vik og skrifa þetta allt saman
niður hérna rétt fyrir augunum á þér — all-
an sannleikann um þig, manninn, sem ég
hjálpaði og verndaði, en endurgeldur það
með því að gera mér ólíft í klúbbnum, al-
gjörlega ólíft, með þessu stöðuga augna-
ráði, með þessum vatnsbláu, átakanlegu
bænaraugum um að koma ekki upp unt
þig, segja ekki neitt.
Og auk þess. Hví er hann líka alltaf ét-
andi? Jæja, hérna kemur sannleikurinn, all-
ur sannleikurinn, ekkert nema sannleikur-
inn.
Ég kynntist Pyecraft einmitt í þessum
reyksal. Ég var nýr félagi, feiminn og upp-
burðarlítill, og hann tók eftir því. Ég sat
aleinn við borð og var að óska þess, að ég
vissi meira um meðlimina, þegar hann tók
stefnuna til mín allt í einu, heil skriða af
kjöti og beinum, og hlammaði sér stynj-
andi niður á stól við hliðina á mér. Hann
blés þar um stund, burðaðist við að
kveikja sér í vindli og ávarpaði mig síðan.
Ég man ekki, hvað hann sagði, en eitthvað
var hann að tala um, að það kviknaði illa á
eldspýtunum og hann stöðvaði þjónana
einn af öðrum, á meðan hann lét dæluna
ganga, til þess að segja þeim þetta um eld-
spýturnar með sinni mjóu, skræku rödd.
Það var einhvern veginn á þennan hátt,
sem fýrsta viðræða okkar var.
Hann talaði um ýmsa hluti og fór svo að
minnast á íþróttir. Því næst kom hann að
líkamsbyggingu minni og vexti.
Eftir H.G. Wells
— Þér ættuð að hafa öll skilyrði til þess
að vera leikinn í „cricket", sagði hann.
Ég býst við að ég sé grannur, sumir
myndu kalla mig mjóvaxinn, og ég er frek-
ar dökkur yfirlitum, en ég blygðast mín
ekkert fyrir það, að langalangamma mín
var Hindúi. Þrátt fýrir það kæri ég mig ekk-
ert um, að því nær ókunnugir menn sjái
það eða séu að hnýsast í það. Mér var því
ekkert um Pyecraft frá því fyrsta. En hann
hafði aðeins talað um mig til þess að geta
leitt talið að sjálfúm sér.
— Ég býst við, að þér hreyfið yður
meira en ég, og ef til vill étið þér engu
minna, sagði hann.
Eins og allir ístrubelgir, gerði hann sér í
hugarlund, að hann æti svo að segja
ekkert.
— En samt sem áður, hélt hann áfram og
brosti með sjálfum sér, þá erum við nú
talsvert ólíkir.
Og því næst fór hann að tala um ístruna,
hann ræddi fram og aftur um ístruna á sér,
um allt, sem hann gerði til þess að eyða
henni, um allt, sem hann hefði í hyggju að
gera til þess að verða grennri, hvað aðrir
hefðu ráðlagt honum við ístrunni og hvað
aðrir ístrubelgir hefðu gert við sinni ístru.
U m leið og hann sagði þetta fálmaði hann
kæruleysislega í einn myndarammann. Ramminn féll á
legubekkinn og brotnaði en sjálfur sentist Pyecraft
í loft upp. Það varð heilmikill dynkur, þegar hann skall
upp undir loftið.
54 VIKAN 12. TBL. 1989