Vikan - 15.06.1989, Síða 60

Frh. af bls. 55
yður inn, ef þér kæmuð, sagði hún. En svo
bætti hún við, íbyggin á svip:
— Hann er lokaður inni.
— Lokaður inni?
— Já, hann lokaði sig inni í gærmorgun
og hefur ekki hleypt neinum inn síðan,
herra minn. Og hann er síbölvandi. Það er
skelfilegt.
Ég starði á dyrnar, sem hún skimaði til.
— Er hann þarna?
— Já, herra minn.
— Hvað gengur að honum?
Hún hristi höfúðið, döpur í bragði.
- Hann hrópar stöðugt á kraftfæðu, ein-
hvern mat, sem sé þungur í maga, og ég
læt hann hafa eins mikið og ég get. Hann
hefir fengið flesk, kraftbúðinga og kraftsós-
ur, en brauð vill hann ekki. Já, þannig er
það. Auðvitað hef ég orðið að gjöra svo vel
að skilja við þetta utan við dyrnar. Ég skal
segja yður nokkuð, herra minn. Það er
eitthvað hræðilegt, sem hann er að éta.
Það heyrðist skrækur að innan.
— Er það Formalyn?
— Eruð það þér, Pyecraft? kallaði ég til
baka, um leið og ég gekk að dyrunum og
knúði þær rösklega.
— Segið henni að fara.
Ég gerði það.
Því næst heyrði ég einkennilegt krafs-
hljóð við hurðina, rétt eins og einhver
væri að leita að snerlinum í myrkri, og
saman við blönduðust hinar góðkunnu
stunur í Pyecraft.
— Allt í lagi, kallaði ég. Hún er farin.
En það leið á löngu áður en dyrnar opn-
uðust. Loksins heyrði ég að lyklinum var
snúið, og rödd Pyecrafts kallaði:
— Kom inn!
Ég tók í snerilinn og opnaði dyrnar.
Auðvitað bjóst ég við að sjá Pyecraft. En
sem ég er lifandi maður, hann sást bara
hvergi!
Ég hef aldrei orðið eins agndofa á ævi
minni. Þarna var setustofan hans og allt á
tjá og tundri. Diskar og skálar innan um
bækur og ritföng og sumum stólunum velt
um koll. En Pyecraft...?
— Allt í lagi góði vinur, heyrði ég sagt
yfir höfði mér. Lokið dyrunum.
Þá kom ég Ioksins auga á hann.
Þarna var hann, alveg uppi undir lofti, í
horninu hjá dyrunum, rétt eins og hann
væri límdur fastur. Andlitið var kvíðafullt
og reiðilegt. Hann pataði og baðaði út öll-
um öngum.
— Lokið dyrunum, hvein í honum. Ef
þessi kvenmaður kemst að því...
Ég lét aftur dyrnar, færði mig nokkrum
skrefum innar og stóð þar og glápti á hann.
— Ef eitthvað lætur undan, og þér dett-
ið niður, Pyecraft, þá hálsbrotnið þér.
— Já, ég vildi að ég gæti það, hvæsti
hann.
— Að maður á yðar aldri og svona þung-
ur á sér skuli fást við slíkt og þvílíkt príl!
— Æ, góði, bað hann í örvæntingarrómi.
Ég skal skýra málið.
Hann benti og pataði.
— Hvers vegna í sjálfum djöflinum hald-
ið þér yður stöðugt þarna uppi?
En þá rann ljós skilningsins loksins upp
fyrir mér. Honum var þetta ekki sjálfrátt.
Hann var ekkert að gera sér leik að þessu.
Nei, hann sveif þarna uppi, alveg eins og
5MÁ5AC5A
gasbelgur myndi hafa gert undir sömu
kringumstæðum.
Hann tók að berjast um, reyndi að
spyrna sér frá loftinu og klifra niður vegg-
inn til mín.
— Það er þessi uppskrift, sagði hann og
pataði. Hún langalang... Um leið og hann
sagði þetta, fálmaði hann kæruleysislega í
einn myndarammann. Ramminn féll á
legubekkinn og brotnaði en sjálfúr sentist
Pyecraft í loft upp. Það varð heilmikill
dynkur, þegar hann skall upp undir loftið.
Nú skildi ég fyrst, hvers vegna hann var
allur hvítskellóttur. Hann reyndi nú aftur,
miklu varkárari, að fikra sig niður með ar-
inhillunni.
Hann ræddi
fram og aftur um
ístruna á sér, um allt,
sem hann gerði til þess
að eyða henni, um allt,
sem hann hefði í hyggju
að gera til þess að verða
grennri, hvað aðrir
hefðu ráðlagt honum við
ístrunni og hvað aðrir
ístrubelgir hefðu gert við
sinni ístru.
Það var í rauninni stórkostlega ein-
kennileg sjón að sjá þennan stóra, feita og
hjartveika mann vera að reyna að komast
frá loftinu niður á gólf, með höfuðið á
undan.
— Þessi uppskrift, sagði hann. Hún
dugði allt of vel.
— Nú, hvernig þá?
— Þyngdartap, því nær algert þyngdar-
tap.
Og þá skildi ég, hvernig í öllu lá.
— En herra minn trúr, sagði ég. Það sem
yður vanhagaði um, var auðvitað meðal
við fitu! En þér kölluðuð það alltaf þyngd.
Já, þyngd! Það var orðið, sem þér notuð-
uð.
Einhvern veginn komst ég í himnaríkis-
skap. Mér líkaði prýðilega við Pyecraft.
— Leyfið mér að rétta yður hjálparhönd,
sagði ég og tók í hönd hans og dró hann
niður. Hann spriklaði og reyndi að fá ein-
hverja fótfestu. Það var ósköp svipað því,
að ég væri að draga niður fána í stormi.
— Þetta borð þarna, sagði hann, það er
úr mahoní og mjög þungt. Ef þér getið
komið mér undir það, þá...
Ég gerði það, og svo valt hann þarna til
og ffá undir borðinu, eins og hertekinn
loftbelgur, á meðan ég stóð hjá arninum
og talaði við hann.
Ég kveikti mér í vindli.
— Blessaðir segið mér nú, hvað komið
hefur fyrir.
— Ég tók það, sagði hann.
— Hvernig var það á bragðið?
— O, alveg hræðilegt!
Já, ég gat svo sem vel trúað því. Hvort
sem tekið er tillit til efnanna, blöndunar-
aðferðanna eða afleiðingarmöguleikanna,
þá hefúr mér alltaf fundist að þessi meðul
langalangömmu minnar myndu vera alveg
laus við það að vera lystug. Sjálfur myndi
ég...
- Ég dreypti dálítið á því fyrst.
— Einmitt það.
— Já, og svo þegar mér fannst ég verða
eitthvað svo léttur á mér eftir aðeins eina
klukkustund, þá ákvað ég að taka það allt.
— En góði Pyecraft...
— Ég hélt fyrir nefið og svo hélt ég
stöðugt áffam að verða léttari og léttari,
og réð ekki við neitt, eins og þér skiljið.
Skyndilega greip hann æsing.
— Já, en hvað í ósköpunum á ég nú að
taka til bragðs?
— Ja, það er augljóst mál, hvað þér meg-
ið ekki gera. Þér megið ekki fara út undir
bert loft, því að þá stígið þér í loft upp,
alltaf hærra og hærra. Og ég sveiflaði hand-
leggjunum upp á við. Það yrði þá að senda
Elia til að sækja yður eða einhvern slíkan
flugmann.
— Ég vona nú að þetta lagist með tíman-
um.
Ég hristi höfúðið og sagði:
— Nei, þér getið ekki gert ráð fýrir því.
Svo greip æsingin hann aftur. Hann
sparkaði í nærliggjandi stóla og lamdi
gólfið. Hann hagaði sér alveg eins og við
mátti búast af stórum, feitum og uppstökk-
um manni, þ.e.a.s. hann hagaði sér mjög
illa og talaði um mig og langalangömmu
mína af frámunalegum trúnaðar- og virð-
ingarskorti.
— Ég bað yður aldrei að taka þetta inn,
sagði ég.
Og ég var svo göfuglyndur að taka ekki
hart á öllum þessum svívirðingum, heldur
settist í hægindastólinn og tók að tala við
hann rólega og vingjarnlega.
Ég sýndi honum fram á, að þetta væri
ógæfa, sem hann hefði leitt yfir sig sjálfur,
þetta væri eiginlega aðeins ævintýraleg
þróun réttlætisins. Hann hefði alltaf étið of
mikið. Hann mótmælti, og við rökræddum
þetta um hríð. En brátt varð hann aftur
æstur og hávaðasamur, svo að ég hætti við
að reyna að koma vitinu fyrir hann með
þessari aðferð.
- Þar að auki kölluðuð þér hlutina ekki
réttu nafni, sagði ég. Þér töluðu ekki um
fituna, þó þér ættuð við hana. Nei, það var
ekki nógu fínlega til orða tekið. Þér
kölluðuð fituna þyngd, þér...
Hann tók fram í til þess að segja mér, að
hann kannaðist við þetta allt. En hvað ætti
hann að taka til bragðs?
Ég lagði til, að hann reyndi að laga sig
eftir þessum nýju kringumstæðum. Loks-
ins vorum við farnir að ræða málið
skynsamlega. Ég reyndi að telja honum trú
um, að það myndi ekki verða svo erfitt fyr-
ir hann að læra að ganga á höndunum neð-
an í loftinu.
— Ég get ekki sofið, sagði hann.
En það var nú ekki miklum erfiðleikum
bundið að leysa það vandamál. Ég benti
honum á að það væri vel hægt að búa út
hengirúm undir vírmadressu, festa hana
niður með köðlum og hneppa rúmfötun-
58 VIKAN 12. TBL 1989