Vikan - 16.11.1989, Blaðsíða 27

En hún fann engan. Allir gluggar og dyr
voru lokaðar. Það var því með öllu
óskiljanlegt hvernig nokkur mannvera
gæti barið á hurðina og opnað dyrnar og
síðan sloppið.
Tvisvar fundust lítil dýr í íbúðinni. Eitt
sinn fúgl og leðurblaka í annað sinn. Þá
voru allir gluggar harðlæstir og sömuleiðis
allar dyr. En þarna var enginn reykháfúr.
Reinharthjónin áttu lítinn hund, Keno
að nafni. Eitt sinn ráfaði hann inn í dimmt
og autt svefnherbergið en sneri allt í einu
snöggt við og skreið til baka með kviðinn
við gólflð, auðsjáanlega skelfingu lostinn.
Það kom einnig fyrir í önnur skipti að litli
hundurinn virtist verða var við einhvern
ósýnilegan gest. Þá hoppaði hann upp í
fangið á frú Reinhart, þar sem hann lá
skjáifandi af ótta, og hárin risu á hálsi hans.
Síðan fór hann að ýlffa og emja og starði út
í dimmt horn.
Þessi skelfing litla eftirlætisins hennar
gerði frú Reinhart ljóst að hér var eitthvað
dularfúllt á seyði sem hún gat ekki skilið,
þótt skrifað hefði margar dularfúllar sögur.
Tvær föðursystur hennar komu eitt sinn
til þess að dveljast hjá henni um nætursak-
ir. Um nóttina heyrði önnur þeirra létt
högg á höfðagaflinn á rúmi hinnar og
kveikti því ljósið. En systir hennar var
steinsofandi með hendur niður með
síðum. Höggin byrjuðu aftur og nú vakti
hún systur sína. En nú heyrðu þær báðar
hljóð, eins og verið væri að vélrita í bóka-
herberginu. Það reyndist dimmt og tómt.
Einn sonur Reinhartshjónanna bjó ann-
ars staðar og hafði honum ekki verið sagt
ifá þessum undarlegu truflunum. Hann
dvaldi hjá þeim næturlangt. Snemma
næsta morgun kallaði hann á móður sína
og bað hana að líta á djúpar rispur kring-
um þungan hægindastól sem var á nýmál-
uðu gólfl fyrir ffaman herbergisdyrnar þar
sem hann hafði sofið. Hann sagði móður
sinni að hann hefði vaknað um nóttina og
verið ískalt og hefði verið gripinn ein-
hvers konar skelfingu. Þá sagðist hann hafa
heyrt hávaða, eins og verið væri að færa til
þungt húsgagn. í heila klukkustund brak-
aði og brast í þessu. En um morguninn
hafði hann svo fúndið sex þumlunga rispu
á góifinu fyrir utan. Á þessu fannst engin
skýring.
Frú Reinhart hafði komið fýrir plöntum
við anddyri hússins, þar á meðal var ein
býsna stór jurt á hárri hiliu. Dag nokkurn,
þegar fjölskyldan kom heim úr ökuferð,
var þessi planta ekki á sínum venjulega
stað. En þegar inn var komið stóð hún án
pottsins á miðju dagstofúgólfinu í þrjátíu
feta fjarlægð frá sínum venjulega stað.
Fram að þessu hafði engum utan fjöl-
skyldunnar verið sagt ffá þessum kynlegu
fyrirbærum. En kvöld nokkurt í kvöldverð-
arboði ákvað frú Reinhart að segja frá
þessum undarlega óboðna gesti sínum.
Næsta dag kom sagan í blöðunum og þar
var því bætt við að margt fólk héidi að það
væri öldungadeildarþingmaðurinn, sem
fýrrum hefði búið í þessari íbúð, sem væri
valdur að reimleikunum og einnig í gömlu
skrifstofúnni sinni.
Mary Reinhart var ekki sérlega ginn-
keypt fyrir þessari skýringu en taldi hins
vegar að hér gæti verið um að ræða ærsla-
anda-fyrirbæri. En hvað sem þetta var þá
fengust aldrei skýringar á þessum fúrðu-
legu en meinlausu fyrirbærum. Síðar
hvarflaði reyndar að frú Reinhart hvort
þetta hefðu getað verið eins konar viðvar-
anir því að um þetta leyti dó móðir hennar
allt í einu við kringumstæður sem rithöf-
undinum þóttu ótrúlegar.
Fjórtán árum fyrir hinn hörmulega
dauða sinn hafði móðir frú Reinhart fengið
slag sem hafði gert hana næstum algjör-
iega hjálparvana og auk þess hafði hún
misst röddina. Þennan langa tíma hafði
henni ævinlega verið hjálpað í baðkerið
sitt. Hún hafði aldrei borið við að reyna að
komast í það hjálparlaust. Enda kom fjöl-
skyldunni saman um að það væri ómögu-
legt að hún gæti hreyft lamaða limi sína
nægilega til þess.
En eitt kvöldið, þegar frú Reinhart var
utan borgarinnar, þá skrúfaði Marie frá
heita vatninu og var síðan kvödd burt.
Þegar hún kom aftur nokkrum mínútum
siðar var gamla konan í vatninu sjóðandi
heitu og dó af afleiðingum þess. Eftir það
urðu engar trufianir í íbúðinni.
Eiginmaður ffú Reinhart dó árið 1912.
Hann hafði haft áhuga á möguleikum á
sambandi eftir dauðann og í mörg ár
höfðu hjónin rannsakað sálræn fýrirbæri
og lesið mikið um efúið. Síðasta bókin sem
þau lásu var Hinn mannlegi persónuleiki
og hvemig hann lifir líkamsdauðann eftir
Frederick W. H. Myers. Þótt frú Reinhart
væri treg í fýrstu ákváðu þau að lokum að
reyna að hafa samband sín á milii eftir að
annaðhvort væri látið.
Skömmu eftir lát mannsins síns reyndi
frú Reinhart þetta með miðli frá vestrænni
borg sem var henni ókunnugur. Hún gerði
allar venjulegar varúðarráðstafanir gegn
svikum, hélt jafnvel um hendur miðilsins
og kné.
Næstum þegar í stað fann hún hönd
þrýsta ofan á vinstri hönd sína og ferast
eftir henni þangað til hún snart giftingar-
hringinn hennar. Sem prófraun hafði frúin
fest á sig nælu innanklæða, herdeildar-
merki eiginmanns síns.
Enginn hafi hugmynd um þetta eða hvar
merkið væri falið nema hún sjálf. Miðillinn
var ekki í transi og þegar honum var sagt
firá höndinni þá stakk hann upp á því við
ffú Reinhart að hún gerði ráð fyrir því að
andi manns hennar væri viðstaddur og
legði fýrir hann spurningar.
Þótt frú Reinhart væri lítt trúuð á það
samþykkti hún þetta og spurði hvað hún
hefði komið með sem eitt sinn hefði til-
heyrt honum. Allt í einu fann hún sér til
mikillar undrunar höndina grípa um og
hrista merkið. Miðillinn hefði ekki getað
náð til þess, jafnvel þótt hann hefði haft
lausar hendur, því frú Reinhart hélt ennþá
höndum hans og hnjám. Höndin fór af
staðnum en kom brátt aftur og setti
eitthvað við hliðina á merkinu. Þegar hún
tók það ffam uppgötvaði hún að það var
rósarknappur.
Árum saman reyndi hún að finna á
þessu einhverja skýringu sem gæti fúll-
nægt vísindalegri hugsun hennar en án
árangurs. Rósarknappurinn var raunveru-
legur og reyndar tókst henni að varðveita
hann í iangan tíma.
Hinn frægi dr. J.B. Rhine við Dukehá-
skólann í Bandaríkjunum, sem hefúr sann-
að vísindalega að hægt er að hafa áhrif á
hreyfingar hluta með hugarafli einu
saman, þekkti Mary Reinhart og fékk
áhuga á sálrænni reynslu hennar og heim-
sótti hana. Hún viðurkenndi fýrir honum
að hún gæti trúað á tilveru ærslaanda en
gæti ekld trúað því, að hinir látnu sneru
aftur.
Sú reynsla sem næst því komst að eyða
þessari þrálátu vantrú gerðist þegar ffægur
miðill, frú Eileen Garrett (sem ég hef skrif-
að um ítarlega annars staðar) var í heim-
sókn. Það var boð í hinni sólríku íbúð
Reinharthjónanna í New York og niður
umferðarinnar fýrir neðan gluggana barst
þangað.
Þrír synir hjónanna höfðu komið tii þess
að kynnast hinum ffæga gesti og því var
það eðlilegt að talið bærist að lokum að
sálrænum fyrirbærum. Þetta gerðist eftir
lát Reinharts læknis.
Allt í einu lagði miðiilinn frá sér bollann
og sagði að hún gæti reynt og séð hverju
hún næði. Hún hallaði sér aftur á bak í
stólnum og lokaði augunum. Eftir dálitla
stund gerðist dáiítið sem snart frú Rein-
hart og syni hennar eins og rafstraumur.
Þau störðu á andlit miðilsins, eins og þau
gætu ekki trúað heyrn sinni, því þau
heyrðu af vörum miðilsins rödd Reinharts
læknis. Hann hafði haft viss sérkenni í tali
sem fjölskyldan kannaðist mætavel við og
þarna heyrðu þau það öll.
Síðan sagði röddin eitthvað sem frú
Reinhart varð að viðurkenna að engum
væri kunnugt um nema henni og hinum
látna eiginmanni hennar. Röddin hljómaði
nákvæmlega eins og hin kunna rödd eigin-
mannsins og sagði og vitnaði til dauða
síns: „Ég gerði mér ekki grein fýrir hvað
hafði hent mig fýrr en þú komst inn þessa
nótt og tókst í höndina á mér.“
Frú Reinhart reyndi aldrei ffamar að
hafa samband við hann.
Þessi fagra og fjölhæfa kona var heiðruð
með Pershingorðunni frá stjórn Bandaríkj-
anna og annarri orðu frá belgísku ríkis-
stjórninni fyrir hugrekki það sem hún
sýndi sem stríðsfréttaritari. Þá hlaut hún
einnig orðu fýrir það hugrekki sem hún
sýndi með því að leyfa tímaritinu Ladies
Home Joumal að birta grein um baráttu
hennar gegn krabbameini á þeim tíma
þegar þessi sjúkdómur var yfirleitt ekki til
umræðu opinberlega.
Endurtekin hjartaáföll hindruðu hana í
starfi sínu en þó hélt hún áfram að skrifa
og lauk árið 1948 ævisögu sinni þar sem
skiptast á gleði og sorg.
En ef til viil sýndi hún þó mest hugrekki
þegar hún opinberaði þau undarlega og
óskýrðu atvik sem hér hafa verið rakin, því
á hennar tímum var hæðst að öliu sem
kennt var við nokkuð yfirnáttúrulegt. Sem
heimsfræg persóna bauð hún byrginn at-
hlægi og gagnrýni en hugrekki hennar
lýsti sér í því að neita að bæla niður neitt
sem henni var ljóst að væri satt, enda þótt
hún gæti ekki skiiið það. Hún lést árið
1958 og hver veit nema Mary Robert
Reinhart kunni nú svörin við þessum ráð-
gátum.
23. TBL. 1989 VIKAN 25