Vikan - 16.11.1989, Blaðsíða 34

5MA5AC5A
anum, alla leið inn í borgina. Ég er að
verða gamall maður, hugsaði hann. En það
gerir ekkert tU.
Hann eyddi næstum því öllum viðreisn-
arpeningunum sínum á tveimur dögum.
Sumir fóru fyrir húsaskjóli, sumir fóru fyrir
nýjum fötum, fyrir mat og lestarfargjöld-
um. Þegar hann kom út á brautarpallinn á
Purdy’s járnbrautarstöðinni, bauð leigubíl-
stjóri honum þjónustu sína. Hann sagði já
og settist inn í framsætið. — Veistu hvar
Cobbins búið er? spurði hann.
— Nei, sagði leigubílstjórinn. - Aldrei
heyrt um það.
— Það var við Edge Road.
— Ég hef hert um Edge Road.
- Þangað þarf ég að komast. Ég skal
segja þér þegar þú átt að stansa.
Hann sagði honum að stansa, þegar þeir
sáu litlu húsaþyrpinguna. Hann borgaði
manninum og beið eftir því að hann æki
burt áður en hann færi að einhverju hús-
inu. Þegar bíllinn var úr sjónmáli, fór hann
út af aðalbrautinni og niður eftir hliðar-
götu. Ekkert var kunnuglegt en hann hafði
ekki áhyggjur af því. Allt breyttist. Hnatt-
staðan heldur sér. Steinar endast.
Hann sá óslétta brún steinbrekkunnar
framundan sér og vissi að hann var á rétt-
um stað. Hann renndi sér niður af lítilli
fyrirhleðslu og beygði sig í hnjánum til að
draga úr fallinu. Hann var fimari fyrir tutt-
ugu árum. Fyrir enda brekkunnar var bratt
skóglendi og hann fór inn í það, þar sem
það var þykkast. Hann braust áffam, þang-
að til hann sá steinvörðuna, gamla svarta
trjástofninn og staðinn þar sem hann hafði
falið peningana.
Hann tók að fjarlægja steinana. Þeir
voru margir. Hann óttaðist ekki að upp
hefði komist um felustað hans meðan
hann var fjarvernadi. Sannfæring hans var
sterk eins og trúin.
Og þarna voru þeir enn þá í leðurkass-
anum, mikið reiðufé, snyrtilega búntað
eftir gildi seðlanna, örlítið rakir seðlar, en
enn þá nýir á svipinn og í fúllu gildi. Hann
strauk af töskunni - hún hafði kostað
fjörutíu dollara, þegar hún var ný og hann
flissaði þegar hann sá hvernig jörðin og
tíminn voru byrjuð að vinna á brúnunum
á henni. En hún var enn þá heil og sterk og
stóð fyrir sínu.
Hann sneri aftur upp á veginn og bar
töskuna. Að þessu sinni nam hann staðar
við eitt húsanna og barði dyra. Kona svar-
aði, leit grunsemdaraugum á töskuna hans
eins og hún byggist við söluræðu, en róað-
ist, þegar hún sá snjóhvítt hárið og heyrði
spruninguna. Gæti hann fengi vatnssopa
að drekka? Auðvitað. Mætti hann hringja á
leigubíl? Gerðu svo vel, síminn er þarna.
Þetta var vingjamleg kona, ekki ung. Allt í
einu varð Beggs óþægilega ljóst að Edith
myndi nú vera á sama aldri.
Hann náði heim í gamla hverfið í rökk-
urbyrjun. Málningin á leiguhjöllunum
breytti ekki útliti þeirra; hún var eins og
farði á andliti skækju. Ekki mikil breyting
hér, hugsaði hann; ef nokkuð, þá aðeins til
hins verra. Hrörnun og fúi, tuttugu ára lag
í viðbót á óhreinum gangstéttunum og
byggingunum. Svo sá hann mismuninn:
Þarna var komin verslun á hornið, þarna
var komin auð lóð þar sem sælgætisversl-
unin hafði staðið, götustrákarnir voru af
öðru þjóðemi, nýtt neonljós var komið
fyrir ffaman bar og matstofú Mike’s. Á
neonljósinu stóð Lucky’s og þegar kvikn-
aði á því snarkaði í ellinu og ljósið flökti
eins og það væri í þann veginn að deyja.
Hann gekk inn á barinn. Þarna hafði
hann eytt löngum stundum í æsku sinni,
jafhvel eftir að hann var giftur. En aðeins
lengd og breidd á hnettinum var sú sama.
Bar Mike’s hafði verið með grófúm, sterk-
um húsgögnum, heiðarlega upplýstur, og
barþjónninn var sveittur á handleggjun-
um. Lucky’s var allt annars konar staður.
Þarna var dimmt, of dimmt fýrir gömul
augu, skreytt með krómi og lituðu gleri og
hrófatildurlegri kokkteilstúlku. Þarna vom
jafnvel konur: Hann sá svarta kjóla og
perlufestar og heyrði hörkulegan kvenna-
hlátur. Barþjónninn var í hvítum einkenn-
isbúningi og hafði marðarandlit. Hann
spilaði á peningakassann eins og Hamm-
ond orgel.
— Já? sagði barþjónninn.
— Má ég hringja? sagði Beggs rámur.,
Fyrirlitning. — Þarna.
Hann hrasaði um eitthvað, rétti úr sér,
fann símaklefann. Hann fletti klunnalega í
símaskránni og dáðist að því hvað hún var
þykk; vínþefúrinn í kringum hann var
næstum nógu sterkur til að hann fyndi til
svima; hann hafði ekki rennt niður viskí-
dropa í tvo áratugi. Hann fann hana í síma-
skránni, Beggs Edith, nýtt númer, en
heimilisfangið var hið sama. Honum lá við
gráti af þakklæti í garð konu sinnar fýrir að
vera þrá og stöðug.
Hann fór inn í símaklefann, rak töskuna
milli fóta sér, kroppaði fimm sent upp úr
vasanum en sá svo að símgjaldið hafði
einnig breyst. Hann náði sér í tíu senta
pening en setti hann ekki í. Hann var of
skjálfhentur. Hann var ekki maður fyrir
þessu andartaki, gat ekki setið hér í þess-
um glerklefa og hlustað á röddina frá í gær,
málmkennda og líkamslausa í símatækinu.
Hann fór út úr símaklefanum og svitinn
bogaði af honum.
Hann settist á plusstól við barinn, lagði
olnbogana upp á borðið og hvíldi höfuðið
í höndunum. Enginn var að drekka. Bar-
þjónninn réðst á hann eins og bráð: Hvað
á það að vera? sagði hann lokkandi. - Þú
lítur út fýrir að þurfa einn sterkan, félagi.
Beggs leit upp: - Hvað kom fýrir Mike?
sagði hann.
— Hvern?
Glasið var fyrir framan hann; það var
búið að borga fyrir það; þenslan milli hans
og barþjónsins hafði minnkað. Barþjónn-
inn slappaði af og sagði: — Áttu við Mike
Duram, sem átti einu sinni þennan bar?
- Já.
— Hann er kominn undir sex fet, sagði
maðurinn og benti með þumalfingrinum
niður fýrir sig. — Fyrir líklega tíu árum. Ég
er fjórði eigandi barsins síðan. Varstu vin-
ur Mike?
- Ég þekkti hann, sagði Beggs. — Fyrir
langa löngu. Hann saup á glasinu sínu og
drykkurinn sprakk í höfði hans eins og
handsprengja. Hann hóstaði, kokaði og
spýtti og féll næstum fram á mahóníborð-
ið. Barþjónninn, bölvaði og færði honum
vatn.
— Hvað þykistu vera, spekingur? sagði
hann. — Ertu að reyna að segja, að vískíið
mitt sé ekki gott?
— Fyrirgefðu, það er svo langt síðan ég
hef fengið viskí.
— Jæja, segðu öðrum en mér. Hann
strunsaði burt, særður. Beggs huldi andlit-
ið í höndum sér. Þá fann hann snertingu í
mjóbakið. Hann sneri sér við til að sjá
ódýrar, mjallhvítar perlur, grannan, mjúk-
an háls, í flegnum, svörtum kjól.
— Halló, afi. Ertu kvefaður eða hvað?
- Það er ekkert. Hún kom og settist
gegnt honum, ung, föl, falleg stúlka, hör-
und hennar jafhvel hvítara en gervifestin,
sem hún bar um hálsinn.
— Ég er ekki vanur þessu, sagði hann. —
Ég þoli ekki áfengi lengur.
— Þú þarft þjálfún, sagði hún og brosti.
Svo varð honum ljóst, að þetta var ekki
viðvaningur; stúlkan vann þarna. Hann
teygði sig í töskuhandfangið. — Vertu kyrr,
afi, þú getur ekki flogið á einum væng.
— Nú skil ég ekki.
— Fáðu þér aftur í glasið, það verður
betra næst.
— Ég býst ekki við því.
— Ég skal segja þér nokkuð. Þú kaupir í
glas og reynir það; ef þér líkar það ekki
skal ég ljúka við það fýrir þig. Þetta er eins
og að fá peningana aftur, nema hvað þú
ferð enga peninga. Hún hló glaðlega.
Hann byrjaði að mótmæla, en þoldi ekki
að sjá brosið hverfa, jafiivel þótt það væri
falskt.
- Allt í lagi, sagði hann rámur.
Hann
teygði sig
niður eftir
töskuhand-
fanginu
og
greip
í tómt...
\
32 VIKAN 23. TBL.1989