Vikan - 17.11.1938, Blaðsíða 8

8
VIKAN
Nr. 1, 1938
var svo að stelast til að reykja þetta. Samt
sem áður fékk ég góða einkunn. Reikning-
ur og biblíusögur voru mín eftirlætisfög.
Leyfin notaði ég meðal annars til þess
að vinna hjá Larsson slátrara. Oft var
mér trúað fyrir því að fara langar leiðir
eftir kúm til slátrunar og stundum var ég
látinn fara með þær alla leið til Málmeyj-
ar. Einu sinni vorum við Sigfreður sendir
með kú til Vellinge, og áttum að taka þar
kú til baka. Varð þá mamma örvita af
hræðslu um okkur, því við urðum að gista
Per Albin var ekki að
halda neina pólitíska
æsingaræðu, þegar
þessi mynd var tekin.
Hann var að mæla
fyrir minni sænska
fánans á íþróttaleik-
vanginum í Stokk-
hólmi og lauk ræðu
sinni á þessa leið:
Lifi blá-guli fáninn!

Gústav Svíakonungur og PerAlbin Hansson í veizlu. Þeim kemur vel saman.
ana, átti ég að hafa burstað föt og skó
búðarmannanna. Ég byrjaði á því kl. 7. En
það var þriggja sundarf jórðunga ganga frá
Kulladal, þar sem ég átti heima, til torgs-
ins í Málmey, svo
ég varð að fara á
fætur kl. hálf sex. Á
dag'nn vann ég svo
við að bera körfur,
aka handvögnum og
brenna kaffi og var
ekki kominn heim
fyrr en kl. 9 á kvöld-
in. Ég fékk 4 kr. á
viku og einu sinni lá
nærri að ég þyrfti að
borga helminginn af kaupinu, því þá hafði
ég dottið og brotið soyuflösku.
En ég slapp við það, og kom það sér
ákaflega vel, því að einmitt þetta sama
kvöld ætlaði pabbi að sækja m'g í vinn-
una til þess að kaupa handa mér buxur
fyrir laun mín. Þetta var erfið vinna fyrir
smástrák, en hún kom sér samt vel, og
það man ég, að ég grét, þegar ég varð
að hætta í vinnunni til þess að ljúka við
námið. Einn af viðskiptamönnum verzlun-
arinnar var August Nilsson, ritstjóri, sem
nú býr í Kapparb. Hann jók vikulaun mín
um 10 aura í hvert skipti, sem ég kom
heim til hans í Lundavágen.
Framh. á síðu 14.
í Vellinge. Um nóttina sendi mamma Lars-
son yngri til þess að leita okkar dauða-
leit á þjóðvegunum.
Daginn eftir komum við heim heilir á
húfi. En þó mömmu þætti vænt um að sjá
okkur aftur, fórum við ekki varhluta af
skömmunum — mest fyrir það, að hafa
ekki verið þokkalegri til fara, þegar við
gistum fæðingarbæ hennar. Stundum kom
það fyrir, að við fengum að halda í stjórn-
taumana, þegar Larsson yngri — á þeim
tímum, þegar htið var um kjöt — ók um
göturnar með fisk, og fékk þá stundum
helzt til góðar viðtökur, þar sem hann
kom. En hryssan hans var þægðar skepna
og rataði sjálf heim, þegar mest á reið.
Þegar ég var tólf ára, fór ég fyrir al-
vöru að vinna fyrir mér. Ég hafði ekki
lokið barnaskólanámi, þegar mér hlotnað-
ist fyrsta staðan í kaupstað, svo eftir
að við fluttum til Málmeyjar, varð ég að
halda áfram að lesa til þess að geta lokið
fullnaðarprófi í skólanum. En áður en ég
komst svo langt, hafði ég sem sendisveinn
kynnzt bænum í krók og kring. Þetta sendi-
sveinsstarf var þó ekkert sældarbrauð.
Áður en búðin var opnuð kl. 8 á morgn-
Það er ekki á hverju kvöldi, sem forsætisráðherrann getur veriö heima hjá konunni sinni.