Vikan - 17.11.1938, Síða 10

10
VIKAN
Nr. 1, 1938
Giftu þau
sig í París — ?
Smásaga eftir M. D. Maule.
Teikningarnar eftir N. Wedel.
AÐ var alveg sérstakt að fyrirhitta
mann, sem notaði ekki fyrstu sam-
verustundirnar til að slá kjánalega gull-
hamra og glápa síðan ástþrunginn á hana
eins og doðaveik kýr! En þetta gerði Jim
Tramment ekki, og þess vegna langaði
Patricu til að kynnast honum ögn nánar.
Jim Tramment hafði fast að því litið
hana fyrirlitningaraugum, þegar þau sá-
ust í fyrsta sinn. Hann hafði að minnsta
kosti ekki tekið bros hennar mjög hátíð-
lega. Patrica gat sér þess til, að það
mundi vera af því, að hann væri óvanur
að umgangast ungar stúlkur. Hann kom
beina leið frá Canada, þar sem hann hafði
rekið hagnaðarlítinn búskap í nokkur ár.
En svo hafði hann verið svo lánssamur að
finna upp nýja tegund af þreskivélum.
Amerísk verksmiðja keypti uppfinningu
hans dýru verði, og Jim eignaðist tölu-
verða peninga. Og nú notaði hann tæki-
færið til að skreppa heim til Englands, og
þangað var hann kominn.
Honum fór svo einkennilega vel að ræða
um vinnu sína. Gráu, greindarlegu augun
hans skutu neistum. Hinir hörkulegu
drættir við munnvikin leystust upp í mildu
brosi — og hakan varð ekki eins harð-
neskjuleg sem endra nær. Patricu fannst
hann blátt áfram glæsilegur. Hann stóð
að minnsta kosti skör framar öllum öðr-
um, sem hún þekkti og hún ákvað að
leggja sig fram til að kynn-
ast honum.
Nú beið hún eftir honum
í nónte.
Það hafði gengið full erf-
iðlega fyrir henni að fá hann
til að koma, en hann hafði þó
látið undan síga. Klukkuna
vantaði fimm mínútur í f jög-
ur. Hann hlaut að koma á
hverri stundu.
Dyrabjöllunni var hringt.
Patrica leit rannsakandi um
í stofunni — hvert allt væri
ekki í röð og reglu — og
hljóp svo til dyra. Hún bjó í
nýtízku íbúð: stofa, svefn-
herbergi, eldhús og bað.
Jim virtist enn meiri vexti
og karlmannlegri í yfirhöfn-
inni. Patrica fannst mikið til
um glæsileik hans og hið
karlmannlega yfirbragð.
— Gjörið þér svo vel og
fáið yður sæti, hr. Tramment.
Ég skrepp fram og laga teið.
Ég skal vera voða fljót. Það
er ágætt að sitja á dívanin-
um mínum — gjörið þér svo
vel, og velkomnir!
Jim skimaði um í þessu ,,futuriska“ um-
hverfi, setti totu á munninn, eins og hann
ætlaði að segja eitthvað — en það kom
ekkert hljóð, ekkert orð. Og þannig stóð
hann með galopinn munninn er Patrica
sveif út um dyrnar.
Og enn stóð hann vandræðalegur fram
við dyrnar, þegar Patrica kom inn með
svartan, gljáandi teketil í annari hendi og
disk með glóðvolgum tebollum í hinni.
Hún tók óðara eftir því, að hann var
blóðrauður og þrútinn á eyrnasneplunum.
— Er ekki — hafði þér ekki, — ég á
við, hvort þér búið hér einar, stamaði hann
enn vandræðalegri en fyrr, meðan hún
lagði hnossgætið frá sér á lítið borð fram-
an við arininn.
— Já, auðvitað geri ég það. Hún horfði
undrandi á hann og bað hann að taka sér
sæti.
— Og svo fáið þér yður tesopa. Þér er-
uð eitthvað svo þungt hugsandi!
— Já, ég hélt auðvitað, þegar þér buð-
uð mér hingað heim, að hér yrðu fleiri
gestir, fleira fólk--------Ef ég hefði
vitað það----------
Og lengra komst hann ekki.
— Þér eigið við, að þér munduð ekki
hafa tekið heimboði mínu, nema af því þér
álituð, að hér mundi sitja móðir mín, grá-
hærð og roskin, með prjónana sína, eða
einhver gömul frænka til skrafs og bolla-
legginga eftir á. Var það ekki það, sem
þér ætluðu að segja! ? Og Patrica lét dæl-
una ganga með ögrandi augnaráði.
— Þér skuluð vita það, að nú á tímum
geta ungar stúlkur borið hönd fyrir höfuð
sér, og þurfa ekki að fara eftir neinum
kerlingabókaserimoníum með eitt eða ann-
að. Ef það er eithvað við það að athuga,