Vikan - 09.03.1939, Blaðsíða 20

20
VIKAN
Nr. 10, 1939
tli ég fái aldrei að gera neitt, hugs-
aði Pési litli, kaupstaðarstrákurinn,
fyrsta morguninn í sumarfríinu, þegar
nýju foreldrarnir hans voru að sýna hon-
um bæinn. Ætli það séu ekki jafnmörg
dýr hér og í dýragarðinum?
Pési vissi úr dýrafræðinni, að mamma
folaldsins hét hryssa, en hérna hét hún
Grána. Hann vissi líka, að stóri tarfurinn
var pabbi allra litlu kálfanna.
— Það má líka sjá, að hann er hreyk-
inn af þeim, sagði Pési. — En nú er hann
líklega að skamma þá.
Tarfurinn baulaði og ranghvolfdi augun-
um. — Þú mátt ekki koma nálægt honum,
því að það er ómögulegt að segja, hvað
hann getur gert, sagði fjósamaðurinn. —
Og ef hann reiðist, getur hann stein-
drepið þig.
— Við skulum segja honum, hvað hann
má ekki gera, sagði húsfreyjan, svo að
hann geti varað sig.
Maðurinn kinkaði kolli. — Fyrst og
fremst átti hann að vara sig á tarfinum. 1
hesthúsinu mátti hann ekki koma nálægt
Rauð og Nóru, því að þau bitu og slógu.
Og hann mátti ekki koma nálægt sláttu-
vélinni, því að á henni gat hann skorið
sig.
Allsstaðar var eitthvað, sem hann átti
að vara sig á. Hann mátti ekki snerta á
litlu kjúklingunum og andarungunum. 1
garðinum voru tré, sem hann mátti ekki
khfra í, og runnar, sem hann mátti ekki
tína ber úr. Þar voru líka beð, sem hann
mátti ekki stíga í — já, það var svo margt,
að honum var ómögulegt að muna helm-
inginn af því. Honum þótti vænt um, að
þau skyldu ekki hafa sagt sér þetta í gær-
kvöldi, því að þá var hann svo þreyttur
og syfjaður, að hann mundi ekki hafa skil-
ið neitt. Og hann hafði farið að skæla,
auminginn litli.
En þegar lengra leið á daginn, komst
hann að raun um, að hann mátti gera
miklu meira en honum var bannað. Og
þau voru öll svo góð við hann. Hann mátti
borða eins mikið og hann vildi, meira að
segja hafði konan sagt honum að borða
meira, þegar hann var hættur. Og hann
mátti fá egg, þegar hann var í eldhúsinu
hjá henni, og eins mikla mjólk og hann
gat drukkið. Hann mátti fara með bónd-
anum í bæinn og halda í taumana á heim-
leiðinni. Og hann mátti hjálpa smalanum
að reka kýmar.
Einn daginn sýndi smalinn honum,
hvemig hann ætti að fara að fiska, og
þegar Pési kom heim, spurði hann, hvort
hann mætti fiska.
Bóndinn hristi höfuðið: — Nei, það
máttu ekki, því að ef þú dmkknar, þá verð-
ur okkur kennt um það, og pabbi þinn og
mamma ná sér aldrei eftir það.
Þá fór Pési að hlæja: — Ég segi pabba
og mömmu alltaf frá því, þegar ég fer í
sundlaugarnar, og þeim leiðist það ekki
mikið, því að ég kann að synda.
— Þú, litla flónið, sagði bóndinn hlæj-
andi, og svo fór konan líka að hlæja. —
Eigum við að fara með hann niður að á,
þegar við erum búin að drekka kaffið, og
sjá, hvað hann getur?
Hún hafði ekkert á móti því. Og þegar
þau komu að ánni, fór maðurinn úr skón-
um og jakkanum og settist í grasið. Pési
var fljótur að klæða sig úr. — Kemur þú
ekki líka, sagði hann.
Bóndinn tók út úr sér pípuna. — Nei,
en ég ætla að verða tilbúinn að stinga mér
eftir þér, ef þér fatast sundið.
— Uss, sagði Pési og stakk sér fimlega
niður í vatnið. Hann kom fljótlega upp og
kallaði:
— En hvað það er heitt. Komdu út í?
— Nei, góði minn. Eg er svo feitur og
latur.
— Hvað er þetta barn. Botnarðu alls
staðar? hrópaði konan. — Handleggimir
standa upp úr vatninu.
— Já, en nú dýpkar allt í einu, svaraði
Pési vesældarlega og hvarf.
— Ut í með þig, maður, hrópaði konan
skelkuð.
— Nei, sagði maðurinn hlæjandi. —
Hann er að leika sér, strákurinn. Sjáðu nú!
Pésa skaut upp og nú lék hann allar
þær hstir, sem hann kunni, og fósturfor-
eldramir skemmtu sér vel.
— Þú mátt fiska, ef þú vilt, sagði mað-
urinn. — Og þú færð 50 aura fyrir álinn.
— Þú gefur honum líklega krónu fyrir
stóra ála, sagði konan.
— Jæja, segjum það. Hann má .bara
ekki setja mig á hausinn, sagði maðurinn
hlæjandi.
Síðan sat Pési öllum stundum við veið-
ar, en fékk ekkert nema skeljar og aborra.
Pési varð fyrir miklum vonbrigðum, því
að hann hélt, að hann myndi græða svo
mikið, að hann gæti sagt við mömmu sína,
þegar hann kæmi heim: — Nú skal ég
borga rafmagnsreikninginn einu sinni. Hún
hafði svo oft kvartað undan honum.
En honum tókst ekki að veiða ála, og
hann hélt, að hann gæti ekki fiskað.
Einn daginn valdi hann sérstaklega góða
maðka og lagði af stað með stöngina. Him-
inninn var alskýjaður, en Pési skipti sér
ekkert af því. Hann hafði aldrei séð þrumu-
veður og var því ekkert hræddur við það.
Hann setti stöngina saman og kastaði fær-
inu út. Ó, bara ég fengi nokkra stóra, góða
ála, ekki eingöngu peninganna vegna, held-
ur af því, að hann hafði heyrt bóndann
segja, að steiktir álar væru það bezta, sem
hann fengi.
Hann fann, að kippt var í færið af
miklu afli og að það var þyngra en nokk-
urntíma hafði bitið á áður. Loksins gat
hann dregið fiskinn upp og kastað honum
í grasið fyrir aftan sig. Síðan stökk hann
á eftir til að skoða veiðina. En hann
hljóp skelfdur til hliðar, því að fiskurinn
synti í grasinu. — Ó — áll, hrópaði Pési.
En nú kom babb í bátinn. Hvernig átti
hann að koma þessu spriklandi kvikindi
heim? Hann varð að bera það á stönginni,
því að hann gat ekki komið við það með
höndunum. Hann hljóp nú af stað með ál-
inn á stönginni. Honum fannst hann ekk-
ert komast úr sporunum.
Allt í einu vildi slys til. Állinn beit snær-
ið í sundur og spriklaði í grasinu. Pési
fleygði sér ofan á hann. En hann gat ekki
haldið honum. Hann fór að háskæla.
Allt í einu datt honum í hug, að hann
hafði séð fiskikarlana taka utan um álana
með tuskum. Hann klæddi sig úr blúss-
unni og náði í fiskinn. Og svo hljóp hann
eins og fætur toguðu. Þvílíkur áll! Þegar
hann kom heim í túnið, ætlaði hann að
fara að kalla.
— Hér er stór áll!
En hann rak upp hræðsluóp og fleygði
bögglinum frá sér. Állinn hafði vafið sig
utan um beran handlegginn á Pésa. Aftur
náði hann álnum og þaut af stað, en þá
skaut niður eldingu, svo að hann missti
hann. En Pési gafst ekki upp, heldur spark-
aði nú sandi yfir álinn og tók hann upp.
— Hér er stór áll, hrópaði Pési í bæjar-
dyrunum.
— Hvar hefir þú verið, góði minn?
hrópaði konan úr eldhúsdyrunum.
— Auðvitað að veiða, svaraði Pési