Vikan - 27.04.1939, Side 9

Nr. 17, 1939
VIKAN
9
Kraftaverkið.
— Dóra Bittholz kemur á fimmtudag-
inn, sagði frú Sangrail.
— Á fimmtudaginn kemur? spurði
Clovis.
Móðir hans kinkaði kolli.
— Þarna ertu komin í laglega klípu,
sagði hann hlæjandi. Jane Martlet hefir
aðeins verið hérna í fimm daga, og hún er
aldrei minna en hálfan mánuð um kyrrt,
jafnvel þótt hún hafi skýrt og skorinort
verið boðin að dvelja í viku. Þú kemur
henni aldrei út úr húsinu fyrir fimmtu-
dag.
— Því ætti ég að gera það? spurði frú
Sangrail. Hún og Dóra eru góðar vinkon-
ur, eða hvað? Það minnir mig að minnsta
kosti að þær væru.
— Þær voru það, en það gerir þær ein-
mitt enn þá beizkari nú. Báðum finnst að
þær hafi hlúð að höggormi við barm sinn.
Ekkert vekur jafn mikla óvild og gremju,
eins og sú uppgötvun, að barmur manns
hafi verið notaður sem hressingarhæli fyr-
ir slöngur.
— En hvað hefir komið fyrir ? Hefir ein-
hver gert einhverja bölvun af sér.
— Nei, ekki beinlínis, sagði Clovis. Það
komst að vísu hæna upp á milli þeirra.
— Hæna? Hvaða hæna?
— Það var einhver forlátagripur, brún
Leghornhæna eða einhver þess háttar
sjaldgæf tegund, og Dóra seldi Jane hana
víst fyrir heldur sjaldgæft verð. Þú veizt
að þær stunda báðar verðlauna-alifugla-
rækt, og Jane hélt að hún fengi peningana
aftur með renntum í stórri fjölskyldu af
fyrsta flokks kjúklingum. En svo reyndist
fuglinn vera frábitinn eggjavarpi, og mér
er sagt að bréfin, sem þær hafa skipst á
síðan séu met í því, hve miklum formæl-
ingum sé hægt að koma á eitt bréfsefni.
— Hvílík endemis vitleysa! sagði frú
Sangrail. — Gat ekki einhver af kunningj-
um þeirra gengið í milli og sætt þær?
— Það var reynt, sagði Clovis. — En
það gekk víst ekki sérlega vel. Jane var
fús til að taka aftur allra hróplegustu
meiðyrðin, ef Dóra tæki hænuna aftur, en
Dóra sagði, að það væri það sama og að
viðurkenna að hún hefði á röngu að standa,
og það veistu, að hún myndi síðast af öllu
viðurkenna.
— Þetta eru ljótu vandræðin, sagði frú
Sangrail. — Heldurðu að þær fáist ekki til
að tala saman?
— Þvert á móti. Vandinn verður að fá
þær til að hætta að tala saman. Samtal
þeirra um hegðun og hugarfar hvorrar
annarrar hefir hingað til orðið að miðast
við það, að ekki er hægt að senda nema
20 grömm af óþvegnum sannleika með
póstinum fyrir 10 aura.
— Ég get ekki sent Dóru afboð, sagði
frú Sangrail. — Ég hefi þegar einu sinni
frestað heimsókn hennar, og kraftaverk er
það, ef hin ,,ungborna“ Jane fæst til að
fara áður en hálfur mánuður er liðinn.
— Ég hefi orð fyrir að geta gert krafta-
verk, sagði Clovis. — Ég viðurkenni, að ég
er heldur vondaufur í þessu tilfelli, en ég
skal gera það, sem ég get.
— En, blessaður þvældu mér ekki inn í
það, bað móðir hans.
*
— Þjónustufólk er vandræðafólk, muldr-
aði Clovis. Það var eftir hádegið, að hann
sat í reykingastofunni og talaði við Jane
Martlet á meðan hann blandaði ,,cocktail“
sem hann hafði sjálfur
fundið upp og nefnt: Ellen
Wheeler Wilcox. Hann var
blandaður úr gömlu koni-
aki og curacao-líkjör.
Ýmislegt fleira var í hann
sett, en það var ekki látið
uppi við óviðkomandi.
— Þjónustuf ólk, vand-
ræðafólk, hrópaði Jane og
hoppaði inn í samtalið him-
inlifandi eins og gæðingur,
þegar hann fer út af þjóð-
veginum og finnur gras
undir hófunum. — Ja, það
hefði ég nú haldið! Þú
gætir ekki trúað því, hvað
ég hefi átt erfitt með að
fá fólk, sem mér fellur við.
— En ég get ekki séð,
hvað þið hafið að kvarta
yfir. Hún móðir þín er svo
fjarska heppin með þjón-
ustufólk. Hann Sturridge, til dæmis. Hann
hefir verið hjá ykkur í mörg ár, og ég er
viss um, að hann er alveg fyrirmyndar
bryti.
— Það er einmitt vandræðin, sagði
Clovis. — Fólk, sem er búið að vera hjá
manni árum saman, er engin leið að
eiga við. Það gerir ekkert með þá sem
koma í dag og fara á morgun, það er bara
að fá aðra í staðinn. Það er fyrirmyndar-
fólkið, sem gerir brellurnar.
— En ef það gerir verk sín vel-----
— Það getur gert brellur fyrir því. Þú
minntist á Sturridge áðan. Það var Sturr-
idge, sem ég var sérstaklega að hugsa um,
þegar ég sagði, að þjónustufólk væri vand-
ræðafólk.
— Hinn ágæti Sturridge — vandræða-
maður! Því get ég ekki trúað.
— Ég veit að hann er ágætur, og að við
gætum alls ekki án hans verið. Hann er
eina áreiðanlega manneskjan á þessu heim-
Smásaga
eftir H. H. Munro (,,Saki“).
ih, og allt væri á öðrum endanum, ef hans
nyti ekki við. En reglusemi hans hefir
haft einkennileg áhrif á hann. Hefirðu
nokkurntíma hugsað um, hvernig það sé,
að vera alltaf að gera það rétta á réttan
hátt, meiri hluta æfinnar? Að vita,
skipa fyrir og sjá um, hvaða hnífapör, glös
og borðdúka á að nota við hvert tækifæri,
að hafa vínkjallarann, búrið og diskaskáp-
inn undir nákvæmri og stöðugri umsjá, að
vera hljóðlaus, ósýnilegur, allsstaðar ná-
lægur og alvitur í öllu, sem við kemur
starfi manns?
— Ég yrði geggjuð, sagði Jane með
sannfæringu.
— Alveg rétt, sagði Clovis, hugsandi, og
saup á Ellen Wheeler Wilcox-cocktailnum.
— En Sturridge er ekki geggjaður,
sagði Jane með vott af spurningarhreim
í röddinni.
— Á flestum sviðum er hann algjörlega
heilbrigður og áreiðanlegur, sagði Clovis.
— En stundum fær hann einkennilegar
hugmyndir, sem ómögulegt er að hafa
hann ofan af, og þá er hann verulegur
vandræðamaður.
— Hvers konar hugmyndir?
— Því miður varða þær vanalega ein-
hvern gest á heimilinr og þess vegna er
þetta svo óþægilegt. Einu sinni fékk hann
til dæmis þá flugu í hausinn, að Matilda
Sheringham væri spámaðurinn Elías, en
þar sem hann mundi ekki eftir öðru úr sögu
Elíastar, en kaflanum um hrafnana í eyði-
mörkinni, þá neitaði hann algjörlega að
skipta sér af því, hvernig Matilda fengi
sitt daglega lífsviðurværi, vildi ekki láta
Framh. á bls. 21.
Þjónustufólk er vandræðafólk, muldraði Clovis . . .