Vikan - 27.04.1939, Side 16

16
VIKAN
Nr. 17, 1939
hvor á móti annarri. Þær halla sér báðar
upp að veggnum. Gretl er blóðrjóð út und-
ir eyru, og augu hennar leiftra. Pia Monica
er náföl, en á hægri kinn hennar er eld-
rauður blettur.
Madame Jacqueline lokar dyrunum og
horfir á ungu stúlkurnar.
— Marguerite greifadóttir og mademoi-
selle Pia Monica lentu í rifrildi. Ef ég hefi
skilið það rétt, var það út af yður, made-
moiselle Anna. Svo að ég segi rétt frá, bæt-
ir mademoiselle Jacqueline við, — þá gaf
Marguerite greifadóttir mademoiselle Pia
löðrung.
Gretl hendist frá veggnum eins og knött-
ur, sem hoppar. Á borðinu liggur dagblað.
Hún tekur það og réttir Önnu.
— Hana! Þetta er henni að kenna! Hún
tók hann fyrst frá yður og síðan fékk hún
hann til að svíkja og stela. Hana! Þér get-
ið þakkað henni fyrir það!
— Ég hafði ekki hugmynd um þetta,
segir Pia Monica. — Ég hélt, að þau væru
aðeins kunningjar. Hvernig átti ég að vita
það? Ég hefi aldrei hvatt hann til neins
með nokkru orði. Hann hefir bara beðið
eftir mér á kvöldin og fylgt mér heim. Ég
hefi aldrei tekið hann alvarlega.
Anna heyrir ekkert af þessu. Hún skoð-
ar Le Matin, sem segir nákvæmar frá en
Le Petit Parisien. Þar er mynd af István.
Fyrir ofan hana stendur með stórum stöf-
um: Lögreglan hefir handtekið Etienne
Weygand, ungverskan þegn, sem afhenti
falsaða símskeytið í sendilsbúningi.
— Stúlku-asninn var skotin í honum,
segir Gretl reiðilega. — Hún var skotin
í honum og hefði getað gert mann úr hon-
um, þó að . . .
— Anna, ég hefi aldrei vitað það! segir
Pia Monica. — Ef ég hefði vitað það . . .
Þér hljótið að muna það, að við hittumst
fyrst heima hjá yður? Hann fylgdi mér
heim og bað um að fá að hitta mig við og
við. Ég skipti mér ekkert af því . . . Við
spjölluðum saman, og hann kom mér til
að hlæja. Fyrirgefið mér, Anna. Þér hafið
aldrei minnzt á þetta við mig.
Það snýst allt fyrir Önnu. Myndin af
István hringsnýst.
— Ég hefi ekkert að segja, segir hún
þreytulega og horfir biðjandi á hvíthærðu
konuna. — Má ég fara heim, madame
Jacqueline ?
— Já, farið þér heim! Rödd madame
Jacqueline er óvenjulega blíðleg. — Þér
megið vera heima í nokkra daga.
Anna reikar út úr herberginu. Hvísl
búðarstúlknanna fylgir henni að dyrum
saumastofunnar. Þar er líka allt í upp-
námi. Stúlkurnar hópast utan um Önn;
með forvitnislegum spurningum, en hún
hristir aðeins höfuðið og leitar, utan við
sig, að kápunni sinni. Mademoiselle Rosa
rís óttaslegin á fætur, þýtur til Önnu og
leggur handlegginn utan um hana.
— Hvað er að, litla vina?
— Ekkert, — ég er dálítið lásin. Ég er
að fara heim.
— Á ég að ná í bíl? Á ég að fylgja þér?
Anna hristir höfuðið. Síðan stendur hún
fyrir utan í vorsólinni á þessum óvenju-
lega tíma og veit ekkert, hvað hún á að
gera. Hún fer af stað, án þess að hafa
nokkurt markmið, snýr af tilviljun til
hægri og kemur að Musée Galienis-garð-
inum. Þar er alger kyrrð. Hinir hvítu múr-
veggir safnsins varpa sólargeislunum til
baka. Hið unga, ljósgræna lauf trjánna
bærist í vorgolunni.
Það er ekki hægt að halda þessu leyndu
fyrir foreldrum hennar lengur, og því síð-
ur, þar sem þau hljóta að vera undir þetta
búin. Það getur ekki verið, að þetta valdi
þeim persónulegum óþægindum. Nú sem
stendur hefir Anna mestar áhyggjur af
þessu. Hjartasorg hennar sjálfrar getur
beðið. Og István hefir verið tekinn fastur,
þessi fantur . . .
Anna fer út að götuhorninu og kaupir
Le Matin, því að áður hafði hún .ekkert
lesið nema yfirskriftina.
István hefir verið tekinn fastur í Chatou,
rétt hjá París. Þar hafði hann reynt að
fela sig. Hann hafði aðeins fáeina aura á
sér. Samsektarmaður hans, sem hafði
sloppið, hafði tekið peningana með sér . . .
Hann var yfirþjónninn á næturskemmti-
staðnum, sem István hafði alltaf verið svo
hrifinn af. Yfirþjónninn hafði fundið þetta
allt upp. István gerði ekkert annað en að
klæða sig eins og símasendill. Undir eins
og yfirþjónninn hafði fengið ávísunina
borgaða, hafði hann laumast í burtu. Hann
hafði ekki éinu sinni komið til að tala við
István, eins og þeir höfðu ákveðið. Hann
hafði aðeins sent honum nokkur þúsund
franka með bílstjóra. Það var allt og
sumt.
Anna kinkar kolli. Hún efast ekki um,
að István skýri rétt frá. Hann hefir ekki
einu sinni átt hugmyndina sjálfur. Hann
laug, þegar hann var að segja þeim frá
henni. Nú er hann í fangelsi. Hann er svik-
ari — og þar að auki heimskingi. Ef til
vill er hægt að hjálpa honum einhvernveg-
inn, fá lögfræðing og senda honum mat
. . . Þau verða að bíða. Setjum nú svo, að
þau yrðu rekin í burtu . . . Það er svo gott
fyrir börnin að vera hér. Þau geta lært
það, sem þau vilja. Heima gæti Jani í mesta
lagi orðið handiðnarmaður, og Klárí verk-
smiðjustúlka, og hún sjálf og faðir hennar
myndu aldrei geta unnið sér eins mikið
inn þar og hér.
Hún lítur á klukkuna og fer að sækja
Jani í skólann. Nú er það hún, sem sýnir
honum blaðið. Jani lítur á það. — Hann
er ekkert sérstaklega undrandi.
— Hvort okkar á að segja frá því? er
það eina, sem hann spyr um.
— Við skulum segja frá því bæði, and-
varpar Anna.
Enn líða þrír dagar eins og í martröð.
Það er aðeins einn munur nú, að pabbi og
mamma taka þátt í þessu. Barabás segist
vera veikur og fer ekki í vinnuna. Stund-
um lítur hann tortryggnislega á Önnu.
Hann gleymir því, að hann kom fyrstur
með István heim. Stundum hristir hann
höfuðið — hverjum hefði dottið þetta í
hug?
Frú Barabás er oft með tárvot augu.
Eitt kvöld, þegar telpurnar eru einar á
herberginu sínu, segir Klárí:
— Ég ætla að ráðleggja þér að skipta
þér ekkert af þessum fanti. I fyrsta lagi
ferðu að skæla og í öðru lagi færðu vont
orð á þig. Ef þú vilt senda honum mat,
get ég farið með hann til hans. Ég þykist
bara vera dóttir veitingakonu hans eða
eitthvað þess háttar.
Þrír dagar líða viðburðalaust. Það kem-
ur enginn til þeirra. Síðar frétta þau, að
lögreglan hefir yfirheyrt Hallay nokkrum
sinnum.
Anna fer aftur á saumastofuna, dálítið
kvíðafull. Setjum nú svo, að hún fái ekki
að koma þangað aftur? Samt fær hún góð-
ar viðtökur, og mademoiselle Rosa faðm-
ar hana að sér með mikilli samúð. Þegar
flestar búðarstúlkurnar eru farnar til að
borða, læðist Anna í gegnum búðina og
ber að dyrum á herbergi sýningarstúlkn-
anna. Hún verður að tala við Gretl . . .
Hún hefir ekki enn þakkað henni. . . fyrir
hvað?
Gretl er ekki inni í herberginu. Pia Mon-
ica stendur upp kafrjóð og gengur til
Önnu.
— Mademoiselle Anna . . . Ég hefi allt-
af ætlað að heimsækja yður . . . Ég þorði
ekki . . .
— O, það gerir ekkert til, mademoiselle
Pia. — Hvar er Gretl?
— Marguerite greifadóttir ? spyr Pia og
roðnar enn meir. — Hún — hún er hér
ekki lengur. Hún fór rétt á eftir yður.
— Var hún rekin? spyr Anna og það
slær út í fyrir henni.
Pia kinkar kolli.
— Mér — mér þykir það ákaflega leið-
inlegt . . . ég . . .
Anna snýr sér skyndilega við og gengur
út. Að vinnu lokinni fer hún til veitinga-
hússins, sem Gretl býr í.
— Marguerite greifadóttir ? Gestgjafinn
hristir höfuðið. — Hún býr hér ekki leng-
ur. Hún flutti fyrir tveimur dögum.
— Hvert?
— Ég veit það ekki. Ég held, að hún
hafi farið burt úr París.
Anna stendur rugluð á gangstéttinni, og
tárin streyma niður kinnar hennar. Gretl,
blessuð góða Gretl . . . Ef til vill bezti
vinur, sem til er. Hvað á hún nú að gera?
Fara af saumastofunni ? Hvaða gagn gerði
það Gretl, henni sjálfri eða fjölskyldu
hennar? Gretl . . .
Daginn eftir fer hún aftur á saumastof-
una, og hún minnist aldrei framar á Greth
ekki frekar en hún minnist á Vassja.
14. KAPÍTULI.
Nokkrir menn í Ungverjalandi hafa fals-
að franka.
Anna ber hrædd að dyrum hjá madame
Lucienne, en fyrir innan þær er alltaf óró-
legur hávaði: fyrirlestur, verðlagning, um-
ræður.