Vikan - 27.04.1939, Page 18

18
VIK A N
Nr. 17, 193®
Æfintýri Óla í Afríku.
Loksins hafa Óli og liðþjálfinn fundið hvíta
fílinn, sem þeir eru að leita að. Óli hefir komið
að honum í tjaldbúðum þeirra, og þýtur nú af
stað, hrópandi á liðþjálfann, en fíllinn eltir
hann.
Liðþjálfinn hefir falið sig niðri við vatnið,
þar sem Óli sá fílinn fyrst. Honum heyrist
kallað. Það hlýtur að vera Óli, en Geir liðþjálfi
kemur hvergi auga á hann.
Óli er ekkert hræddur við fílinn, hann hleyp-
ur aðeins til að ná í liðþjálfann, svo að þeir
geti handsamað fílinn í sameiningu. En allt í
einu hrasar hann. Fíllinn hefir náð utan um
annan fótinn á honum.
Um leið og Óli dettur, fær hann högg á
höfuðið og verður alveg ruglaður. Hann getur
enga mótspymu veitt þegar hvíti fíllinn tekur
hann upp og leggur af stað með hann eins og
böggul.
Hann gengur góða stund, þangað til hann
hittir hina fílana. Þá setur hann Óla niður og
ýtir honum fram, eins og hann vilji kynna
hann fyrir hinum filunum.
Óli veit ekki sitt rjúkandi ráð og fer að
verða tortrygginn. Hann bjóst ekki við að
hitta hvíta fílinn svona og ætlaðist alls ekki
til, að hann veiddi sig.
En hann fær brátt annað að hugsa um. Litli,
hvíti fíllinn stendur fyrir framan hann og
hreyfir ranann kynlega. Loksins skilur Óli, að
hann vill, að Óli setjist á bakið á sér.
Það er ekki um annað að ræða. Nú, þegar
fílamir era svona margir, þýðir ekkert að
flýja. Fíllinn leggur af stað með hann —
hvert? — já, Óla langar til að vita það ------
Villimennimir, sem náðu í hvíta fílinn og
gerðu hann að dýrðlingi sínum, og sem síðar
reyndu að ná Óla og liðþjálfanum á sitt vald,
era nú aftur komnir á vettvang. Hvað skyldu
þeir ætla að gera?