Vikan - 08.06.1939, Blaðsíða 8

8
VIKAN
Nr. 23, 1939
Milli
elda.
Smásaga
tveggja
■— Heyrðu, eigum við
ekki að hætta þessari
vitleysu ?
— Þetta er engin vit-
leysa, Roddy.
■
Leonie dró gluggatjöldin frá gluggan-
um og leit í kringum sig í stofunni.
Þetta var síðasta kvöldið, sem hún
var hér. Um þetta leyti á morgun yrði
hún kona Stephens Lethington.
Þegar hún fluttist inn í þessa stofu
fyrir tveimur árum, hafði henni ekki kom-
ið til hugar, að hún flyttizt þaðan svo fljótt
aftur. En nú var þessum þætti æfisögu
hennar lokið.
Hún gat verið ánægð. Stephen þótti
vænt um hana. Stephen var strangur, al-
varlegur og duglegur verzlunarmaður, en
hún hafði verið einkaritari hans í mörg ár.
Enginn gat skipað eins og hann, haldið
aga eins og hann. En hann var henni þakk-
látur.
Hún gat verið hamingjusöm, en var hún
það ekki? Innst inni var lítið sár, sem
aldrei hafði gróið.
Hún þreif dagblaðið, svo að hún þyrfti
ekki að hugsa um þetta. Það fyrsta, sem
hún kom auga á, var brosandi andlit.
— Roderick Ames-Drury, kapteinn —
stóð fyrir neðan —, er kominn heim til
Englands eftir þriggja ára dvöl í Indlandi,
þar sem hann hefir verið einkaritari hjá
Rajahanum frá Irawa, sem býr á æfintýra-
legasta stað Indlands.
Leonie missti blaðið.
Roderick kominn heim . . .
Ó, hvers vegna þurfti hann einmitt að
koma á þessari stundu ? En gerði það ann-
ars nokkuð til? Það breytti engu.
Dyrabjöllunni var hringt. Leonie lauk
upp. Það var Stephen.
— Ástin mín, sagði hann og tók utan
um hana. — Ég varð að koma snöggvast.
Ég varð svo órólegur. Leonie, þér þykir
vænt um mig?
Hún þrýsti sér að honum.
— Að hugsa sér, að eins skynsamur
maður og þú ert, skuli koma með svona
heimskulega spurningu. Ætlum við kann-
ske ekki að gifta okkur á morgun — er
það ekki næg sönnun?
— Jú, jú . . . ég á bara svo bágt með
að trúa því. Ég ætla aldrei að fara frá þér,
aldrei, aldrei!
— Nei, aldrei.
— Vertu sæl, elskan mín. Ég verð að
fara. Ég er að fara á fund.
— Hugsaðu þér, annað kvöld förum við
í langa brúðkaupsferð. Þú getur því fórnað
verzluninni þessum síðustu tímum.
— Auðvitað. 'Bless, ástin mín . . . þang-
að til á morgun.
Hún nam staðar dálitla stund í forstof-
unni og starði á dyrnar, sem lukust aftur
að baki honum. Hann var góður, bezti
maðurinn í öllum heiminum. Þegar hún
kom aftur inn í stofuna, sá hún, að hann
hafði gleymt skjalatöskunni sinni. Án
hennar gæti hann ekki verið. Hún ætlaði
að senda hana til hans í bíl.
Um leið og hún opnaði dyrnar, var þrif-
ið í hana og sagt glaðlega:
— Vissirðu, að ég var á leiðinni? Þú
hlýtur að hafa vitað það, annars hefðirðu
ekki opnað, áður en ég hringdi. En hvað
það er gaman að sjá þig aftur!
— Roddy!
Hann var kominn, kominn til hennar, og
hún gleymdi öllu. En þetta hefði hún getað
sagt sér sjálf, að þannig, einmitt þannig,
yrði það, hvenær sem hann kæmi.
En hvað Roddy var alltaf sjálfum sér
líkur! Hann kemur eftir þrjú ár og held-
ur, að allt sé eins og hann hafi verið tvær
mínútur að heiman.