Vikan - 08.06.1939, Blaðsíða 19

Nr. 23, 1939
VIKAN
19
Ekkjumaðurinn. Barnasaga.
Svenni leit á klukkuna sína. Hver skoll-
inn! Klukkan var orðin margt, og
mamma yrði reið, ef hún þyrfti að bíða
með matinn.
— Bless! kallaði hann til félaga sinna,
sem varla tóku undir kveðju hans.
Börnin höfðu indælan leikvöll í gömlum
garði, sem náði niður að sundinu. Þar var
verið að byggja stóra sambyggingu, svo
að friðurinn var ekki mikill á daginn fyrir
hinum háværy. verkamönnum, en á kvöld-
in, þegar þeir voru farnir heim, lögðu
börnin gamla garðinn undir sig, og þar
var nú glatt á hjalla.
Svenni hljóp stytztu leið heim. I stað
þess að fara eftir veginum, hentist hann
yfir stóra girðingu, sem var á milli gamla
garðsins og stígsins, sem lá niður að vatn-
inu.
Hann sat kyrr á girðingunni stundar-
korn og horfði yfir sundið. Það var hlýtt
og kyrrt vorkvöld. Öldurnar dilluðu sér
léttilega.
Einhver kom eftir veginum. Þetta er
ekkjumaðurinn! hugsaði Svenni, undir eins
og hann sá manninn með barnavagninn.
Um daginn hafði hann staðið við glugg-
ann heima og séð manninn aka fram hjá.
— En hvað þetta er sorgleg sjón, sagði
móðir hans, því að hún hafði tekið eftir
sorgarbandi á handlegg hans. — Aumingja
maðurinn! Hann hefir misst konu sína,
og er nú úti með litla munaðarleysingjann.
Þetta var nokkuð seint til að vera með
smábarn úti, en maðurinn var auðvitað að
vinna á daginn, svo að hann gat ekki farið
út nema á kvöldin.
— Gott kvöld! sagði Svenni, þegar
ekkjumaðurinn kom á móts við hann.
Maðurinn kipptist við. — Hvað ertu að
gera þarna? spurði hann hranalega.
— Ég? — Ekkert! sagði Svenni, og það
kom fát á hann.
— Reyndu þá að koma þér í burtu!
Svenni stökk ofan af girðingunni og tók
á rás upp stíginn. Maðurinn hafði verið
jafn reiður og Svenni hefði framið glæp
með því að sitja uppi á girðingunni og
bjóða honum gott kvöld. — Ég skaut hon-
um skelk í bringu, hugsaði Svenni, — eða
kannske hann sé svona kynlegur vegna
þessarar miklu sorgar, sem hann hefir
orðið fyrir?--------
— Þú kemur seint, sagði móðir Svenna,
þegar hún lauk upp fyrir honum. — Mig
langar svo til að vera snemma búin, því
að pabbi þinn bauð mér í bíó.
— Ég skal hjálpa þér til að þvo upp,
mamma, sagði Svenni.
— Hvað er klukkan? spurði hún litlu
síðar, þegar hann var að bera af borðinu.
— Hún er . . . byrjaði Svenni, en þagn-
aði síðan. — Nú, já! Armbandsúrið var
horfið!
— Hvað var hún? spurði móðir hans
aftur.
Svenni leit á stofuklukkuna.
— Vantar fimm mínútur í hálf sjö,
svaraði hann.
— Þá komumst við á sjö-sýningu, sagði
hún glaðlega.
Svenni þreifaði gætilega fyrir sér inni í vagn-
inum, en kippti hendinni fljótlega að sér aftur.
Svenni minntist ekki á úrið. Hann
mundi, hvenær hann hafði sér það síðast
og bjóst við, að hann fyndi það áreiðan-
lega. Ef hann segði mömmu og pabba frá
úrhvarfinu, segðu þau ef til vill, að hann
væri of lítill til að vera með úr, og það
kærði hann sig ekkert um. j*
Undir eins og foreldrar Svenna voru'
farnir, læddist hann út á veginn og stefndi
niður að sundinu. Vegurinn var dimmur á
kafla, og hann vonaði, að hann hefði ekki
týnt því þar, því að þá gæti hann ekki
fundið það, þó að hann væri með vasa-
ljósið sitt.
Fyrst ætlaði hann að leita báðum meg-
inn við girðinguna, því að honum fannst
sennilegast, að hann hefði týnt því, þegar'
hann klifraði yfir girðinguna. Ef það væri
ekki þar, varð hann að leita á veginum.
Úrið varð hann að finna, hvað sem það
kostaði.
Nú hætti vegurinn, svo að hann varð
að fara út á stíginn. Til vinstri handár
var tennisvöllur, en til hægri girðingin.
En hvað hér var dimmt og drungalegt.
Svenni fann úrið, þar sem hann hafði
stokkið niður. Þá var þessari áhyggju létt
af honum. — En hvað var þetta? Jú, svei
mér, ef barnavagninn stóð ekki þarna.
Það var kynlegt, að ekkjumaðurinn
skyldi ekki vera farinn heim enn. Skyldi
hann sitja niður við vatnið — eða hvar
var hann?
Svenni læddist nær, en hann sá hvorki
manninn né heyrði. Barnið gaf ekki held-
ur neitt hljóð frá sér. Nú var Svenna hætt
að standa á sama. Það var áreiðanlega
eitthvað saman við þetta. Hann gekk að
vagninum, þreifaði gætilega fyrir sér inni
í honum, en hann kippti hendinni fljótlega
að sér aftur og rak upp lágt óp. Hann
hafði komið við eitthvað kalt og hart. —
Hann þreif teppið ofan af vagninum og
lýsti inn í hann með vasaljósinu sínu.
— Hamingjan góða! tautaði Svenni
undrandi. ,,Barnið“ var nefnilega aðeins
brúða.
í sama billi heyrði hann reiðileg köll frá
báti, sem var að renna að landi, svo að
Svenni þaut af stað eins og píla. Hann
ætlaði áreiðanlega ekki að bíða eftir
„ekkjumanninum“, því að enginn efi var
á því, að maðurinn var ekki með öllum
mjalla.
Hann hringdi á lögreglustöðina strax og
hann kom heim.
— Já, já, vertu bara rólegur, góði minn,
greip lögregluþjónninn fram í fyrir hon-
um.
— En ef hann er hættulegur, sagði
Svenni, sem ekkert skildi í því, hvað lög-
regluþjónninn var rólegur. — Hann hefir
áreiðanlega sloppið út úr einhverju geð-
veikrahælinu.
— Ætlaði hann að gera þér mein?
— Já, — nei, — ég veit það ekki, því
að ég hljóp í burtu, en . . .
— Jæja, þá held ég, að við getum ekk-
ert gert.
— En þegar hann hefir brúðu í barna-
vagninum, sagði Svenni.
— Já, það er nú ekki hegningarvert.
— En við getum athugað náungann.
Svenni var ákaflega daufur, þegar sam-
talinu var lokið. Hann átti auðvitað að
bíða með að hringja, þar til hann hafði tal-
að við mömmu og pabba.
Foreldrar Svenna voru komnir heim.
Þau sátu öll þrjú við borðið, þegar sím-
inn hringdi.
— Lögreglustjórinn ætlar að tala við
mig, hrópaði faðir Svenna undrandi. —
Svenni roðnaði því meir, sem lengra leið
á samtalið.
— Já! — Nei! — Einmitt! — Nei, hann
hefir ekki minnzt á það.
Faðir hans virtist vera undrandi, en til
allrar hamingju ekki reiður. Loksins hætti
hann samtalinu.
— Hvað hefir komið fyrir? spurði
móðir Svenna.
— Hvað hefir þú verið að gera í kvöld,
Svenni ? spurði faðir hans.
Svenni leysti frá skjóðunni.
— Mér finnst Svenni hafa farið rétt að
ráði sínu, sagði móðir hans, þegar hann
hafði lokið frásögninni.
— Já, það finnst mér líka, sagði faðir
hans brosandi. — Lögregluþjónarnir hittu
„ekkjumanninn" og ætluðu að gefa sig á
tal við hann, en hann fór undan í flæm-
ingi. Þeim þótti þetta allgrunsamlegt og
fóru með hann og vagninn á stöðina og
þar komust þeir að því, að mélið var ekki