Vikan


Vikan - 08.06.1939, Blaðsíða 18

Vikan - 08.06.1939, Blaðsíða 18
18 VIKAN Nr. 23, 1939 arinnar. Tíu ár skaltu dvelja í þessari borg, ef þér fellur ekki þar, geturðu sezt að í annarri borg, en í sama landi. Þú skalt fara í gegnum París og bíða mín þar. Þar skal ég tryggja þér sex þúsund franka í viðbót, sem ég borga þér, þegar þú kemur aftur, ef þú hefir haldið alla skilmála. Þetta færðu fyrir að þegja yfir því, sem þú átt að gera í kvöld. Og þú, Rosalie, færð tíu þúsund franka á brúð- kaupsdaginn þinn með því skilyrði, að þú giftist Gorenflot, en ef þú vilt giftast, þá verðurðu að þegja, eða — enga peninga. — Rosalie, sagði Madame de Merret, — vefðu upp á mér hárið. Greifinn gekk rólegur fram og aftur, og leit ýmist á dyrnar, múrarann eða konu sína, en án þess að sýna nokkurn móðgandi efa. Madame de Merret notaði tækifærið, þegar múrarinn var að hlaða múrsteinunum, og maðurinn hennar var í hinum enda herbergisins, og hvíslaði að Rosalie: — Þúsund franka á ári, barnið mitt, ef þú getur sagt Gorenflot að skilja eftir rifu niður við gólfið. Því næst bætti hún við hátt og rólega: — Farðu og hjálpaðu honum! Hjónin voru bæði þögul á meðan Goren- flot var að fylla upp dyrnar. Þessi þögn var af greifans hálfu tilraun til þess að gefa ekki greifafrúnni tækifæri til að segja eitthvað, sem gæti haft tvíræða merkingu. En madame de Merret þagði, annað hvort af stærilæti eða varkárni. Þegar veggur- inn var um það bil hálf hlaðinn upp, greip múrarinn tækifærið, þegar greifinn sneri að honum bakinu, og rak múrsleifina í glerrúðuna á skáphurðinni. Þetta sann- færði madame de Merret um, að Rosalie hefði talað við Gorenflot. Þau sáu nú öll þrjú, mannsandlit; það var dökkt og skuggalegt, með svörtu hári og eldlegum augum. Áður en maðurinn hennar sneri sér við, fékk hún tíma til þess að gefa manninum merki, sem þýddi: — Von! Klukkan fjögur, undir dögun, það var í september, var verkinu lokið. Jean var fenginn múrarinn til varðveizlu, og hjón- in fóru að hátta í herbergi frúarinnar. Þegar hann fór á fætur morguninn eftir, sagði hann kæruleysislega: — Hver skollinn! Ég verð að fara á bæjarskrifstofuna til að sækja vegabréfið. Hann setti hattinn á höfuðið, gekk þrjú skref fram að dyrunum, en sneri svo við og tók krossinn. Konan hans titraði af fögnuði. — Hann ætlar til Duvivier, hugsaði hún. Undir eins og greifinn var farinn, hringdi madame de Merret á Rosalie, og hrópaði í skelf- ingu: — Múrsleifina, múrsleifina! og flýttu þér! Ég sá, hvernig Gorenflot gerði það, við höfum tíma til þess að gera gat og fylla það upp aftur. Á augabragði kom Rosalie með einhvers- konar haka handa húsmóður sinni, sem byrjaði að brjóta niður vegginn með ofsa- fengnum ákafa. Hún hafði þegar náð nokkrum múrsteinum, og ætlaði að fara að greiða stærra högg, þegar hún sá mon- sieur de Merret fyrir aftan sig. Hún féll í ómegin. — Leggið madame í rúmið, sagði greif- inn kuldalega. Hann hafði séð fyrir, hvað ske mundi í fjarveru hans, og hann hafði sett þessa gildru fyrir konu sína. Hann hafði blátt áfram skrifað borgarstjóran- um og sent eftir Duvivier. Gimsteinasal- inn kom, þegar nýbúið var að koma her- berginu í samt lag aftur. — Duvivier, sagði greifinn, — keyptuð þér þennan kross af Spánverja, sem hér fór um? — Nei, herra. — Það er gott, þakka yður fyrir, sagði hann og leit á konu sína eins og tígrisdýr. — Jean, bætti hann við, — sjáðu um, að maturinn minn sé framreiddur í her- bergi greifafrúarinnar. Hún er veik, og ég yfirgef hana ekki, fyrr en henni batnar. Greifinn var hjá konu sinni í tuttugu daga. I fyrstu, á meðan hljóð heyrðust úr lokaða skotinu, og Josephine reyndi með grátbænum að fá greifann til að þyrma lífi ókunna mannsins, svaraði hann alltaf: — Þú hefir svarið við krossinn, að það sé enginn þarna. MILLI TVEGGJA ELDA. Frh. af bls. 9. skipti á æfinni. En ég varð svo hrædd. Ertu mikið meiddur? — Þú fórst þá ekk'i til Ames-Drury? — Nei, auðvitað ekki. Mér datt það alls ekki í hug. Ég fór til þín, af því að, af því að . . . — Af því að, hvað? — Af því, að ég elska þig. Meiddist hann líka? — Nei, en nú verður hann særður sári — —. Hann nær sér áreiðanlega fljótt. Má ég? Henni til mikillar undrunar, gekk hann að símanum og bað um eitthvert númer. Leonie horfði á hann. Hann virtist ekki vera veikur. — Eruð það þér, Ames-Drury? Það er Lethington. Leonie er hér. Já-------hún kom strax. Hvað segið þér? Á ég að skila kveðju og segja henni eins og er. Ágætt! Leonie spratt upp. — Ég skil þetta ekki? sagði hún. Hann þrýsti henni að sér. — Þú mátt ekki reiðast. Ég vissi, að þér þætti betra, að þér væri hjálpað. Ég stakk því upp á því við Ames-Drury, að við reyndum þetta. Hann samþykkti það strax, því að hann var svo viss. En hann tók óförunum eins og hetja. Hann sagðist óska þér innilega til hamingju. — En ég skil ekki. Ég —. — Fyrirgefðu, elskan mín. En eitthvað varð að gera. Þetta hafði svo mikla þýð- ingu fyrir okkur öll. Þegar kona fær svona fréttir eins og þú áðan, fer hún ósjálfrátt — án þess að hugsa nokkuð um það — beint til þess manns, sem hún elskar. Skilurðu nú? Leonie svaraði ekki. Nú var það dálítið annað, sem hún skildi ekki. Hún gat ekki skilið, að hún hefði nokkurntíma efast um ást sína til Stephens. Hún hefði aldrei get- að hfað án hans. — Segðu, að þú elskir mig, sagði hann. — Þú veizt það, Stephen. Ég elska þig, og mér þykir svo vænt um að mega alltaf vera hjá þér. SVARTI SKOTTULÆKNIRINN — Frh. af bls. 7. ina á honum, en flaska í hina. Síðan á sjúkdómurinn að fara yfir í kjúklinginn, og ef hann er mikils háttar, fer það, sem eftir er, í flöskuna. Að lokum sópar skottu- læknirinn með litla sópinum síðustu leif- um sjúkdómsins burtu úr líkama sjúklings- ins. Athöfnin endar með því, að kjúklingn- um er slátrað og fórnað. — og sjúkdóm- urinn er þar með læknaður. Aðgerðin er ekki laus við hughrif, en það getur verið, að lyfið og nuddið hafi sínar verkanir. Ef bíl er ekið með 80 km. hraða á klukkustund, og öðrum bíl, sömu tegund- ar, með 50 km. hraða, kemst sá fyrrnefndi aðeins % af vegalengd hins síðarnefnda, með sömu benzínnotkun, auk þess notar hann sjö sinnum meiri olíu og shtur gúmmhnu helmingi fyrr. — Akið þess vegna með hæfilegum og sparneytnum hraða. * Sá, sem fann Ameríku næstur á eftir Leifi heppna, hét í raun og veru ekki Columbus, eins og almennt er álitið. En þegar hann lagði af stað í hina hættulegu ferð frá Spáni, tók hann sér nafnið í var- úðarskyni, því að alræmdasti sjóræningi þeirra tíma hét Columbo, — nafn, sem vakti skelfingu á öllum höfum. En Colum- bus áleit, að aðrir sjóræningjar, sem kynnu að verða á leið hans, mjmdu halda sig fjærri honum, þegar það fréttist, að Col- umbo sigldi vestur yfir hafið. * Þekktur, amerískur stjórnmálamaður tók þátt í mikilvægri ráðstefnu í London, og bjó á sama gistihúsi og japanskir full- trúar, sem einnig tóku þátt í ráðstefnunni. Þegar Ameríkumaðurinn hitti Japanana i anddyrinu, er þeir lögðu af stað á ráð- stefnuna, voru þeir prúðbúnir í „jaket“ og með pípuhatt, en hann sjálfur í gráum jakkafötum. Hann flýtti sér upp í herbergi sitt og hafði fataskipti. En enginn getur lýst undrun hans, þegar hann kom ofan aftur og hitti Japanana — alla í gráum jakkafötum. * Robert Battersby, sem er 72 ára að aldri, getur eflaust með sanni kallað sig elzta læknastúdent í heiminum. Hann tók stúdentspróf í október 1937, og gengur undir próf i fyrri hluta nú í júní.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.