Vikan - 22.06.1939, Blaðsíða 15

Nr. 25, 1939
VIKAN
15
W
II
Jolán Földes:
Það, sem komið er af sögunni:
Barabás loðskinnaskraddari flytur búferlum frá
Budapest til Parísar og hafnar með fjölskyldu
sína, konu og þrjú böm, í Veiðikattarstræti. •—
Fyrsta fólkið, sem þessir nýju Parísarbúar kynn-
■ ast, eru tveir útlendir flóttamenn, þeir Liiv og
Bardichinov. Er annar Rússi, en hinn Júgoslavi.
Þeir eru bamgóðir og rabbsamir karlar, er öllum
vilja vel. -— Ett kvöldið bætist grískur flóttamað-
ur í hópinn, Papadakis að nafni. Síðar bætast
tveir menn enn í hópinn, Vassja, sem öllum hjálp-
ar, og Anna verður ástfangin af, og Fedor. •—-
Vassja smitar alla af starfsgleði. — Anna þrá-
biður pabba sinn og Bardichinov um að lofa sér
að læra eitthvað. En skyndilega syrtir að.
Vassja verður fyrir bílslysi og deyr. Barabás-
fjölskyldan flyzt í aðra íbúð í Veiðikattar-
stræti. — Anna fékk ósk sína uppfyllta um að
læra eitthvað. Hún er nú orðin útlærð sauma-
kona. —• István er Ungverji. Hann hefir ráð undir
hverju rifi um að verða sér úti um atvinnuleysis-
styrki. — Anna og Barabás fara til Suður-Ame-
ríku í von um betri kjör, en í fyrstu höfn er
Barabás bitinn í fótinn af skaðlegri flugutegund.
Hann leggst veikur. — Jani er orðinn ástfang-
inn af stúlku, sem Albertine heitir og er fiðlu-
leikari. — Barabás og Anna fara heim til París-
ar. Anna fær vinnu aftur á saumastofunni. Nú
er Barabásfjölskyldan hamingjusöm, þó að ekki
sé nema svolitla stund. — Barabás hefir líka
fengið vinnu. — Loksins heimsækir Albertine
Barabásfjölskylduna. •—• Nú streyma Þjóðverj-
ar til Parisar. Cathrina kynnist einum þeirra
GUnther Volkmar, docent. Hún býður honum
til Barabásfjölskyldunnar, eingöngu til að kynna
hann og Önnu. -— Anna verður ekki ástfang-
in af honum, en henni leiðist hann ekkert.
— Jani er nú orðinn fullveðja. Hann afsalar sér
ekki frönsku borgararéttindunum. — Anna og
Klárí hafa miklar áhyggjur út af því, að Albert-
ine og Jani verði aldrei hamingjusöm. — Barabás-
systkinin þrjú eiga hvert sitt leyndarmál, sem
þau minnast ekki á. Klárí hittir unnustu Vassja,
Jani Elemér Hallay og Anna Fedor. Leyndarmál
önnu er þannig, að það varir.
— Ég veit ekki, segir Anna hikandi. —
Kannske á laugardaginn.
— Ágætt! Ég bíð yðar hér á laugardag-
inn.
— Klukkan hvað?
— Ég verð hér seinni hluta dagsins,
segir Fedor og slær hendinni frá sér.
Giinther er vanur að koma á hverjum
laugardegi. Þá fer hann með Önnu í her-
æfingar — eins og Anna kallar gönguferð-
ir þeirra, áður en þau fara í bíó. Jæja, öðr-
um hvorum þeirra verður hún að bregð-
ast, eða kannske báðum, þar sem hún get-
ur varla gert upp á milli þeirra. Hún get-
ur sagt, að hún hafi þurft að vinna á
saumastöfunni.
Anna iðrast ekki, ekki heldur þegar hún
sér hið áhyggjufulla andlit Giinthers.
Strax og hún hefir lokið kvöldsnæðingi,
segist hún ætla út í veitingahúsið. Síðan
Meneghetti fór að koma þangað, situr hún
þar iðulega stundarkorn. Anna fer í káp-
una sína. Hún situr við sinn keip, þó að
Giinther horfi biðjandi á hana.
— Þér skuluð bara sitja kyrrir, ef þér
viljið. Pia kemur kannske.
— Nei, ég fer líka, segir Giinther rauna-
lega.
Anna minnist ekki á Fedor. Á laugardög-
um laumast hún burtu, drekkur nokkur
vínglös með Fedor í litlum knæpum og tal-
ar glaðlega um alla heima og geima. Samt
fer hún ekki hvern laugardag. Stundum
hringir Fedor til hennar á saumastofuna
og segir henni, að hún skuli ekki koma. Þá
á hann enga peninga, ekki einu sinni svo
mikið, að hann geti borgað hálfan lítra
af víni. Hann kærir sig alls ekki um, að
Anna borgi.
— Hvers vegna ekki? spyr Anna
gremjulega.
— Af því, að ég kæri mig ekkert um
það, segir Fedor og hlær.
20. KAPÍTULI.
— Ekki hélt ég, að þú værir svona vond,
segir Bardichinov og horfir ásakandi á
Önnu.
— Þú hrekur aumingja drenginn frá
þér! bætir Cathrina við. — Þú kvelur
hann.
Anna skellihlær.
— Áttu við pósthússöguna ?
Fedor sagði Önnu þessa sögu, en hún
minnist ekki á það. Eftir stjórnarbylting-
una flýði Fedor fyrst til Þýzkalands og
var þar í nokkur ár. Hann hafði komið
til Parísar frá Hamborg ásamt Vassja.
Pósthúsæfintýrið hafði gerzt í Munchen.
— Giinther, spyr Anna sakleysislega, —
er það satt, að póstarnir í Miinchen raði
sér upp tveir og tveir, þegar þeir hafa
fengið póstinn, og gangi í skrúðgöngu út
úr pósthúsinu? Beinir í hnjánum? Svona?
Er það satt?
Gunther roðnar. Hann veit, að Anna er
að reyna að særa hann.
— Það getur vel verið, að það sé satt
— ég hefi aldrei séð það.
— Og stendur fólkið í Múnchen ekki
fyrir utan pósthúsið og er að springa af
hlátri ?
— Hvers vegna ætti það að gera það,
Anna? Er nokuð á móti því, að þar sé
haldinn agi?
— Þér getið ekki ímyndað yður, hvað
gaman er að vera póstur? Þér hefðuð átt
að þekkja vin minn frá Sebastopol, sem
festi bréf til gamals flækings á bekkinn,
sem hann svaf á.
— Haldið þér, að það væri ekki
skemmtilegra, ef flækingar þyrftu ekki að
sofa á bekkjum?
— Nei! Flækingar hafa alltaf verið til
og þannig verður það, jafnvel í yðar landi.
Það getur verið, að þeir verði látnir ganga
þar í fylkingu undir brúna, þar sem þeir
sofa: I tveim röðum, áfram gakk! Til
hægri, snú! Fara þeir á fætur við bumbu-
slátt ?
— Ég skil ekki, hvers vegna þér eruð
að gera gys að mér, Anna?
— Og er það satt, að tveir Þjóðverjar
hittist ekki svo, að þeir stofni ekki félag?
— Það er kjánaskapur að fyrirlíta félög.
Það er ekki nema gott, að fólk, sem hefir
sömu skoðanir, gangi í félagsskap. Við
vorum einmitt að hugsa um að stofna fé-
lag fyrir háskólafólk, sem hefir orðið
landflótta . . .
Anna skellir upp úr, svo að hann verð-
ur að þagna. Gúnther snýr sér undan.
Hann er beygður.
Bardichinov og Cathrina setja ofan í við
Önnu fyrir þetta.
— Þú færð aldrei betri mann, segir
Cathrina ásakandi. — Þar að auki hefir
hann vinnu við dagblað í París . . . Hann
hefir ekki há laun, en samt sem áður . . .
Cathrina er kommúnisti og byltinga-
sinnuð. Hún hefir verið í Síberíu og í
fangelsi, en hugmyndir hennar um grund-
völl hjónabandsins eru eins smáborgara-
legar og úreltar og siðavandrar, finskrar
móður.
— Maður verður annað hvort að vera
Byzans-fræðingur eða umbótamaður, svar-
ar Anna sannfærandi. — Ég hefi aldrei
sagt, að ég geti ekki þolað Gúnther. Þegar
hann talar um Byzans, er hann þolanlegur,
og heiðarlegur er hann. Ef hann gæti bara
látið það vera að reyna til að endurbæta
Frakkland. Þeir eru blátt áfram hryllilegir
þessir Þjóðverjar!
— Þú ert alin upp í Frakklandi og ert
full af frönskum hleypidómum, segir Bar-
dichinov og hristir höfuðið.
—- Ég er alls ekki alin upp þar, segir
Anna alvarlega. — Það ert þú, sem hefir
kennt mér allt, sem ég veit, Bardichinov
frændi. Þú hefir kennt mér að vera þohn-
móð. Þú hefir kennt mér, að lífið sé alls
staðar eins, að menn og lönd séu ólík og
þannig verði það að vera. En svo spranga
Þjóðverjarnir hér um, finna að öllu og
gorta af því, hvað allt sé fullkomið í Þýzka-
landi.
— Er það nokkuð óeðlilegt, að þeim
þyki vænzt um landið sitt? Langar þig
ekki heim? Það langar mig.
— Bardichinov frændi, segir Anna áköf.
— Það er allt annað. Hvernig á ég að lýsa
þessu? Auðvitað langar alla heim, þó að
flestum okkar liði verr þar, okkur langar
að minnsta kosti. Heima yrði systir mín
verksmiðjustúlka, í mesta lagi skrifstofu-
stúlka. Hér verður hún læknir. Jani yrði