Vikan - 17.08.1939, Blaðsíða 12

12
VIK A N
Nr. 33, 1939
Gissur gullrass: Getum við ekki frestað
þessu til morguns? Eg ætlaði út í kvöld.
Rasmína: Fyrst ljúkum við við þetta og síð-
an verðum við heima í rólegheitum.
Gissur gullrass: Já, frú Brands? Konan er
heima. Ágætt. Ég skal ná í hana.
Rasmína: Settu meðalaglös á borðin og
náðu í andlitsduftið mitt. Föl verð ég að vera.
Hún gerir út af við mig með sjúkrahússögum
sínum.
yður . . .
Frú Brands: Ég fer ekki frá yður. Hvar
var ég nú. Já, hr. prófessor, sagði ég þá —
grimmdarlega, þér skiljið . . .
Húsbóndi á sínu heimili.
Gissur gullrass: Bara, að það væri þá í ró-
legheitum. Hver hringir nú?
Rasmína (í símanum): Já, hver er það?
Sveinn? Nei, maðurinn minn er ekki heima.
Hann er ekki í bænum.
Gissur gullrass: Þetta var gott. Hann lætur
mig aldrei í friði. Hana, þar hringir síminn
frammi. Ég skal svara.
Rasmína: Nei, það getur verið einhver, sem
ég vil tala við, en þú talar ekki við neinn.
Rasmínar (hvíslar): Asni, segðu, að ég sé
veik og liggi.
Gissur gullrass: Ja-a, hún er veik . . .
Frú Brands: Sælar, vina. Ég varð að koma.
Þér eruð bara fárveikar, — alveg náfölar. Ég
þekki þetta. Þér eruð blóðlausar.
Gissur gullrass: Hún sagðist koma.
Rasmína: Ég verð að hátta, annars heldur
hún, að ég sé ekki veik.
Frú Brands: Gissur, farið nú og sækið með-
ul fyrir konu yðar. Hér er ágætur lyfseðill.
Gissur gullrass: Með mestu ánægju.
Maðurinn við hljóðfærið (syngur): Mikið lif-
andi, skelfingar ósköp er gaman að vera svo-
lítið hífaður! Og mikið lifandi, skelfingar . . .
Gissur gullrass: Hvað segirðu, Sveinn? Nei,
ég sagðist koma og þá kem ég, hvað sem hver
segir. Er maður húsböndi á sínu heimili eða
ekki?